Shqetësimet e Malos dhe Isit?!

Malos i ngeli peng pse i shiti shtëpinë një minoritari sepse ajo ishte pasuria e tij e vërtetë në Gjirokastër. Isit, pse i dhuroi librin “Dimri i vetmisë së madhe” shefes djallëzore. Ai gërthet nga Parisi, jo për Ali Podrimjen e vdekur por për librin që nuk po shitet…

nga Agim Popoci

Malo kishte shumë plane me shtëpinë e tij. E pse mos t’ia shes një gjirokastriti, qoftë ai edhe minoritar, që nuk ka letrat e Kreshos por të Nexhmijes. Sagllamë janë ato, s’kanë tendencë greke, se nuk kishte kohë njeri për ato gjëra se aty ishte frika dhe gjaku.

Por Isi nuk ishte dakord, ishte bërë njeri i madh, shumë më i madh se sa e kishte menduar, mik me Enverin, vartës i Nexhmijes, truri i Frontit Popullor  e së fundi edhe qytetar i Parisit. E meritonte një shtëpi muze, e ku di Malo ç’është muzeu.

Duke parë e duke bërë, por lindin shqetësimet tjera, del në dritën e diellit edhe “Dimri i vetmisë së madhe” ama nuk po shitet me qindra mijëra kopje. E kohë të arta ishin ato, radhë për bukë e qumësht, ama edhe radhë për librin e Isit. Kishte lezet! Po si ti bëhet halli i “Dimrit…” sot, s’ka më radhë as qumështi e as libri të Isit.

Nuk është kot, jo, Nexhmija gjallë, do ti jap zgjidhje kësaj pune, edhe pse nuk është më shefe e madhe. Mëkatet e saja do të ngjallin interesin e lexuesit edhe pse jo, as përmbajtja e as libri i kohërave të arta të Isit, por kush i ka faj Zonjës së parë të diktatorit që merr dhurata nga më të ndryshmet, madje edhe dorëshkrimin e librit “Dimri i vetmisë së madhe”.

E Isi vazhdon të jetë i fortë, edhe pa shefen e saj, sepse ai sot, nëse i referohemi edhe statistikave, duke marr parasysh normalisht edhe ato të regjimit të kaluar, ngelet shkrimtari më i lexuar shqiptar. Si i tillë ka luksin edhe të padisë, madje edhe Ish-shefen e saj, sepse sot i duhet dorëshkrimi se s’bën.

Kur kjo betejë e famshme për nxitjen e shitjes së librit që po vajton nëpër sirtarët e librarive filloj, në Parisin e Isit zhduket shkrimtari i madh, ose më i madhi i poezive shqipe, Ali Podrimja. Malua ndjenë dhimbje si gjirokatsrit që është, por Isi nuk bëhet i gjallë.

Jo, jo edhe pse nuk është zhdukur Rexhep Qosja, por i madhi Ali Podrimja. Kot që lajmëron “Agence France Presse” ose TV 5 Monde, halli është si të shitet libri që do të “prodhohet” nga arkivi i Zonjës së parë të diktatorit. E Tirana dhe Prishtina zyrtare le të vazhdojnë vajtimin ashtu si edhe shkrimtarët e kryeqendrës shqiptare që ndajnë dhimbjen me familjen Podrimja që vazhdon e përpëlitet se si ta sjellë trupin e pajetë të Aliut të Madh.

Malo si Malo

Të jesh shqiptar

e vdekja të mos të gjejë

edhe në skaj të botës

e pamundur është…

Kështu shkruante shumë kohë më parë Ali Podrimja. Ca nga këto gjëra i kuptonte Malo po pse duhet të shkoj shqiptari në skaj të botës kur aty është Gjirokastra. E bukur, e qetë, edhe pse Tahir kushoja na u ngatërrua kot me ca vrasje. Ndoshta edhe s’ka faj, punë komunistësh, por duhet heshtur, mbyllur gojën, e besa të kalohet edhe në korsinë e komunistëve të devotshëm, aty ku është Nexhmija dhe patriot Enveri.

Mbaroi edhe lufta, “Rroftë Enveri” gërthisnin ca budallenj, gjykonte Malua, jo me zë, po Enveri s’di të shkruaj, ama kjo Nexhmija është e penës, lexon madje edhe redakton. Kjo do ti shërbej jo një shkrimtari por Lidhjes së Shkrimtarëve, jo vetëm Marksit dhe Leninit por Institutit të frymës marksist-leniniste dhe jo vetëm popullit por Frontit Popullor. Nuk u martua kot jo Nexhmija me te, mund ta merrte edhe Bahri Omarin, po kujt i hynë ai në punë, aq sa Bedri Spahiu sa vetëm për të dëgjuar dhe vrarë kishte lindur.

Po mirë se të ka dhënë zoti prirjen e të shkruarit, miqësinë me Nexhmijen,  dhe shitjen e librave ende pa iu tharë boja e shtypshkronjës, po kujt i duhet ajo shpi në Gjirokastër. Malo si Malo, mendon ta shesë, e një minoritar seç ishte honepsur. Tirana mi dha të gjitha, mendonte Malo, do të më lë të shkoj edhe në Paris, e unë mendoj për një shtëpi, e ku në “qytetin e një mijë shkallëve”. E punë shqiptarësh, po le të numërojnë këta shkallë se nuk është bërë kot Parisi jo!

Iu terruan sytë Malos, nuk e mendonte se do të bëhen të njohura shtëpitë e Zekatëve, Skendulatëve, Babametos, Hani i Zagorisë, Dulajve etj.  se UNESCO do të interesohet për këtë qytet të bukur shqiptar e shtëpia e Malos asgjëkundi. Lërë mos e pyet…

Por aty është Isi…

E more Malo, je penduar e dimë, por për fat aty është Isi. Do ta bëj të njohur shtëpinë e Kadaresë e ti Malo merru me minoritar. Do vijnë shqiptarë nga e gjithë bota në Gjirokastër dhe do të kërkojnë shtëpinë e Kadaresë, aty ku u rritë pena e njohur shqiptare me të cilën mburret Çamëria e Maqedonia, Lugina e Preshevës dhe Kosova, Saranda e Shkodra. Do të kujtohen qindra mijëra libra të shitur, dhe një stil i paparë botëror, e ti Malo kujtoi ditët tuaja, kafenë e Gjirokastrës dhe respektin gjirokastrit, të cilin Isi jo vetëm që nuk e ka, por as që i duhet. Njeri i madh sot është ai o Malo!

Në Paris, Isi parisien do të punoj dhe jetoj, edhe pse librat nuk shiten si më parë. Nuk ndihmojnë as shfaqjet disidente të kohë pas kohëve, as kundërshtitë e shpikura antiqeveritare ndaj të shoqit të Nexhmijes.

Por ja që ca të vërteta edhe dalin, e si për dreq Nexhmija vazhdon të jetë gjallë, të flas e madje të shkruaj edhe libra kujtimesh. “Jeta ime me Enverin” e quan ajo librin e saj, por ama aty shkruan për të gjithë, për ata që ishin e nuk ishin shkrimtar, për ata që dhuruan e nuk dhuruan libra, e për dreq foli edhe për Isin. Të hëngërt mortja po pse nuk flet për Malon moj zonjë e zezë, po drejtë e për Isin. Po ju që shitët nuk shkruat libra, o komunistë të mjerë, ato u qëndisi me doçkën e tij vetë Isi! Ky që e lusin për President të të gjithë shqiptarëve dhe nuk denjon dot, skicon, shkruan dhe boton libra. Del kohë pas kohe dhe thotë se po e ndihmon botën shqiptare, e kjo botë që çdo ditë e më shumë po i rrudhet, pret në radhë për librin e tij.

As për “Dimrin e vetmisë së madhe” nuk është aq i interesuar, nuk e kuptoi se ishte shkruar në kohën e Enverit, apo dinte gjë për Nexhmijen. Nejse se rregullohet kjo punë. Nexhmija do të shpallet fajtore, sepse origjinalin ajo e mbante dhe nuk po e lëshon dot nga dora. As Isit nuk ia dha, sepse zonja e diktatorit thotë se dhurata nuk kthehet.

Ndoshta Nexhmija nuk e ka kuptuar por Isi vazhdon të jetë i madh, dhe si i tillë, si ajo ashtu edhe gjykatat shqiptare, për të janë të vogla. “Dimri i vetmisë së madhe” në ditët e nxehta të korrikut u bë edhe tema e ditës, ca nga vapa e më shumë nga ndikimi i Isit.

Qëllimi i tij dihet që nuk njeh kufij, madje mediat shqiptare detyrohen ta bëjnë këtë edhe në ditën kur zhduket në Paris, shkrimtari i njohur shqiptar Ali Podrimja. Është quajt dhe quhet Ali, poezitë e tij janë përkthyer në të gjitha gjuhët e botës, por për momentin kur vdes, këtë nuk ja fal Isi. Ku e gjeti tani të vdes, mirë ishte në  “La voix de la Méditerranée”, festival ky i njohur i poezisë, pse duhet njeriu të shëtis maleve. Po ja që ndodhin edhe të tilla gjëra, nuk është vetëm “Dimri i vetmisë së madhe në këtë botë”.

Njeriu që i kushtoi poezi edhe Francës e Parisit, zhduket, policia e Lodèves alarmohet, mediat franceze flasin për njeriun e famshëm shqiptar të poezisë, “l’Express”, “Le Parisien”, “Midi Libre”, “Hérault”, “Le Dépeche.fr” raportojnë për zhdukjen dhe më pas fatkeqësisht edhe për vdekjen, pavarësisht se disa homologe shqiptare të Tiranës shpikën sklerozën e Ali Podrimjes. Ambasadori i Kosovës në Francë, Muhamet Kullashi po bënte përpjekjet maksimale për ecurinë postmortore, Tirana dhe Prishtina zyrtare dërguan mesazhe ngushëllimi, ashtu siç bën edhe kolegët e tij shqiptar, po ku është Isi?!

“Tagesspiegel“,“Neue Westfälische”, “Spiegel Online“,“T Online” dhe DPA gjermane flasin për një vdekje të mistershme të njeriut të famshëm të poezisë, lajmi u përhap në gjithë botën perëndimore, ndërsa diplomati Kullashi së bashku me djalin e të ndjerit, Petrit Podrimja po përpëliten me procedurat e shtetit francez i cili paralajmëron një ekspertizë mjekoligjore sa më shpejtë që është e mundur. 

Për nder të poetit Podrimja, në qytetin ku po zhvillohej festivali i poezisë “La voix de la Méditerranée” zhvillohet edhe një ceremoni, vetëm nga goja e Isit nuk ka fjalë ngushëllimi, dita e “Dimrit të vetmisë së madhe” erdhi por jo edhe Nexhmija, ngushëllimet për Ali Podrimjen e madh vazhduan, ndërsa gojët e liga filluan komentet se mos i ndjeri i kishte ndonjë ”borxh” Isit, sepse u shfaq edhe Dritëro Agolli. 

Jo, çdo shqiptar, çdo shkrimtar, çdo lexues i poezisë së Podrimjes e din se për te, vetëm Kosova ishte gjaku i tij që nuk falet. Familjarët duhet të krenohen për njeriun e tyre, që nuk ishte i pasur por as i pangopur, modestinë e tij edhe përmes poezisë do ta kujtojnë që të gjithë shqiptarët, nga Gjirokastra në Mitrovicë, tokë për të cilën ai nuk kishte kompromis edhe pse ishte i vetëdijshëm se në te jetojnë si Malo ashtu edhe Isi:

“Tokë me nda nuk kam

Hasmit në pidh të sëmës

Me vdekjen duhet me u msue

Qençe nuk jetohet ma…”

/Gazeta Metropol, Tiranë, 23 Korrik 2012/