nga Orjola Pampuri
20 Shkurt 1991, dita kur studentët dhe Dr.Berisha u prinë shesheve, ditë e madhe për Shqiptarët e Shqipërinë, por e paharrueshme dhe për mua.
Familjarisht ishim në shesh, unë dhe im vëlla ishim të vegjël unë 10 vjeç e ai 6 vjeç, qëndruam me prindërit e dajat deri sa statuja e diktatorit u lidh me litar, por në këtë moment njëri nga prindërit na nisi për në shtepi, duke qenë që e kishim afër, aty diku afër Pazarit të Ri, bëmë pak rrugë e këmbëngulnim të qëndronim. Ndoshta edhe pse fëmijë, urrejtja që kishim mbartur nga gjyshi për komunizmin, në mënyrë të pandërgjegjëshme na bënte euforikë edhe pse në atë moshë.
Pas hedhjes së bustit, pasdite pranë tij u dogjën veprat e diktatorit, prindërit e dajat e mi ishin atje, edhe pse s’kishin ç’të digjnin, pasi në familjen tonë është refuzuar çdo libër apo bust i diktatorit, gjithsesi ndihmonin të tjerët…
Kështu e mbaj mend unë atë ditë, sot kam kujtimet, ndjeshmërinë dhe të gjitha mundësitë të qëndroj deri në fund për largimin e diktatorit Rama. Që pergjegjësia të jetë më e madhe, e që historia të mos përseritet nuk duhet të harrosh të shkuarën.
Para 28 vitesh ndodhi ndryshimi i madh se qindra mijëra qytetarë rezistuan deri në rrëzimin e shtetit monist.
Sot 28 vjet më pas, klika komuniste në pushtet me tentakulat e shtrira tek oligarkët të cilët janë pjesë e klikës komuniste, duhet të kenë përfundimisht të njëjtin fund.