Gromësirat sllave

Ka qenë një sërb ai që shkroi në një libër se shqiptarët janë njerëz të egër dhe me bisht!

Kam dëgjuar dhe kam kënduar që ka në thellësit australiane tribu të egëra dhe lakuriqe, por nuk kisha dëgjuar që të kishte në faqe të këtij planeti njerëz me bisht! Fantazia sërbe, pra, ka krijuar në hesap tonë edhe atë që s’ekziston mbi dhe! Evidentërisht ajo që është tmerrësisht e rrallë dhe e frikshme, është zotësia që kanë serbët për të shpifur e për të ngatërruar punët e të tjerëve.

Ngrihen gazetarë të dorës së parë dhe shpifin gjithë ç’është absurde dhe monstruoze në hesap të popullit shqiptar, dhe këtë e bëjnë për ta fyer e për ta diskredituar në sytë e atij publiku që këndon ato gazeta! Këta janë njerëz pa ndërgjegje njerëzore, këta janë monstra në duar të interesave të ndryshme, që veprojnë mshehurazi e nën dhe me emra të ndryshëm jo “dorë e bardhë, jo dorë e zezë”. Të këtillë njerëz ka kudo në botë. Po jo si në Jugosllavi, dhe kaq të rrezikshëm sa këta! Kur na këndojmë nëpër librat e këtyre intelektualëve serbë se shqiptarët janë me bisht, se u shitën e u blenë e të tjera gromësira sllave, fare natyrisht na vjen keq. Na vjen keq që dëgjohemi në botë për të keq. Na vjen keq që zoti na ka prurë afër kësi fqinjësh. Na vjen keq edhe për hesap të atyre që i krijojnë këto lajme sensacionale për publikun e tyre të mësuar me sensacione…

Po aq dhe jo më tepër. Sepse ne na njohim mirë tashtimë popujt e mbëdhenj e të qytetëruar. Na njohin që jemi një fis i lashtë, një fis që jemi dërmuar për të mbrojtur këtë Europë nga sulmet e paduruarshme të aziatikut, e dinë që, ndonse jemi sot një popull i vogël dhe jo mjaft i zhvilluar, prap se prapë kemi talent, kemi zgjuarësi, dhe sidomos jemi të virtytshëm dhe të ndershëm si komb. Këto gjëra i dinë popujt e mbëdhenj me gjithë përpjekjet e dhelpërave të Belgradit për të njolluar emërin tonë të mirë.

Të gjithë të huajt që janë të paanshëm dhe mëndjekthjellët, e dinë se na shqiptarët, në mos tjetër për shkak të vobegsisë sonë, duam që të lihemi të qetë në punët tona dhe të shkojmë me të gjithë fqinjët dhe me të gjithë botën sa më mirë që të jetë e mundur. Po me gjithë këtë vullnet të mirë tonin, shtypi i fqinjës së Veriut po na godit sa do herë që i epet kohë dhe sa do herë që i teket ose që ia lypin interesat e tij të çuditshme. Dhe shkumëzon dhe thotë gjëra që nuk mund t’i thotë, veçse një shtyp si ai i Beligradit.

Në një të tillë rast mbase do të ishte më mirë të mos përgjigjeshim fare. Mbase do të ishte më mirë të mos uleshim në një shkallë të tillë dhe të bisedonim me njerëz që kanë kurajo të thonë se “Shqiptarët janë njerëz me bisht”! Me njerëz të tillë s’ke asnjë terren bisedimi të përbashkët, s’ke asnjë pikëpyetje. Me gjithë këtë, si gazetarë që jemi, s’mund të heshtim. Dhe në vënd që të flasim mbi barbarizmat dhe masakrat sërbe në Kosovë, dhe në vënd që të fillojmë të atakojmë dhe ne me arsye dhe fakte, dhe jo si bëjnë ata, na do t’u themi me shumë urtësi vetëm pak fjalë. Nuk është puna jonë t’u themi se ç’duhet të bëni e si duhet të silleni ju, o gazetarë përtej Kosovës!

Ju vazhdoni të bëni e të thoni atë që u pëlqen e që u leverdis. Këmbëngulja juaj e panjerëzishme mundet që edhe të na dëmtojë. S’ka gajle. Na jemi të stërvitur edhe me dëme dhe prandaj jemi të qetë.

Po mos harroni se kjo sjellje e paturp e juaja kundër një fqinje të vogël sot, siç jemi na, një ditë mund të shpagohet.

Kur ju jeshët hiç në thellësit e Azisë, fisi i ynë, i shkëputur, sundonte shkëlqimtarisht gjatë gjithë këtij bregdeti. /Arbënia, 10 prill 1936/