Në FAO, Papa Leoni XIV: Uria, dështim kolektiv! Është krim të përdoret si armë lufte

“Zemra e Papës, e cila nuk i përket atij vetë, por Kishës dhe, në një farë mënyre, gjithë njerëzimit, e mban gjallë besimin se, nëse uria mposhtet, paqja do të jetë terreni pjellor, nga i cili të lindë e mira e përbashkët e të gjitha kombeve”. Këtë vuri në dukje sot Papa Leoni XIV, në fjalimin e mbajtur në selinë e FAO-s, në Romë, ku shkoi për vizitë me rastin e Ditës Botërore të Ushqimit dhe me rastin e kremtimit të 80-vjetorit të themelimit të Organizatës së OKB-së për Ushqimin dhe Bujqësinë.

“Ndërgjegjja jonë, edhe një herë, – paralajmëroi ai – duhet të mos na lërë të qetë para tragjedisë – gjithnjë aktuale – të urisë dhe të kequshqyerjes. T’u japim fund këtyre të këqijave nuk është përgjegjësi vetëm e sipërmarrësve, funksionarëve apo udhëheqësve politikë. Është problem për zgjidhjen e të cilit duhet të kontribuojmë të gjithë: agjencitë ndërkombëtare, qeveritë, institucionet publike, organizatat jo-qeveritare, akademitë dhe shoqëria civile, pa harruar çdo individ, i cili duhet të shohë diçka nga vetja në vuajtjet e të tjerëve. Ai, që vuan nga uria nuk është i huaj. Është vëllai im e duhet ta ndihmoj pa vonesë”.

Objektivi: Uria Zero

Ky është, saktësoi Papa Leoni XIV, një qëllim “sa fisnik, aq edhe i pashmangshëm: të mobilizohen të gjitha energjitë në dispozicion, me frymë solidariteti, në mënyrë që askujt në botë të mos i mungojë ushqimi i nevojshëm, si në sasi, ashtu edhe në cilësi. Në këtë mënyrë, do t’i japim fund një situate, që mohon dinjitetin njerëzor, kompromenton zhvillimin e dëshirueshëm, detyron padrejtësisht shumë njerëz të braktisin shtëpitë e tyre dhe pengon mirëkuptimin ndërmjet popujve”.

“Duhet ta kujtojmë me forcë – theksoi Papa – se arritja e objektivit ‘Uria Zero’ do të jetë e mundur vetëm nëse ka vërtet vullnet për këtë e jo vetëm deklarata solemne. Është e nevojshme dhe jashtëzakonisht e trishtueshme, të kujtojmë se, pavarësisht nga përparimet teknologjike, shkencore dhe produktive, 673 milionë njerëz në botë bien në gjumë pa ngrënë. Ndërsa 2.300 milionë të tjerë nuk mund të kenë ushqimin e duhur nga pikëpamja e cilësisë. Janë shifra, që nuk mund t’i konsiderojmë thjesht statistika.

Ndoshta, shifra më prekëse është ajo e fëmijëve, që vuajnë nga kequshqyerja, me pasojë sëmundje dhe vonesa në zhvillimin trupor dhe mendor. Nuk është rastësi, por shenjë e qartë e pandjeshmërisë mbizotëruese, e ekonomisë pa shpirt, e një modeli zhvillimi të diskutueshëm dhe e një sistemi të padrejtë dhe të paqëndrueshëm të shpërndarjes së të mirave materiale.

Në një kohë kur shkenca e ka zgjatur jetën, teknologjia i ka afruar më shumë kontinentet dhe dija ka hapur horizonte dikur të paimagjinueshme, të lejosh që miliona qenie njerëzore të jetojnë – dhe të vdesin – si viktima të urisë, është dështim kolektiv, aberracion etik, faj historik”.

Përdorimi i ushqimit si armë lufte

Papa kujtoi më pas se “skenarët e konflikteve aktuale kanë sjellë sërish përdorimin e ushqimit si armë lufte. Duket gjithnjë e më i largët ai konsensus i shprehur nga shtetet, që e konsideron urinë e qëllimshme krim lufte, si edhe privimin e qëllimshëm të mundësisë për ushqim në bashkësi a popullsi të tëra. E drejta ndërkombëtare humanitare e ndalon pa asnjë përjashtim sulmin kundër civilëve dhe kundër mallrave themelore për mbijetesën e popullsive.

Me dhimbje, jemi dëshmitarë të përdorimit të vazhdueshëm të kësaj strategjie mizore, që dënon burrat, gratë dhe fëmijët me uri, duke u mohuar atyre të drejtën më themelore: të drejtën për jetë. Megjithatë, heshtja e atyre që vdesin nga uria u bën thirrje me forcë ndërgjegjes së të gjithëve, edhe pse shpesh injorohet kjo britmë, heshtohet, ose shtrembërohet. Nuk mund të vazhdojmë kështu, sepse uria nuk është fati, që i takon njeriut, por shkatërrimi i tij.

Prandaj, ta rizgjojmë entuziazmin për t’i dhënë fund këtij shkandulli! Të mos ndalemi, duke menduar se uria është thjesht problem për t’u zgjidhur. Është shumë më tepër. Është britmë, që lartohet drejt qiellit dhe kërkon përgjigjen e shpejtë të çdo kombi, të çdo organizate ndërkombëtare, të çdo organizmi rajonal, lokal, ose privat. Askush nuk mund të mbetet anash luftës së mundimshme kundër urisë. Është beteja e të gjithëve”.

Jemi bërë dëshmitarë indiferentë të dhunës

“Duke parë panoramën aktuale globale – vijoi Papa – të krijohet përshtypja se jemi bërë dëshmitarë indiferentë të një dhune torturuese, por, në të vërtetë, tragjeditë humanitare të mirënjohura për të gjithë duhet të na nxisin të jemi artizanë të paqes. Kjo gjakderdhje duhet të na tërheqë menjëherë vëmendjen dhe të na shtyjë ta dyfishojmë përgjegjësinë tonë individuale dhe kolektive, duke u zgjuar nga letargjia fatale, në të cilën jemi zhytur.

Bota nuk mund të vazhdojë të shohë shfaqje kaq makabre si ato, që po zhvillohen në shumë rajone të tokës. Duhet t’u japim fund sa më shpejt. Nuk mund të shpallim thjesht vlera. Duhet t’i mishërojmë ato. Parrullat nuk na nxjerrin nga mjerimi. Është urgjente ta kapërcejmë këtë paradigmë kaq të hidhur politike, duke u bazuar në një vizion, që mbizotëron mbi pragmatizmin dominues, i cili e zëvendëson personin me përfitimin.

Nuk mjafton të flasim për solidaritet: duhet të garantojmë sigurinë ushqimore, përdorimin e të mirave materiale nga të gjithë dhe zhvillimin e qëndrueshëm rural”.

Parimi, që duhet të udhëheqë politikën, është vëllazërimi

“Ka ardhur koha – përfundoi Leoni XIV – për një angazhim të ripërtërirë, që të ndikojë pozitivisht në jetën e atyre, që e kanë barkun bosh dhe presin nga ne gjeste konkrete, që i ngrenë nga poshtërimi ku janë zhytur. Ky objektiv mund të arrihet vetëm nëpërmjet konvergjencës së politikave të frytshme dhe zbatimit të koordinuar dhe sinergjik të ndërhyrjeve. Nxitja për të ecur së bashku, në harmoni vëllazërore, duhet të bëhet parimi udhëheqës për politikat dhe investimet, sepse vetëm përmes bashkëpunimit të sinqertë dhe të vazhdueshëm mund të arrihet siguria ushqimore e drejtë për të gjithë.

Vetëm duke i bashkuar duart mund të ndërtojmë një të ardhme dinjitoze, në të cilën siguria ushqimore të riafirmohet si e drejtë dhe jo si privilegj. Me këtë bindje, dua të theksoj se në luftën kundër urisë dhe në promovimin e zhvillimit të gjithanshëm – ngriti zërin Ati i Shenjtë – roli i grave është i domosdoshëm, megjithëse nuk vlerësohet gjithmonë mjaftueshëm.

Dëshiroj të tërheq vëmendjen ndërkombëtare mbi turmat, që nuk kanë ujë të pijshëm, ushqim, kujdes shëndetësor themelor, strehim të pranueshëm, arsim bazë, ose punë dinjitoze, që ta ndajmë dhimbjen me ata, që ushqehen vetëm me dëshpërim, lot dhe mjerim. Nuk mund të aspirojmë për një jetë shoqërore më të drejtë, nëse nuk jemi gati të çlirohemi nga apatia, që e justifikon urinë sikur të ishte muzika në sfond, me të cilën jemi mësuar”./vaticannews/