“Bild” vjen me Kryeministrin Edi Rama në rol të ri, “Zëri i Popullit”!

Kur Edi Rama mbylli gazetën “Zëri i Popullit” shumë militantë socialistë dhe jo vetëm u tërbuan nga meraku se çfarë do të bëjnë pa “Zërin” e tyre që e dëgjonin në koperativa. Por shumë shpejtë e kuptuan se për një llum të tillë nuk do të vuajnë kur lideri i tyre është me lekë. Çdo gazetë me ndikim në Shqipëri i ra në gjunjë, ato të huajat që guxuan ti dalin kundër shumë shpejtë ndryshuan mendim, dhe filluan të flasin për një të tjetër Shqipëri që qeveriset nga Kryeministri Edi Rama.

I tillë është rasti me gazetën gjermane “Bild” e cila me publikimin e përgjimeve mbi manipulimin e zgjedhjeve i dha një shpresë shqiptarëve, se jo të gjitha mediave Edi Rama mund t’iu mbyll gojën. “Bild” që kishte premtuar publikimin e përgjimeve tjera, jo vetëm që nuk e bëri një gjë të tillë por u bë dritare e propagandës së Edi Ramës.

Po, po, atij Edi Ramës që të gjithë shqiptarët e panë në “Bild” se ai i vjedh zgjedhjet, me të gjitha mjetet, dhe nuk ishte më legjendë që ai nuk e dëgjon dhe nuk vjedhë vota për Kryeministrin Edi Rama, largohet nga puna!

Sot, ky “Zëri i Popullit” në gjuhën gjermane vjen me një tjetër rol, ku ai dëgjon dhe Edi Rama mbanë leksion demokracie. Natyrisht, jo për gjermanët, por prononcimi i tij përfundoi në mediat shqiptare për t’i thënë miletit se këtë e tha Kryeministrit! Dhe, ku, në “Bild”, po, po në atë “Bild”-in që na dëshmoi se Edi Rama është hajdut i votave!

Edi Rama nuk kërkoi falje por paditi “Bild” dhe sot kjo gazetë gjermane mbylli gojën dhe i hapi derën njeriut që vjedhë vota. Pse?! Kjo mbetet për tu parë ndërsa ky është prononcimi i Kryeministrit Rama në intervistë për të përditshmen gjermane “Bild”:

Ishte një ambicie e dashur për shumë kohë nga kombet tona, Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut, për t’u bashkuar me Bashkimin Evropian, për t’iu mundësuar qytetarëve tanë të përfitojnë nga një treg i lirë dhe të marrin pjesë në këtë demokraci të madhe. Më lejoni të bëj të qartë diçka: si kryeministër i Shqipërisë, unë e di plotësisht që ne nuk jemi gati të anëtarësohemi në Bashkimin Evropian sot, as Maqedonia e Veriut, apo pjesa tjetër e Ballkanit Perëndimor.

Ka shumë kërkesa që ne duhet të plotësojmë, në mënyrë që të bëhemi anëtarë. Por, dy kombet tona, Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut, kanë përmbushur të gjitha kushtet e nevojshme për të filluar me të vërtetë procesin e negociatave me Brukselin. Një fillim i tillë i negociatave u vendos nga vetë Këshilli i BE në vitin 2018. Por, përpjekjet e popujve tanë nuk janë shpërblyer. Më e pakta që meritojmë tani është përgjigjja e pyetjes sonë “Pse?”

Kur Komisioni Evropian kërkoi nga Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut të zbatohen disa reforma, përpara se të fillonin negociatat, ne e bëmë. Disa prej tyre, të tilla si Reforma në Drejtësi në Shqipëri, janë të pashembullta për një vend, që nuk ka hyrë ende në procesin e negociatave. Por, ne bëmë progres dhe Komisioni Evropian njohu angazhimin tonë të plotë dhe arritjet tona të jashtëzakonshme në disa raste.

Mirëpo, para se të fillonte zyrtarisht procesi i negociatave, disa vende anëtare të BE dolën kundër, duke vendosur që negociatat me Shqipërinë të shtyhen. Kur erdhi puna për të justifikuar këtë vendim, ata nuk thanë që ne kemi një problem, por në vend të kësaj, u tha se ne kishim disa probleme.

Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut kanë më shumë se disa probleme. Pikërisht për këtë arsye ne duam të përshpejtojmë procesin e integrimit me BE, në mënyrë që të kemi në dorë mjetet për të zgjidhur këto probleme.

Të jemi të qartë: ne nuk po kërkojmë të bëhemi anëtarë të Bashkimit Evropian nesër apo pasnesër. Shqetësimi ynë i vetëm tani është që të marrim programet e nevojshme të ndihmës nga BE, në mënyrë që të rritemi në rolin e një anëtari të ardhshëm në procesin e negociatave të pranimit. Kur krerët e shteteve dhe qeverive evropiane morën përsipër të fillojnë negociatat me Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut, ata morën rrugën e “detyrës”. Meqenëse tani nuk kanë arritur ta mbajnë këtë premtim, për të disatën herë, tani duhet të përballen me të vërtetën dhe t’iu përgjigjen disa pyetjeve kritike.

Pyetja e Parë: A ishte arsyeja e vërtetë e dështimit të negociatave, për shkak të kohëzgjatjes së reformave tona (pasi Komisioni i BE zbuloi se përparimi i mjaftueshëm ishte bërë tashmë)?

Apo ishte mosgatishmëria e qeverive të caktuara për të zgjedhur një kurs, që do të ishte jopopullor për disa votues?

Një përgjigje e vërtetë për këtë pyetje është jetike, pasi cinizmi politik përbën po aq kërcënim për rajonin tonë, sa pandemia e Covid-19. Partia ime arriti të fitonte zgjedhjet e fundit parlamentare në Shqipëri, megjithë vonesat në procesin e integrimit. Ne jemi legjitimuar nga shumica e popullsisë sonë për të filluar negociatat. Vendi ynë mbetet i ndarë politikisht.

Premtimet e pambajtura të Bashkimit Evropian vetëm sa e rritën këtë ndarje. Dhe është e vetëkuptueshme se vetëm fillimi i procesit të integrimit na mundëson krijimin e bazës së nevojshme për konsensus politik, që është thelbësor për të ardhmen e vendit tonë.

Pyetja e dytë: Sa prej anëtarëve aktualë të BE plotësuan të njëjtat kushte për të filluar negociatat, kur u bashkuan kundër Shqipërisë dhe Maqedonisë së Veriut sot?

Kam prirjen të mendoj se pengesat për anëtarët e ardhshëm të BE janë bërë më të mëdha. Por, në të vërtetë BE nuk tregohet e ekuilibruar, duke e bërë fillimin e negociatave më të vështirë, se sa ishte më parë.

Pyetja e tretë: A kanë të drejtë morale disa politikanë evropianë që të shkaktojnë mosmarrëveshje përçarëse në vendet e Ballkanit Perëndimor?

Dhe të këmbëngulësh që krerët e shteteve të Ballkanit Perëndimor duhet të rrezikojnë gjithë karrierën e tyre në procesin e integrimit evropian, kur në fakt vetë këta krerë shtetesh të BE nuk janë të gatshëm të heqin dorë sadopak nga komoditeti i tyre politik. Përgjigjen për këtë pyetje ja lë në dorë lexuesit.

Nëse Bashkimi Evropian me të vërtetë nuk dëshiron ta afrojë Ballkanin Perëndimor drejt Brukselit, atëherë të paktën duhet të jetë i përgatitur të tregojë të vërtetën se pse rruga e negociatave është bllokuar.

Kjo temë ka një rëndësi të jashtëzakonshme për vendin tonë të vogël, si një motiv përmes të cilit jeta imiton artin. Ndihem sikur po jetoj në dramën e Samuel Beckett “Në pritje të Godosë”: ka shumë fjalë, por asgjë nuk ndodh në fund.

Dhe, disa personazhe kryesorë të Beckett, duke pasur parasysh këtë absurd të vërtetë, neve nuk na mbetet gjë tjetër, veçse të ecin përpara, sepse Evropa është feja jonë, dhe asgjë nuk do të ndryshojë në lidhje me të, pasi kjo është rruga e fatit tonë.