Papa Leoni XIV: Jetoje bamirësinë, për të mirën e të afërmit

“Ta jetosh bamirësinë me vëmendje ndaj së mirës së plotë të të tjerëve, ‘është rast i shkëlqyer për rritjen morale, kulturore e madje edhe ekonomike të mbarë njerëzimit'”. Papa Leoni XIV i vlerëson kështu veprat bamirëse, duke u bërë jehonë edhe mendimeve të paraardhësve të tij e duke cituar letrën enciklike të Gjon Palit II “Centesimus Annus”, botuar në vitin 1991, në njëqindvjetorin e botimit të enciklikës së Leonit XIII “Rerum Novarum”. Papa Leoni XIV ia drejtoi këtë mendim një grupi nga “Vepra e Shën Françeskut për të varfrit” në Milano, të cilët i takoi sot në mëngjes, në Pallatin Apostolik, duke theksuar “tre aspekte plotësuese dhe themelore të bamirësisë”: “ndihmën, mikpritjen dhe nxitjen”.

Për më shumë se 60 vjet, ky fondacion, i themeluar me nismën e Fretërve të vegjël kapuçinë të Milanos, titulluar “Vepra e Shën Françeskut”, vijon t’u shërbejë e t’i ndihmojë të varfrit dhe ata që jetojnë në skutat e shoqërisë. Për Papën, këto tre elementë përfshijnë “detyrën të cilën Kisha” ia beson Veprës së Shën Françeskut “për të mirën e njerëzve që vuajnë dhe atyre që e drejtojnë “shoqërinë në tërësi”.

Ndihma dhe mikpritja në shoqëri

Duke theksuar këto tre aspekte të rëndësishme të bamirësisë, Papa ofron udhëzime për ata që u shërbejnë të tjerëve. Fillon me ndihmën, që do të thotë “të jesh i pranishëm ndaj nevojave të të tjerëve”. E i duartroket nismat e “Veprës së Shën Françeskut për të Varfrit e Milanos”, që u shërbejnë “më shumë se tridhjetë mijë njerëzve në vit” dhe lëvizin nga “kuzhinat e të varfërve – tek dhomat e gardërobës; nga dushet – te klinikat; nga shërbimet e mbështetjes psikologjike – tek këshillimi për punë”. “Sasia dhe shumëllojshmëria e shërbimeve që, gjatë viteve, keni arritur të organizoni dhe t’u ofroni atyre që ju drejtohen është mbresëlënëse”, përsërit Papa. Krahas ndihmës, ekziston edhe mikpritja, “që domethënë, t’i bësh vend tjetrit në zemrën tënde, në jetën tënde, duke i dhënë kohë, duke e dëgjuar, duke e mbështetur dhe duke u lutur për të”, vazhdoi Leoni XIV.

Është sjellja e shikimit në sy, e shtrëngimit të duarve dhe e përkuljes së shumëdashur të Papës Françesku, që na shtyn të krijojmë atmosferë familjare në mjediset tona dhe na ndihmon ta harrojmë vetminë e “Unë” përmes bashkimit të ndritshëm të “ne”. Sa shumë kemi nevojë për ta përhapur këtë ndjeshmëri në shoqërinë tonë, ku izolimi ndonjëherë është tragjik!

Ta vësh në lëvizje dinjitetin në liri, siç bën Zoti me ne

Papa Prevost më pas pohoi rëndësinë e “promovimit” të njerëzve, “ashtu siç bën Zoti me secilin prej nesh, duke na treguar një rrugë, duke na ofruar gjithë ndihmën e nevojshme për ta ndjekur atë, por pastaj duke na lënë të lirë”. Dhe Leoni XIV citoi përsëri enciklikën e Gjon Palit II “Centesium Annus”, në të cilën, shpjegoi, “rritja efektive e dinjitetit dhe e krijimtarisë së çdo njeriu” do të thotë t’i japësh aftësinë “për t’iu përgjigjur thirrjes së tij dhe, si pasojë, thirrjes së Zotit, që përmbahet në të”.

Këtu, hyjnë në lojë indiferenca për dhuratën e respekti për dinjitetin e njerëzve, për të cilët kujdesemi, për ata që takojmë, thjesht për të mirën e tyre, në mënyrë që të mund të rriten plotësisht dhe të vazhdojnë rrugën, pa pritur asgjë në këmbim dhe pa kërkuar kushte.

Një fondacion në traditën françeskane

Në fjalën e tij, Papa  Leoni XIV kujtoi gjithashtu origjinën e këtij fondacioni, lindur nga “një derëtar i përulur, i Nderuari Fra Cecilio Maria Cortinovis, i ndjeshëm ndaj nevojave të të varfërve, që trokiti në derën e Kuvendit të Kapuçinëve, në Viale Piave, në Milano”. Kur i kërkoi “Zotit ta ndihmonte t’u ofronte këtyre miqve kujdes më të mirë”, “Provania iu gjegj, duke e shoqëruar me një bujar tjetër: Dr. Emilio Grignanin”. I dha, kështu, jetë “aventurës së bukur” të Veprës së Shën Françeskut për të Varfrit – kujtoi Leoni XIV.

Sot kujtojmë një histori bamirësie që, e lindur nga besimi i një njeriu, lulëzoi, duke i dhënë jetë një bashkësie të madhe, që mbron paqen e drejtësinë. Kremtojmë një histori të bërë jo nga bamirësit e përfituesit, por nga vëllezër dhe motra që njihen, që e vlerësojnë njëri-tjetrin, dhuratë nga Zoti, nga prania e Tij, e ndihmë e ndërsjellë në rrugën drejt shenjtërisë.

 Duke theksuar se si ky realitet “është në përkim me traditën françeskane”, Papa Leini XIV kujtoi fjalët e Shenjtit të Asizit:

“Duhet t’ia kthejmë mantelin të varfërit, sepse është i tiji, e ndër të sëmurët shohim “lëndimet me të cilat u rivesh Jezusi”.

Papa Prevost i nxiti përfaqësuesit e “Veprës së Shën Françeskut” ta nderojnë “Korpin e Krishtit, të plagosur e, në të njëjtën kohë, vazhdimisht shërues, anëtarët e të cilës ndihmojnë njëri-tjetrin, të bashkuar me Kreun Jezus në të njëjtën dashuri; pikërisht për këtë arsye ne shohim një trup të gjallë, që rritet ditë pas dite drejt pjekurisë së tij të plotë”./vaticannews/