Qassem Soleimani, si erdhi dhe vdiq në altarin e idiotizmit deri sa iu mbyll goja…

Nuk ishte thjeshtë një gjeneral jo pse ishte në krye të Quds, as pse kërcënonte SHBA dhe Presidentin Trump, por veprimet e Qassem Soleimanit në Siri dhe Irak filluan të rrezikojnë sigurinë e aleatëve që po ndihmonin në zhvillimin e demokracisë në vendet e dala nga lufta ndërsa u përshkallëzua edhe me sulme të kordinuara  kundër forcave amerikane dhe së fundi edhe Ambasadën në Bagdad.

Për herë të parë, Qassem u shfaq para gjashtë muajve në pikun e përplasjeve të deklaratave publike në mes të Presidentit të SHBA dhe atij të Iranit, kur u fut me kërcënimet më të egra që nuk ishin dëgjuar më parë.

“Ju them, zoti Trump kumarxhi, ju them: duhet ta dini se ne afër jush jemi, aty nuk nuk mund ta imagjinoni. Në vendet ku nuk mund ta imagjinoni ne jemi pas jush,” citonte Agjencia iraniane e lajmeve Tasnim, Gjeneralin iranian Qassem Soleimani, i cili dihej vetëm se ishte pjesëtar i Gardës revolucionare të Iranit dhe nga viti 1998 komandant i forcave elite Quds, të cilat merren kryesisht me operacione jashtë Iranit dhe operacionet sekrete.

Por Soleimani që po kërcënonte Presidentin Trump nga qyteti Hamedan në perëndim të Iranit vazhdonte:

“Ne, kombi iranian, kemi kaluar nëpër periudha të vështira. Ju mund ta filloni luftën, por do të jemi ne ata që do ti japim fund. Mund ti pyetni paraardhësit tuaj lidhur me këtë. Për këtë arsye, ndaloni me kërcënimet. Ne jemi gati të ballafaqohemi me ju,” tha Soleimani ndonëse i prezantuar me përvojë shihej qartë se ishte dukshëm i painformuar, jo për forcën e SHBA por për dhe forcën që ka shteti dhe garda që ai drejton, e cila edhe sot është larg nivelit të ushtrisë së Arabisë Saudite ose Izraelit, e për buxhet të mos flasim sikur i gjithë Qudsi, 5000 ushtarë sa janë, të ishte Qassem, kot do ta kishte.

Ky fjalim i gjeneralit iranian erdhi pasi Presidenti Trump i sqaroi presidentit iranian, Hassan Rouhani se çfarë mendon për deklaratën e tijj se “SHBA nuk duhet të luaj me bishtin e luanit”. Rouhani i tha se paqja me Iranin është “nona e të gjitha paqeve”, dhe se “lufta me Iranin do të ishte nona e të gjitha luftërave”.

“Presidentit iranian Rouhani: Kurrë, ama kurrë mos e kërcënoni më SHBA-në ose do të keni pasoja që në histori kanë ndodhur vetëm disa herë. Ne nuk jemi më vendi që do të duroj fjalët tuaja të çmendura dhune dhe vdekjeje. Kujdes!” shkruante Trump.

Rouhani nuk i ktheu përgjigje por Soleimani, Po! Dhe, vazhdoi:

“Deti i kuq ishte i sigurt, më nuk është me praninë e amerikanëve. Forcat e Quds dhe Unë jemi ata që ju presim. Ne natën nuk shkojmë të flemë gjumë para se të mendojmë për ju.” Ai madje madje pretendonte se po sqaronte Presidentin Trump pse është ai që përgjigjet dhe jo Presidenti i Iranit.

“Nuk është në nivelin e presidentit tonë t’iu përgjigjet, por unë, si ushtar, po…gjuha juaj i takon kabaresë. Vetëm një pronar kabareje përdor këtë gjuhë kur komunikon me botën,” tha gjenerali iranian Qassem i cili për nga gjuha e përdorur vetëm gjeneral nuk mund të ishte ndonëse kritikonte të tjerët për mënyrën e komunikimit, dhe përgjigjet në pyetjet të cilat nuk i ishin parashtruar, dhe nuk kishte tagrin të përgjigjet për shtetin.

Si vijuan ngjarjet u konfirmua se nuk ishte tagrin as për Qudsin e tij zhele i cili luante filma në Irak por sot nuk luan më. Dhe, jo që u ndërmor ndonjë aksion amerikan hata, thjeshtë ishte një dron që i tregoi Soleimanit dhe të gjithë atyre që kanë kërcënuar kot me vite të tëra, se mjaft është mjaft!

Evropa dhe qassemët

Natyrisht që Shtetet e Bashkuara e kishin marrë seriozisht konfliktin e vërtetë në mes të SHBA dhe Iranit dhe jo si konflikt në mes të adoleshentëve, por liderët evropian mendonin ndryshe sepse aty ishte Donald Trump dhe nuk çanin kokën për Amerikën .

Në muajin maj të vitit të kaluar, Presidenti Trump u tërhoq nga Marrëveshja bërthamore me Iranin e viti 2015, e cila ishte arritur në mes të Perëndimit dhe Teheranit gjatë mandatit të Barack Obamës. Liderët e BE në atë kohë e kritikuan ashpër Presidentin Trump duke deklaruar se Irani i ishte përmbajtur Marrëveshjes dhe se kjo marrëveshje kontrollohej rregullisht nga Agjencia ndërkombëtare për energji bërthamore.

Washingtoni kërcënoi se do ti vendos sanksione të gjithë atyre që do të vazhdojnë të tregtojnë me Teheranin, dhe njëra ndër rrethanat më të reja ishte ndërprerja e blerjes së naftës dhe gazit nga Teherani deri në 4 Nëntor.

Teherani sërish kërcënoi duke deklaruar se do të bllokoj ngushticën e Hormuzit përmes të cilit qarkullon 1/5 e sasisë së përgjithshme të naftës që transportohet me tankerë në botë.

Kërcënimi i Soleimanit me Detin e Kuq ishte pikërisht fakti që ai mendonte se me aleatët e tij, në rast të përshkallëzimit të situatës, do të bllokoj këtë drejtim energjetik.

“Atë që kishit mundësi të na bëni në 20 vitet e fundi, dhe nuk na keni bërë dhe me çka po na kërcënoni? Në Afganistan erdhët me dhjetëra tanke, mjete të blinduara, qindëra helikopterë të sofistikuar dhe aty keni bërë krime. Dhe çfarë dreqin keni arritur atje nga viti 2011 derinë vitin 2018 me 110 mijë ushtarë? A nuk është fakt se tani po i lutni talibanët për negociata?” vazhdonte Qassem Soleimani që për amerikanët ishte e qartë se kush qëndronte pas dështimeve në negociata me talibanët dhe kush është ai që po sajonte tensione mes palëve derisa po kërkohej paqja.
Por Soleimani akuzoi Administratën Trump edhe pse mbështet Muxhahedinët Khalq ose Organizatën popullore të Muxhahedinëve, grupim ky i cili bazohet në marksizmin islam dhe nacionalizmin. Pasuan më pas disa nga përshkrimet për ushtarët amerikan në Siri duke përsëritur se në vitin 2006 në luftën 34 ditëshe, përkatësisht sulmit të Izraelt ndaj Libisë, Hezbollah ishte ai i cili fitoi. Soleimani kërcënoi Presidentin Trump po atë ditë kur Arabia Saudite ndaloi transportin e naftës nga Deti i Kuq përmes ngushticës drejtë jugut pasi që kryengritësit Huti në Jemen, aleatë këta të Iranit, me predha sulmuan dy tankerë sauditë.

Pas Sirisë, Jemeni nga viti 2015 u bë vendi më i egër i konfliktit luftarak në mes të Arabisë Saudite dhe Iranit. Arabia Saudite mbështetë sunitët, gjoja edhe ato ekstrem, Irani shiitët. Pas bllokimit saudit të Jemenit, në pikun e luftës në këtë vend filluan të vdesin nga uria, shpërtheu epidemia e kolerës, ndërsa nga bashkësia ndërkombëtare filloi lumi me akuza mbi vrasjen e civilëve nga sulmet ajrore saudite. Kryengritësit Huti filluan të gjuajnë me predha që bazuar në distancën e veprimit ishte e qartë se vinin nga Irani. Dhe, shënjestrat ishin bazat ushtarake dhe aeroportet në Arabinë Saudite, dhe së fundi edhe në aeroportin e Emirateve të Bashkuara Arabe, duke i akuzuar se kanë ndërhyrë në Jemen për llogari të Arabisë Saudite.

Ndërkohë shpërtheu lufta në mes të Hutëve rreth Ish-Presidentit Ali Abdullah Saleh, i cili u rrëzua nga pushteti në vitin 2012 dhe i cili ndërroi jetë në vitin 2017, dhe forcave besnike të presidentit Abdrabbuh Mansur Hadi, që e trashëgoi në vitin 2012. Lufta, e cila që në fillim ishte praktikisht luftë në mes të Arabisë Saudite dhe Iranit përmes ndërmjetësve të tyre, shumë shpejtë u shfrytëzua nga Al Kaeda e më pas ISIL për grabitjen e territoreve të tyre në Jemen.

E Qassemi vazhdoi me kërcënime deri sa i dha vetes leje që përveç se ta ndihmoj regjimin e Assadit, të krijoi trazira edhe në Irak dhe së fundi të organizoj protetsta që i finalizuan me sulmin ndaj Amabsadës së SHBA.

Kur Gjeneral Qasem Soleimani nuk është më dhe u argumentua se kush ishte ai, liderët evropianë nuk i kërkuan falje Presidentit Trump por në emër të kërcënimit të sigurisë në Lindjes së Mesme gjithsesi ikën jo nga toka irakene por nga qassemët.

Hakmarrje! Me çka…

Qassem Soleimani nuk është më dhe askush nuk kishte iluzione se kërcënimet iraniane do të ndalojnë. Madje Ajatolah Khamenei shkoi deri aty sa tha që “hakmarrja e fuqishme pason”, e iranianët u betuan në këtë hakmarrje!

Por cila është fuqia reale e ushtrisë iraniane me të cilën mori kot gjeneral Qassemi.

Vlerësohet se Irani ka 523.000 ushtarë aktiv. Sipas Institutit Ndërkombëtar për Studime Strategjike janë 350.000 ushtarë dhe të paktën 150.000 pjesëtarë të gardës, IRGC. Janë dhe 20.000 pjesëtarë të IRGC-së në kuadër të forcave detare. Ky grupim kryeson forcat e armatosura në ngushticën e Hormuzit ku janë shkaktuar sulme të shumta ndaj tankerëve të huaj gjatët vitit 2019.

IRGC është themeluar 40 vjet më parë me qëllimin, siç u tha, për të mbrojtur sistemin islam në Iran, dhe u bë një forcë e madhe ushtarake, politike dhe ekonomike.

Njësitet e ushtrisë ideologjike iraniane, Quds, e cila komandohej nga gjeneral Soleimani, kanë kryer operacione sekrete jashtë shtetit për interesa të IRGC dhe i japin llogari direkt Ajatolah Khameneit. Besohet se Quds ka rreth 5000 ushtarë.

Fillimisht ky njësit u dërgua në Siri ku zyrtarisht u tha se këshillonte ushtarët besnik të Assadit dhe policët e armatosur shiit. Në Irak ka mbështetur forcën paramilitare shiite.

SHBA thotë se Quds ka rol shumë më të madh dhe se organizojnë dhe trajnojnë edhe organizata tjera në Lindjen e Mesme, që Shtetet e Bashkuara i kanë shpallur terroriste. Këtu përfshihet edhe Hezbollahu libanez dhe xhihadi islam palestinez.

Cili është rezultati i sanksioneve! Përkundër liderëve evropianë që për inat të Trumpit lejojnë gjithçka kundër Amerikës, sanksionet dëshmuan se importi i armëve ka rënë, dhe është më i vogël në krahasim me importin e armëve të vendeve në rajon.

Vlera e importit të armëve të Iranit nga viti 2009 deri në vitin 2018 ishte 3.5 për qind sa importi i armëve i Arabisë Saudite për të njëjtën periudhë, tregojnë të dhënat e Institutit Ndërkombëtar për Studimin e Paqes në Stockholm; Armë, shumica prej të cilave janë importuar nga Rusia, dhe një pjesë nga Kina. Ja me çka qassemët kërcënojnë SHBA dhe transportin e naftës përmes ngushticës së Hormuzit. Mbyllja e kësaj ngushtice, Jemenin për disa ditë e la pa bukë dhe me kolerë, Quds mund të rezistoj pak sa por Irani jo, me ose pa Evropën pak rëndësi ka, kjo u dëshmua në dy luftërat botërore dhe jo vetëm!