Një festë me arkëmort brenda

nga Luçiano Boçi

Në një “pallat” të mbushur me dekor falso dhe zëra të komanduar, Edi Rama festoi.

Si gjithmonë…

Me fjalë të qelbura që mbajnë erë, të dala nga goja më e pisët që ka prodhuar politika shqiptare, me skenografi që ngjante me një teatër tragji-komik dhe me një ton triumfi që s’mund ta maskojë dot realitetin: ai ka vjedhur edhe një herë votën e shqiptarëve.

Ajo që ndodhi nuk ishte në fakt një fitore. Ishte një funeral i demokracisë, ku qytetari u trajtua si spektator i pafuqishëm, ndërsa Edi Rama – mjeshtri i manipulimit dhe i kapjes së shtetit – hidhte vallen e fjalëve mbi vullnetit qytetar të vrarë.

Ishte një festë me arkëmort brenda.

Një festë ku në vend të lirisë, ishte vendosur heshtja prangosëse.

Në vend të popullit, ishte vendosur pushteti.

Dhe në vend të votës së lirë, ishte vendosur krimi elektoral.

Sot, askush nuk ka më dyshime se proceset zgjedhore në Shqipëri janë kontrolluar, shantazhuar dhe blerë sistematikisht nga Edi Rama dhe struktura të lidhura ngushtë me interesa klienteliste dhe kriminale.

Nga patronazhistët tek skemat e blerjes së votës, nga presioni administrativ te kapja e KQZ-së dhe Komisioneve të Numërimit, nga sistemi i drejtësisë i vënë në shërbim e deri tek bandat e krimit, gjithçka është përdorur për një qëllim të vetëm: të mbahet pushteti me çdo mjet, për çdo çmim.

Ky nuk është më një problem etik.

Është një krim politik dhe kushtetues.

Është rrënimi i çdo norme demokratike dhe i çdo shprese qytetare për ndryshim.

Sepse kur vota kthehet në dekor, atëherë zgjedhjet janë një mashtrim, e pushteti një uzurpim.

Në këtë “festë” që Rama organizon pas çdo procesi të kontestuar, ka vetëm një element që mbetet i pandryshueshëm: mungesa e qytetarit real.

Ai që është ftuar të votojë, por jo të vendosë.

Ai që votoi për ndryshim, por u zgjua në një regjim që i pështyn mbi votën.

Edi Rama mund të festojë sa të dojë. Mund të pikturojë realitete të rreme, të flasë për “legjitimitet” ndërsa përdhos sovranitetin popullor.

Por një gjë nuk mund ta fshehë: ai nuk ka fituar me votë, por me mashtrim.

Jo me besim, por me frikë.

Jo me ide, por me kontroll.

Në arkëmortin që qëndron në mes të festës së tij ka një emër: demokracia shqiptare nën regjimin Rama.

Dhe ajo që po shohim nuk është triumf, por një proces i ngadaltë i shpërbërjes së shtetit, ku gjithçka blihet, gjithçka shitet, gjithçka përdoret – përveç së vërtetës.

Por historia nuk është e shkruar vetëm nga ata që festojnë. Është shkruar edhe nga ata që ndihen të tradhtuar, të përdorur, të heshtur – por që nuk harrojnë.

Dhe kur qytetari të ngrihet, siç e ka bërë gjithmonë kur i kanë mohuar fjalën e votën, atëherë nuk do të ketë më as festë, as fjalim, as pushtet që e mban peng të ardhmen.