Unë jam hija që s’vritet!
nga Çun Lajçi
Unë jam kopil! Po! Kopil kopili jam!
E di, se nuk idhnoheni, se s’asht gradë komandantësh, prandaj ua thashë, që mos t’mundohi me m’gjetë emën ma t’mirë,s’e kot e keni!
Oh sa mirë, me i thanë vetës kopil, me pështy n’fytyrë, e mos me pasë, kush çka me t’thanë, e çka me t’ba!
Heret jam çua, e shamjet ua kam marrë. Keni mbetë cufil nji kambë!
Sot, vetës ballin ia kam nxi! Juve zanin s’dua t’ua ndëgjoj!
Jeni mësua me pëlcitë, si zorra n’prush, sa herë t’zezat, qitë ua kam për fushë! Sot s’keni çka me m’ba, se vetës po i them qen, kal, gomar, mi, macë!
Grada hajnash po vari n’gjoks, e terpinë po ua shti, juve që jeni pa njolla, pa shibla! T’bardhë jeni krejt!
Jargët po i pi, e t’vjellat po ua çoi juve, t’situnve, qe mësua jeni me pi ujin e kulluem në 86-të gurtë, rrashtat e thata të deputetve!
Mundeni vetëm me këqyr seri, e m’u ruejtë, mos t’iu pëlcet zemra!
Sot, s’keni pse me m’sha! E shaj vetën unë! Se t’shamet prej jush i mësova!
E shaj nanën time, se asht vetëm e imja. Jo e jueja, se ju t’virgjër e keni! Ju jeni engjuj, që iu solli lejleku, birës oxhakut! E çuditërisht nuk iu nxiu çaxha?!
E shaj vetën, a s’e shajë, asht puna ime! Asht poshtërsia ime, fytyra ime! E zeza ime asht!
Ju, kurrë s’keni me ditë, a asht si pendla e korbit, krejt futë, apo edhe ma e zezë!
E mallkoj, a s’e mallkoj, e truej apo e nemi vetën, asht pikadon qejfi im, besimi n’Zotin tim, jo n’tuejin, se ju s’i besoni vetës, e le ma Zotit!
Ju, veç mundeni me i zgurdullua sytë, me i rrotullua si naleti!
Juve, s’po iu hi n’megjë, s’po ua ndali vadat e ujit, arava e kopshtieve tueja!
Çka baj me lëkurën time, mundet veç nana ime, me vajtua, ju as me m’denua, as me m’gjykua s’mundeni. Veç lpendrat i keni n’dorë. Zogu, moti asht tue fluturua për hava!
Ju, mundeni me vra vetën, që s’po mundeni, me vra hijën time!
Që s’po mundeni, me çua djersën time, n’mullijtë tu!
S’po mundeni, me blua trunin tim, me gurtë tu, e me ma shpërla, qyshë ua ka shpërla dreqi juve, që mateni me rrezet e diellit n’mengjes, e shkurtoheni n’mesditë! E n’mbramje iu han terri krejt!
M’keni vu emna tyrli-tyrli! Hesap për njeri, ba s’m’keni!
Mundua jeni, me m’prishë me gruen, me çikën, me nanën, me krejt botën.
I keni xhveshë lëkurat, nga tri herë n’sene, e mundua jeni me mashtrua edhe Amerikën, me lëkurat tueja t’larme, se sa Pro tyne jeni! E rrejtë e keni edhe vetvetën, e keni mbetë jashtë lëkurave tua. Ato s’iu kanë nxanë ma, se jeni fry si rrshiqi!
Ky asht kopil, iu keni thanë! Stërkopili! Asht le kur s’duhet, e rritë qyshë s’duhet! Librat e kan tranua!
Popullit i ka ba magji, e tash, s’po mundet m’u nda prej tij!
E ka gjetë nji gur krype, veç Cy e Cy po ban, e krejt mbas tij po shkojnë!
Na, krejt t’mirat i zbritëm nga malet, edhe lirinë, po kët far guri jo!
Jemi ra n’hall me kopilin? Ia kemi ba pikë e pesë ato 86 delet që i pat, e ky fillikat vetëm, po thotë, torishtën e kam plot!
Aman, na ndihmoni ta nxjerrim prej torishtës! Çka t’doni, nënshkruejmë. S’na dhimbset neve toka, se u mësuem me dofar Çakorrash!
Taxhinë na e ka ndërpre. Kuajt s’po na sillën ma nëpër lamë!
Veç edhe 350 milion ti avullojmë diqyshë e t’ia vjerrim hajninë, si kumonën, n’qafë këtij kopili, e mandej ta gjuejmë me gurë: Qe o popull, qyshë ta vjedhi krypën çobani, e ju beeee mbas tij!
Po, ket kopil po doni me lidhë, që ta bani lamë Kosovën edhe njiherë. Edhe unë sot, prej mengjesit, këtij kopili po i bërtas, po ia shaj t’gjallë e t’vdekun.
Po, kot, s’po merr vesh!
Ju rrini anash! Zanin mos tua ndij! Se unë i kam gradat e hajnave n’gjoks!
Kallxoni Mbretit tuej, se jam kopil i lindun para vaktit, i rritun para vaktit, i rrehun para vaktit, i lexuem e i shkruem para vaktit. Para vaktit mësua kam, ç’asht e drejta, e shtrembta, tërpia, lakmia, smira, inati. E majta dhe e djathta! Poshtërsitë e dynjasë mësua i kam para vaktit!
Edhe shkollat i kam krye n’podrume! Kangën knua e kam deri n’gjysë, me gjysë zani, se mbas gjysës ka krisë dajaku n’mua!
M’kanë rreh milicia, m’kanë lidhë, m’kan futë n’birucë!
Jam dalë n’liri! Dhe kur i mbusha mushknitë, me ajrin e lirisë tuej, u rebelova prej gëzimit, kërkova t’fluturoj veri e jug! Por mu thyen krahtë n’rrjeta urash, dhe rashë n’lum! Kur u çova, e pashë lirinë tuej knej urës ,e shava!
E Ju, ma çuet zanin e zi deri n’Amerikë, tue thanë, se ky kopili asht kundër jush!
E pra sot, po e shaj vetën, kopilin që s’po iu len me rrejtë, me shitë, me vjedhë, me i ndrrua lëkurat sa herë ndrrohen stinët!
Tash pëlcitni e shkeleni hijën time, ju hijena, që s’dini kur asht boll!
