nga Kadri Kryeziu*
Për gati dy dekada Serbia ka luajtur me një kërcënim: “Do të hyjmë në luftë.”
Dhe për gati dy dekada shumë në botë janë dridhur përballë këtij kërcënimi — disa nga frika, disa nga iluzionet. Edhe ndër ne ka pasur zëra që thonë: “Mos e provokoni Serbinë, se nëse na sulmon, jemi të humbur.”
Jo më. Mjaft me këtë frikë të trashëguar.
Kështu flisnin edhe për Ukrainën — se për tri ditë Rusia do ta merrte Kievin. Katër vjet më pas, Kievi qëndron. Rusia është lodhur. Bota e ka parë se perandoritë e frikës shpërbëhen përpara popujve që nuk përkulen.
Serbia nuk është ndryshe. Ajo është mësuar të luftojë kundër civilëve, të shtypë gra e pleq, të djegë fshatra, jo të përballet me një popull të lirë. Ne e njohim mirë frikën — por nuk e pranojmë më si gjuhë marrëveshjeje.
Kur nisëm luftën më 1998, nuk kishim as armatim, as përvojë. Kishim vetëm dinjitetin. Dhe fituam, sepse kur një popull zgjedh dinjitetin, çdo tank bëhet i kotë.
Sot nuk jemi më ata të vitit 1998. Sot kemi përvojë, organizim, miq e besim se askush nuk mund ta blejë apo frikësojë lirinë tonë.
Nëse Serbia do paqe — le të vijë me respekt.
Nëse do bashkëpunim — le të vijë me barazi.
Por nëse kërkon të fitojë me kërcënime, e pret e njëjta gjë që pret çdo agresor: humbje dhe turp.
Ne nuk duam luftë, por nuk i ikim asaj.
Kush kërkon paqe, do ta gjejë tek ne.
Kush kërkon konflikt, le ta dijë: këtë herë nuk përballet me civilë, por me një komb që nuk përkulet më.
*Ish-Nënkryetar i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës