Unë besoj!

nga Gentiana Maçi

Ekzistencë, për luftën e nesërme që na pret në sheshin e lirisë.

Kohë për të reflektuar mbi të shkuarën, ku lirinë na e hiqte një virus po kaq vrasës. Ai ishte dhe është i dukshëm, pra njeri, që me gjasë, nëse ne nuk do kemi reflektuar këto ditë lufte me të padukshmen, mutacioni i virusit njeri do na fusë në karantinën e përhershme diktatoriale.

Asgjë patetike nuk ka në pohimin tim.

Tashmë, galeria e Surrelit, po perceptohet si Olimpi i perëndive të vjetra. Zeusi i vetëshpallur, lëshon rrufe, dekrete, dërgon në Had, apo lidh mbi shkëmb, cilindo që ai mendon.

Ne, mësuar jemi, që çdo gjë e kalonim me forcat e mundësitë tona, por ama flitej me pozitivitet, tanimë mutacioni komunist, përveçse nuk arrin të bëjë asgjë vetë, tenton të mbysë çdo fije jete duke u hakërryer, duke ngjallur panik, duke fyer, duke tallur e madje duke bullizuar e mallkuar. Krijuar një lëmsh psikopatish dhe të vjellash neveritëse, të cilat po të shikoheshin me teleskop (mikroskopi duhet për microvirusin), do duhej ta mallkoje jetën dhe jo të luftoje për të.

Drama, se nuk dua ta quaj tragjedi, është pikërisht këtu.

Virusi që po lebetit botën, krahas të tjerave mund të hiqet me ujë dhe sapun si çdo bërthamë proteinike. Ahaa, se me këtë sapunin, ju kujtova mikrozvëndëskokministrin, kur na mësonte se si shplaheshin duart nga lëndët toksike.

Drama e madhe është instalimi ushtark i diktaturës neorilindase.

Këtë duhet të mendojmë dhe synojmë, sapo të kalojmë epideminë.

Në kushtet e sosjes së durimit, nga mungesa e ajrit, e lirisë, e diellit, e qiellit, e lulëzimit pranveror, e kafes së qetë a të zhurmshme, vrullit apo rutinës dembele të një dite normale e përqafimeve njerëzore, duhet të shohim përtej xhamave.

Po, xhamave të miopisë, xhamave të ekraneve, qelqeve të dritareve.

Shkojmë drejt përfundimit të rezervave ekonomike dhe frikës së pamatë për të nesërmen. Psikologjisht të rënduar, teksa presim me sytë në tv për të marrë një shpresë a një dritëz dashamirësie dhe kurajoje, sic duhet e sic ndodh në çdo vend të rruzullit, jemi të “mallkuar” të cingrisim nervat me një monstër, që ka 1 muaj dhe na tregon gjithë neverinë e përçmimin e tij, teksa bënë dhe rolin e viktimës, por dhe të shpetimtarit.

Roli që ka marrë përsipër ja nxjerr në surrat dhe të brendshmen e zezë, gjithë dështimet e tij si prind, si njeri, si piktor, si basketbollist, e si udhëheqês po e po. Mbi të gjitha, si hajdut e grabitës edhe i qindarkave, që sot duhet t’i kishim aty për ta bërë gjumin paska më të qetë. Ai shfaqet dhe si frikaman i paskrupullt, të cilit i dridhet qerpiku dhe teksa sheh shembëllimin e vete ne kamera iphoni, samsungu, apo cdo lloj tel. (Pajisje te cilat ja bejne mishin puçërr sepse e degradojnë dhe e shpërfaqin më lakuriq deri ne kocke. Sa lakuriqi hamëndësuar si mëma e coronës).

O Zot, na ruj mënt e kaptinës!

Ky është bërë si thes qymyri, jashtë zi e brenda sterrë. Ja , ky është përjashtimi, që të detyron më mirë të dashurosh Pinoçetin, sesa të ndeshësh zgërdheshjen e këtij.

Kemi 1 muaj që duam apo s’duam, të paktën 1 herë në ditë do e hasim tmerrin që përçon ai soj njeriu, që thonjtë kthetra i ka gati për gjithë ato që duan ta besojnë.

Përveç çdo ankthi, stresi, paniku çfarë kemi bërë për të merituar një tmerr të shumëfishuar?!

Asgjë në fakt, thjesht kemi heshtur pikërisht, kur nuk duhej, pikërisht kur lirinë na e kanë vjedhur pikë pas pike, duke na gremisur drejt injorancës dhe varferisë, sepse veç kështu nuk do mendonim më për asgjë po thjesht do prisnim lemoshëe do puthnim duart që na vrasin.

Për mos të varur shpresat në sytë djallezorë, në buzëqeshjet e shtirura, në llomotitjet, që nuk sjellin kurrë gjë prej gjëje, ne duhet të krijojmë reagimin kolektiv, sikurse epidemia kërkon imunitetin e turmës.

Le të mbledhim çdo forcë që të fitojmë luftën me të padukshmin, për të patur më pas gjithë energiinë, që të shkelim me këmbë të dukshmin e lajthitur.

Ne do t’i buzeqeshim jetës siç i buzëqeshim rrezes së diellit mengjesor, që na zgjat krahët nga dritarja ne këto kohë terri.

Çdo periudhë kohe ka virusin e saj, ne do i mundim të dy!

Sot të bashkuar në distancë e nesër të mbledhur si një trup i vetëm e me mendjen top për të penguar hijen e zezë.

Liria fitohet, nuk dhurohet!

E më pas shijohet!

Unë besoj…

Beso dhe ti, besoni dhe ju!