Në vend të një pikture për narko-shtetin e kreun e tij

nga Luçiano Boçi

Mafia ka evoluar me kohën dhe ka lënë pas brutalitetin fizik (jo se nuk është brutale) duke rritur ndjeshëm brutalitetin ekonomik dhe atë politik. Ka ndërruar petk e lëkurë. Sot Mafia “angazhohet në fushata elektorale ku mbështet përfaqësuesit e vet dhe forcat politike që i dominon ose drejton, bën pastrim parash, posedon industrinë e mbetjeve dhe merr pozicione menaxheriale në kompani dhe qeveri. Mafia e dikurshme gjakatare dhe e pamëshirshme është shndërruar në një organizatë biznesi-politike që nuk qëllon më, nuk përdor bomba apo vetëm pazare droge, por që dëshiron të ushtrojë megjithatë pushtetin në vend të shtetit”.

I gjithë ky parashtrim duket sikur është bërë enkas për Qeverinë Rama. Realisht i referohet Cosa Nostra-s. Ngjashmëria është kaq “pikë-uji” sa është e vështirë të dallosh ku fillon Mafia dhe ku mbaron qeveria Rama. Më saktë narko-shteti Rama.

Të gjitha aktivitetet e lartpërmendura janë ekskluzivitet i një qeverie pa personalitete brenda saj, por me një kapobandë Kryeministër, i cili sot dirigjon dhe rakordon me organizatën narko-politike, sipas vetë ish zëvendësit të tij në arrati, por dhe asaj që dihet anë e mbanë, veprimtarinë e narko-shtetit me ekzotik të Evropës.

Edhe ky vetë si organizata, ka ndërruar stil. Rama nuk është më ai “legeni” i dikurshëm i fillimviteve pas 2013, i lokalit tek “Coin” që e merrnin në telefonon “Ata” që i kishin dhënë karriken dhe i kërkonin të ndërmjetësonte uljen e gjobave që organizatat kriminale i vendosnin njëra-tjetrës, apo bizneseve. Ka evoluar si vetë organizata. Sot gjithçka e drejton nga Olimpi i zyrës të shndërruar në fletore vizatimi. Aty pret përfaqësitë e karteleve, bën tryezat zgjedhore e ndan territore. Jep liçenca dhe emëron investitorë strategjikë. Jep koncesione plehrash e sterilizimesh. Rregullon raportet e ul gjakrat e gjaqeve dhe laqeve. Hap portet për tonelatat e drogës ameriko-latine e ndërton kampe internimi refugjatësh. Shkel të dy sytë për pastrimin e parave të korrupsionit qeveritar e të narko-trafikut. Shkel ndonjë sy dhe për ato që duhen hequr qafe nën moton publike, gjoja “të hanë kokat e njëri tjetrit’.

Madje tani flet ngadalë si me bezdi në shenjë pushteti dhe në emër të atributit si kapo. E kur vjen tek sulmi ndaj atyre që i nxjerrin të vërtetën e i prekin interesin, shpërfytyron gjuhën e mimikën, nxjerr në pah urrejtjen për botën e psikikën e deformuar.

Herë pas here ligjëron dhe me pak mekje ose ofshe si një i vjetër që e imagjinon veten të ri dhe përpiqet të identifikohet me Ismail beun e Vlorës.

Dikur zari i tavolinave sot është shndërruar në gjylen e tavolinave, njeriun me peshë që peshon fate parash, aferash, biznesesh e njerëzish.

Kjo në sajë të shërbimeve që kartelet e drogës i japin gjatë fushatave të fituara zgjedhore.

E rrethoi veten me këshilltarë evropianë ish-kryeministra për të korruptuar opinionin e larë pamjen e vet. Korruptoi agjentë amerikanë e shqiptarë për hesapet e karrierës se vet dhe luftës ndaj opozitës.

Ndërsa për kapriçiot kokëçarëse e për shërbimet e votave kundrejt favoreve, ka emëruar de facto një përfaqësues për çdo sektor apo territor, të cilët i quan dhe koordinatorë politikë ose koordinatorë specialë.

Fiks sipas modelit të strukturë së mafias, për të cilën SPAK-u i tij ka dijeni por njëherazi është i lumtur që ka dijeni.

Po aty tek ajo fletorja e vizatimit pret miqtë e tij ndërkombëtarë, të cilëve u vetëofrohet me lëpirje e përqafime sektesh e insektesh e kërkon të bëjë “të madhin” e gjatë me duart e gjata të hajdutit tipik, të cilat dukshëm në shpropocion me trupin, mundohet t’i fshehë.

Me këmbët e shkurtëra si vetë gënjeshtra, në raport me staturën e bustin; dobësi që e mbulon me xhaketat e gjata dhe këmishat e lëshuara, ecën me një siklet të mirëdalluar në qilimet që i shtrojnë për hir të shtetit dhe jo për hir personal.

Bën gjithçka të bjerë në sy e t’i çjerrë sytë kombit të vet.

Hyn në pazare e bën pazare për fatin e vet politik me çfarëdolloj çmimi e kostoje. Shet ç’të ketë përpara e fal gjithçka për të çimentuar narko-diktaturën.

E ndërkombëtarët qeshin e gazmenden me të, me demokracinë teorike e qeshin me hidhërimin e njerëzve që largohen nga ky vend çdo ditë e më shumë.

Romuzaxhiu i dikurshëm me profesionin gallataxhi i tavolinave tiranase kontroverse të ‘90, sot e përdor aftësinë e tij oratorike për të mashtruar sheshit, për të bërë e blerë sheshit propagandë e media e për të dalë shesheve si krenaristi i narko-shtetit.

Ndërsa kompleksin e tij të inferioritetit e përshfaq në dëshirën perverse për të eleminuar me çdo kusht kundërshtarin e tij politik.

Narko-shteti ndërkohë ecën sahat. Ka futur në bigë e thes ndërkombëtarët e tradhëtarët, analistët e specialistët, mediat dhe institucionet, politikanët e përtej detit dhe arlekinët e këtushëm.

Kontrollon drejtësinë, tallet me bujqësinë, ka kriminalizuar ekonominë, ka vrarë shëndetësinë e ka rrënuar përdhunshëm arsimin.

Ky narko-shtet objekt turistik, ka dhe një gjë krejt origjinale.

Këtu njerëzit publikisht e mediatikisht shfaqen të lumtur dhe krenarë.

Në tavolina, shtëpi dhe kufi janë të mërzitur dhe të prekur në dinjitet.

Ndoshta po presin që Narkosi i rradhës t’i transmetojé artistikisht të vërtetën dhe të duhurën në sy, sepse opozita e të vërtetat e saj të faktuara ende nuk po ia mbushin syrin se kështu i flet në vesh propaganda, i ulëret frika e instaluar dhe i çorienton drejtësia e vonuar.

E atëhere do jetë vonë.

Prandaj kjo tablo e këtij Narko-shteti duhet grisur e djegur sa më parë.