nga Vasfije Krasniqi*
Dhimbja jonë shkon përtej asaj që ne e vlerësojmë kombetare- nacionale primitive apo civilizuese, tek e fundit dhimbja nuk i njeh këto emërtime, ajo shkaktohet nga dikush mbi dikend, së paku me qëllimin e shfryerjes së epsheve shtazarake e barbare e pastaj të tjera me radhë…
Korça ime, derisa në Kosovë forcat serbe po kryenin spastrim etnik, duke e përcjellur forma të ndryshme të kryerjes së krimeve, ishte pikërisht Goran Bregoviq i cili nuk bënte thirrje që të ndalej gjenocidi, por që të ndaleshin sulmet e NATO-së e pastaj ata (serbët) të mos ndalonin ndoshta deri tek Korça juaj-ime, sepse, kështu kishte ndodhur në të kaluaren, por që ne nuk e kemi harruar, jo pse unë-ne e përjetuam tani, por ata u kujdesen që ne të mos e harronim kurr.
Korça ime, çdo gjë ndoshta edhe mund të kompenzohet, thuhet se edhe jeta rilind bashk me kohën, por NDERI që humbet kurr nuk të kthehet, nder me të tillët nuk ka.
Bota demokratike nuk pranon njerëz me bindje të tilla, së paku ju mos e bëni nga dëshira, sepse, mjaft jemi duke bërë ne për paqen.
*Deputete e Parlamentit të Kosovës dhe femra e parë nga 20 mijë viktimat sa ishin në luftën e Kosovës, që doli publikisht dhe rrëfeu se si ishte përdhunuar nga forcat serbe