As UNMIK-u nuk ka guxuar ta bëjë!

nga Kadri Kryeziu*

Të gjithë naivëve, të manipuluarve nga interpretimet e mbrapshta, por edhe tru shpëlarëve që me bindje pohojnë se nuk mund të bëhet konstituimi i Kuvendit pa zgjedhjen edhe të nënkryetarit të Kuvendit që i takon komunitetit serb, ua përkujtoj precedentin e zgjedhjeve të vitit 2004.

Aso kohe, Kosova administrohej nga UNMIK-u, por edhe UNMIK-u, që përgjithësisht njihet si gardian i interesave të Serbisë dhe ishte i veshur me pushtet absolut, e ka refuzuar idenë e vetos në konstituim të Kuvendit dhe, si autoritet final i asaj kohe, nuk e ka penguar konstituimin e Kuvendit dhe funksionimin e Kryesisë së Kuvendit edhe pa zgjedhjen e anëtarit të Kryesisë që i takonte komunitetit serb.

Pra, për ju që nuk doni të lexoni drejt, gjatë periudhës së dytë legjislative (23.11.2004 – 12.12.2007), Kryesia e Kuvendit nuk kishte anëtar nga radhët e komunitetit serb. Në legjislaturën e dytë komuniteti serb i Kosovës i kishte 10 vende të rezervuara, tetë për subjektin SLKM dhe dy për “Iniciativa Qytetare Serbia”. Kjo legjislaturë është e rëndësishme për studim dhe krahasim sepse, me direktivë të Beogradit këto dy subjekte zgjodhën të bojkotonin punimet e Kuvendit të Kosovës. Por, edhe pse korniza kushtetuese e përcaktonte qartë që në Kryesinë e Kuvendit duhet të ishte edhe një anëtar që vinte nga radhët e komunitetit serb, kjo nuk rezultoi me bllokimin e konstituimit të Kuvendit.

Aso kohe Kryesia e Kuvendit i kishte tetë anëtarë, por në seancën konstituive të mbajtur me 3 dhjetor 2004 u zgjodhën vetëm shtatë anëtarë të kryesisë, sepse partitë që përfaqësonin komunitetin serb nuk propozuan askënd për t’i përfaqësuar në Kryesinë e Kuvendit. Kryesia e legjislaturës së dytë të Kuvendit të Kosovës, që gjatë tërë kohës funksionoi pa anëtarin serb, e kishte këtë përbërje: Kolë Berisha (Kryetar, LDK), Bislim Hoti (AAK), Naim Maloku (AAK), Sabri Hamiti (LDK), Gazmend Muhaxheri (ORA), Xhavit Haliti (PDK), Ramë Buja (PDK) dhe Xhezair Murati (komunitetet e tjera).

Pajtohem që duhet mbrojtur të drejtat e komuniteteve jo shumicë, përfshirë edhe super të drejtat që ato i gëzojnë në Kosovë si askund tjetër në botë, por kjo nuk do të thotë që këto komunitete duhet të kenë edhe fuqinë për të bllokuar vullnetin e shumicës në çështje esenciale për shtetin. Kjo e drejtë nuk ekziston askund, as në Kushtetutë, as në Pako të Ahtisarit dhe as në Kornizën Kushtetuese të kohës së UNMIK-ut.

Ajo çfarë po tentojnë të instalojnë disa tru shpëlarë dhe mendje mercenare, duke u përpjekur ta kodifikojnë e ta bëjnë ligj që nuk mund të ketë konstituim të Kuvendit pa u zgjedhur edhe nënkryetari i Kuvendit që i takon komunitetit serb, shkon përtej asaj që ka guxuar të bëjë edhe UNMIK-u.

Edhe UNMIK-u, pro serb e me pushtet absolut, e ka ditur që kjo gjë thjesht nuk bëhet.

E inspiruar nga puçisti e bllokuesi Enver Hasani, përpjekja për t’i dhënë të drejta shtesë komuniteteve jo shumicë, nuk është asgjë tjetër pos ndërmarrje e sofistikuar për t’i zhveshur shqiptarët nga të drejtat e tyre si titullar primar të shtetit të Kosovës, pra për t’i pakësuar të drejtat e komunitetit shqiptar në Republikën që e kanë krijuar vetë.

Jemi në një situatë ku nuk duhet zgjedhur fjalët. Korrektësia politike më nuk është opsion. Kjo që po ndodh nuk është vetëm marrëzi, por kam frikë që këtu mund të ketë edhe tradhti në mes.

Presidentja e Republikës dhe Gjykata e Kushtetuese, si dy institucione që e kanë detyrim mbrojtjen e rendit kushtetues, duhet të jenë shumë vigjilente dhe të kujdesshme dhe të mos lejojnë nëpërkëmbjen e interesave dhe të drejtave të popullit shqiptar, si komunitet shumicë dhe titullar primar i shtetit të Kosovës.

*Ish-Nënkryetar i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës