nga Orjola Pampuri
Të jetosh çdo ditë mes hallesh, e stresi, sa nga varfëria, sa nga papunësia, e sa nga dëshira e errët e perverse e disa individëve, për të mos pranuar, e parë të mirën në sy. E ndërsa, bëjmë moral, nga mëngjesi në darkë, nga ana tjetër, rendim si individë me ndërgjegje të frustruar, duke i rrahur krahët imoralit e intrigantit, si të frikur, e pa identitet.
Sot po jetojmë mes shumë padrejtësive, mes imoralitetit, mes padijes, mes heronjve shterpë, e heroinave të stilit trojan, mes gënjeshtrës, mashtrimit, horrave e hajdutëve, intrigantëve e hipokritëve, histerikëve e të frustruarve, të cilët njëherazi hedhin litarët, të tërheqin në habitatin e tyre, të pistë, e të neveritshëm.
Dhe e gjitha kjo për t’i bërë sa më shumë miq vetes, për të shtuar numrin e të barabartëve me ta.
Por tek i miri, i ndershmi nuk ngjit balta e pistë e të baltosurit në ndërgjegje, moral e integritet. Hija e së shkuarës na ndjek pas, sado të mundohemi të baltosim të tjerët, balta që ka ngjitur prej bëmave ndër vite nuk ç’ngjitet më. Të ndërtosh kështjella ditën me intrigat e natës, të ndërtosh ide mbi të kundërtën e mendimit që mbart, do të thotë të bësh filozofi, mbi bazat e asgjësë dhe për asgjë, por në shërbim të vetes.
Vetes mund t’i shërbejmë në 1001 mënyra, por ajo që do të na shërbente vërtet është që ta ndërtonim veten me ndihmën e vetes, jo duke vënë në shërbim të vetes, me të keqen e vetes dhe të tjerëve.
Ndoshta e gjitha kjo do të ishte e pamundur në një botë si kjo!
Ndoshta individë të tillë edhe i shërbejnë botës, na shërbejnë të gjithëve, ndryshe nuk do të mësonim të keqen, të ligën, nuk do të dinim nga se të mbroheshim, dhe si të mbroheshim, ndoshta me specie të tilla duhet të “luftosh” por jo të mendosh që s’duhet të ekzistojnë, ndoshta ekzistenca e tyre na bën më të fortë, përballë figurës së tyre të mjerë.
Ndaj bota është e bukur, kur je i pastër, i drejtë, i formuar, i moralshëm, ke fuqinë të luftosh me çdo “hijenë”që të del para.
Ndaj ta çojmë deri në fund betejën, e mira do triumfojë.
Asnjë hap pas!