Dom Damjani, Kosova ta zbardhi fytyrën!

nga Agim Popoci

Në rrugëtimin e tij si prift atdhetar për “Komb e Fe Besë e Burrni“, edhe Unë kisha fatin të jem njëri ndër miqtë e Monsinjor Damjan Kurtit.

Nga momenti i takimit tim të parë me Dom Damjanin, të cilin e kishte kërkuar ai me patjetër nga Ambasadori i Kosovës në Tiranë, Kadri Balaj, kur mori vesh se isha miku i tij, dhe deri sa Monsinjori kaloi në amshim, bisedat tona të pa fund fokusoheshin për Komb e Fe, Besë e Burrni.

Ky thesar kombëtar që na e fali Zoti, nuk përsëritej kurrë, në çdo takim të ushqente me gjëra të reja dhe me shumë vlerë, të padëgjuara më  parë dhe që buronin nga shërbimi i tij për Komb e Fe.

Ishte kënaqësi të dëgjoje Dom Damjanin për ditët e para të shërbimit të tij kur shkeli në Shqipërinë komuniste që po jepte grahmat e fundit. Normalisht në rroba civile, por çaste dhe detaje që të lenin pa fjalë, pa frymë, me një panoramë reale se si u rikthye Zoti në Shqipëri.

Për Revistën Kulturore Fetare “Drita” mund të fliste me vite të tëra, dhe modest si gjithmonë edhe pse ishte njërin nga themeluesit, më shumë fliste për sakrificën e Dom Nikoll Minit se sa kontributin e tij. Për moton e kësaj Reviste “kur terri na mbulon, drita ndriçon” kishte argument sa herë që bisedonim rreth territ që ka mbuluar kombin shqiptar dhe po e mbulonte sepse i pashtershëm ishte Dom Damjani.

Të gjithë ata që njihnin miqësinë time me Dom Damjanin më tregonin grimca jete nga më të çuditshmet dhe unë tërthorazi, kur takoheshim i rikujtoja se sa shqiptar i madh që është.

Njëri më rrëfej për një pajtim gjaku që ishte bërë në Kishën e Velezhës, pas një ngatërrese që kishte ndodhur në mes të një banori të Velezhës dhe Suharekës. Në ceremoninë e pajtimit që u zhvillua në Kishën e Velezhës, ku kishte pleq nga besimi katolik dhe mysliman, pas pajtimit një besimtarë sipas traditës e merr gotën e rakisë dhe thotë: Qoft Levdue Jezu Krishti! Meqë aty ishin shqiptarët e të dyja besimeve fetare, Monsinjor Damjan Kurti nuk e tha përgjigjen sipas traditës: Gjithmonë e jetën! Por, ia pret: Bashk me Muhamedin!

Në takimin e radhës ndërsa po drekonim në njërin nga restorantet e Durrësit, ai që zakonisht merrte një gotë verë dhe Unë raki, ngrita dollinë dhe po i them: Bashk me Muhamedin! Dom Damjani syqelë si gjithmonë më thotë: Hë, kush ta rrëfeu! Më foli për ngjarjen dhe vazhdoi me ca ndodhi nga pajtimet e gjaqeve, ku kontributi i tij është i jashtëzakonshëm.   

Por miqësia jonë vazhdonte me biseda pa fund dhe që detyrimisht ishin biseda që ndërlidheshin edhe me realitetin që po përjetonte kombi ynë dhe vetë veprimtaria jonë.

Një ditë ndërsa po shijoja një peshk të freskët me njërin nga miqtë e mi durrsak, që ishte në shoqërinë e partnerit të tij të biznesit, më tha se më njihte nga Dom Damjani. Edhe pse nuk ishte i fesë katolike, tha se mburret me atë shqiptar i cili i mbajti me bukë 80 mijë kosovarë gjatë luftës së vitit 1999, dhe kishte respekt për mua vetëm pse jam miku i Dom Damjanit sikur mos të kisha bërë asgjë tjetër në këtë jetë.

Unë e njihja zemrën e madhe të Dom Damjanit, por 80 mijë njerëz janë shumë, janë një qytet, dhe një njeri të kujdeset për një qytet, është gjë e jashtëzakonshme po mendoja në vete ndërkohë që ai po rrëfente, vazhdonte me detajet për ushqimet, kujdesin shëndetësor, fëmijët e shqiptarëve të Kosovës të dëbuar nga shtëpitë e tyre nga shkau mizor, organizim ky shumë madhor, jo për një famullitar por edhe për qeverinë e një shteti.

Drekën e radhës me Dom Damjanin e kërkova Unë, isha i mrekulluar nga kjo shifër edhe pse e dija që ishte ai që kishte pritur dhe përcjell shumë nga shqiptarët e dëbuar nga toka e Kosovës. Shumë pak sekonda kaluan në drekën që filluam dhe Unë e pyeta për shifrën që kisha dëgjuar tre ditë më parë. Monsinjori zemërmadh kishte një koment përrallor, i cili në këto çaste të vështira që po kalojmë si komb, nuk kishte se si të mos më vërtitej nëpër kokë:

-Jo Zotni Agim, nuk isha Unë por durrsakët që u kujdesën për 80 mijë e ndoshta më shumë kosovarë. Do Zoti që Durrësi të mos ketë kurrë nevojë për Kosovën, por nëse ndodhë, do Zoti dhe kosovarët do të ma zbardhin fytyrën!

Por, ja që tragjedia ndodhi pikërisht në Durrës dhe ishin Forcat e Sigurisë së Kosovës që të parat i dolën në ndihmë durrsakëve, këtij qytetërimi fisnik i cili në momentet më të vështira iu gjetën vëllezërve të tyre nga Kosova.

Gjithçka që pasoi pas Forcave të Sigurisë së Kosovës, solidarizimit, ndihmave dhe kurajos që vinte nga Kosova, nuk ishte thjeshtë ndihmë nga vëllezërit kosovarë por reflektim i një vlere që tashmë është e qartë që e ka kombi shqiptar!

Sot, Dom Damjani, kosovarët iu gjetën durrsakëve atëherë kur ata kishin nevojë për ngushëllim, ndihmë, kujdes dhe kurajo, duke ju bërë të qartë se natyra ka punët e veta, por Durrësi nuk ishte dhe nuk do të jetë vetëm, kurrë.

Sot, Monsinjor Damjan Kurti, Ju prehuni i qetë, Kosova ta zbardhi fytyrën!