Barku i… gazetarëve!

Kryegjyshi i bektashinjve shtroi një drekë të dielën e kaluar për gazetarët e kryeqytetit.

Vendi i Teqesë së Kryegjyshatës është një tufë kodrinash të buta, që janë mrekullia e Tiranës piktoreske.

Personeli i teqesë, i përvuajtur dhe me të tërë modestinë, që i karakterizon fetarët i pastër, i ka të kënaqur të gjithë të ftuarit; shpenzimi i bërë për drekën qe me të vërtetë i ekzagjëruar, ashtu siç e kanë zakon ta tepërojnë teqetë e bekatshinjve me hospitalitetin dhe mikpritjen e tyre tradicionale.

Tashti të kthehemi pakëz te gazetarët. Dhe themi qysh në fillim se asnjë detyrë profesionale nuk do të mblidhte bashkë kaq njerëz nga ne që nxijnë kartë dhe që quhemi gazetarë!

Barku! Barku është mrekullia e shekullit tonë!

Prandaj dhe gazetarët e Tiranës, duke ditur se çdo tentativë kontakti në mes tyre do të dështonte, po të mos futej në mes çështëja e barkut, po mundohen të organizojnë piknike dhe ballo!

E bile në këtë të fundit, që është në dorë të tyre, boll kanë dështuar!

Po të zgjateshim duke kritikuar gazetarët e kryeqytetit, do të tërhiqnim mbi vete një breshër kundërkritikash, prandaj po e përfundojmë këtë shënim me një falenderim të nxehtë për gjestin bujar dhe të mirëmenduar të Dedesë dhe me fjalën e bukur që pati rast të thotë në një çast humoristik një koleg:

“Sa po të kthehem në Tiranë, do të porosit dhe do të vë në jakë të palltos një kokardë me mbishkrimin: “Nuk jam gazetar!”

/“Illyria”, 3 qershor 1934/