Komunistët “e kapën” Shqipërinë

Biografi pa partiturë (5)

Për dallim nga Fevziu me rrëfimet e Hoxhës, Dr.Rexhep Krasniqi ndërsa shprehet se Mukja dështoi vetëm për shkak të fjalës “Shqipëri etnike”, sqaron se çfarë ishte ajo që lehtësoi komplotin komunist për të mbizotëruar në Shqipëri.

“Në kët periudhë të ngjarjeve, lëvizja me randësi zogiste ne Shqipni të mesme të kryesueme prej luftarit veteran të lirisë Abaz Kupi, çetat e Lumës nën udhëheqjen e Kolonel Muharrem Bajraktarit, Kryetarit të traditës së Dibrës sidomos familja e Cen Elez Ndreut, ashtu edhe Malësija e Gjakovës nën Bajraktarin e Krasniqës Salih Mani dhe të Tahir Mujë Hoxhës së Gashit, megjithë qëndrimin e tyne të hapët anti-okupasion, mbajshin nji pozitë asnjanëse në luftën e vllavrasjes në krahinat jugore-qëndrore midis Ballit Kombëtar dhe partizanëve komunistë.” (Fq.83 – Xhafer I. Deva – Jeta dhe Veprimtarija, New York, 1980).

Ndërsa Ministri i Ekonomisë së asaj kohe, Ing.Agr.Ago Agaj me keqardhje konstaton se në vitin 1944 vendi nuk pati burra të zotët  e patriotë që të mblidheshin kokë-për-kokë për ti bërë ballë rrezikut të Atdheut.

“Shqiptarëve të kësaj kohe u ishin veshur sytë dhe nuk donin t’a shihnin të ardhëshmen e hatashme. Vetëm një njeri e parapa këtë rrezik, më I riu e më I panjohuri I tyre: Xhafer Deva,” thekson Agaj i sigurt se Lidhja e II-të e Prizrenit do të kishte sukses sikur mos ti binin pas krahëve shqiptarët e çoroditur: KOMUNISTAT.

“Këta kur ushtria fashiste me pabesi zuri vendin tonë, bashkëpunuan me okupatorin e vërtetë dhe patën nëpunsira të larta dhe jovetëm profesionale po dhe politike. Më i vjetri i tyre i ardhur në vënt nga arratija 15 vjeçare, zuri menjëherë një vënt të lartë si anëtar i Këshillit të Shtetit ku shërbenin vetëm të afërtit e regjimit: Dr.Omer Bej Nishani që u bë më vonë i pari Kryetar i Republikës Komuniste të Shqipërisë. Të tjerë u bën prefekta, nënprefekta, profesorë e të tjerë punë me rëndësi(Fq.117 – Xhafer I. Deva – Jeta dhe Veprimtarija, New York, 1980).

Ndërsa “Traktet e Xhelal Staraveckës” edhe mund të zën vend në biografinë e Enver Hoxhës,  por në trajtën e tyre origjinale, ku shohim një kriminel partizan dhe jo siç e përshkruan Fevziu si “ish-komandant batalioni në Brigadën e Parë, që në muajt e fundit të Luftës dezertoi nga forcat partizane duke i akuzuar për terrorizëm dhe u rendit kundër tyre.”(Fq.122). Dhe jo vetëm kaq. Edhe dialogu i Dushanit me Staraveckën kur ata flasin për Abaz Kupin është i korrigjuar.

“…Unë e dija lojën e Bazit dhe për këtë qysh prej kohësh kisha vendosur t’a çduknja, mirë po një shok më tha se Bazi është bajraktari i maleve të gegërisë…”, në “biografi” mungon fjalia “…dhe sado që shitet Zogist…” për të vazhduar sipas origjinalit të Staraveckës ose aty ku deshi Fevziu: “…do të punoj me ne dhe për ne. Mirë më gjeti dëgjova atë dhe Bazi na i bëri kështu, më tha Dushani.

Nuk dihen arsyet e krehjes së kësaj copëze, por vetëm në origjinal mund të kuptohet gërmimi tek Dushani që vazhdon Staravecka, në mënyrë që të kuptoj fjalët e komandantit serb, nën urdhrin e të cilit Staravecka dhe jo vetëm ai, vranë shumë njerëz të pafajshëm.

Rrëfim i veçantë për Staraveckën është edhe pjesa nga kujtimet e Nënkryetarit të Kuvendit Kushtetues Kombëtar, Dr.Rexhep Krasniqi kur flet për aksionin e spastrimit që u krye më 4 Shkurt 1944 kundër partizanëve komunistë që terrorizonin banorët e Tiranës e të krahinave me atentate brutale, me detyrime tregtarëve për ndihma të vazhdueshme për partinë, me plaçkitje të magazinave tregtare, depove me ushqime dhe mallra të shtetit, për çka komunistët akuzonin Xhafer Devën:

“Doemos, aksioni në fjalë asht krye me pëlqim të Ministrisë së Mbrendshme që kryesohej prej Devës, por e vërteta është se, Regjimenti Kosova atë natë ka krye detyrën e rojës së zakonshme në qytet dhe nuk ka marrë pjesë në aksionet që iu kushtojë jetën disa komunistave dhe terroristave të njoftun të tyne,” sqaron Dr.Rexhepi duke shtuar:

”Aksionet në fjalë, gjithëkush e dinë, në realitet janë krye prej nji grupi luftarësh që nuk ishin në shërbim të qeverisë dhe kryesoheshin nga Xhelal Staravecka,” saktëson  Nënkryetarit të Kuvendit Kushtetues Kombëtar, Dr.Rexhep Krasniqi duke folur për një partizan komunist të rangut të Mehmet Sehut dhe Enver Hoxhës, siç e konfirmon edhe vet Dushan Mugosha në kujtimet e tij “Kur kam qenë në Shqipni”. (Fq.86 – Xhafer I. Deva – Jeta dhe Veprimtarija, New York, 1980).

“Biografia” do të kaloi lehtësisht deri tek hyrja e komunistëve në Tiranë, por nuk u sqarua nëse ky vendim kishte lidhje me Aleatët apo ndryshimet në terren.

Në kujtimet e tij Ago Agaj sqaron se Xhafer Deva pakësoi terrorin komunist nëpër qytete dhe shumë komunista ishin larguar nga qytetet, dhe synimi i vetëm ishte mbajtja e kësaj gjendje deri sa të vinin Anglo-Amerikanët që ta shpëtonin Shqipërinë e vjetër nga komunizmi. Por, me qëllim të përgatitjes së mbrojtjes kundër brigadave komuniste Serbo-Malazeze-Maqedone në Kosovë, Deva detyrohet të shkoj në Prizren, kohë të cilën Agaj e kujton:

“Sa qe Deva ministër i Punve të Brëndshme, u vu një farë rregulli e qetësije në vëndet që nuk ishin zënë hala prej komunistëve. Nuk vriteshin më njerëz të pafajshëm nëpër rrugët e qyteteve. Po kjo gjëndje nuk vazhdoi pas largimit të tij nga Tirana.” Në këtë situatë, kur shqiptarët në Kosovë po vriteshin pa mëshirë nga komunistët sllavo-maqedonë, dhe Deva po mungonte në Tiranë hyrja triumfale e Hoxhës në kryeqytet nuk kishte ndonjë vështërsi. (Fq.122 – Xhafer I. Deva – Jeta dhe Veprimtarija, New York, 1980).

Kështu me arritjen e komunistëve, radha i vjen historisë së Bahri Omarit dhe prokurorit të çështjes, Bedri Spahiut. Shumë pak fjalë thotë “biografia” për këtë njeri dhe arsyet që Enver Hoxha i besoj postin e Prokurorit të Përgjithshëm të Gjykatës Speciale, siç u quajt, për Kriminelët e Luftës.

Shërbim Britanik i Inteligjencës në raportet e tij thekson se ky njeri u përjashtua nga shkolla në vitin 1936 si komunist, dhe në vitin 1939 veshi këmishën e zezë fashiste, më vonë u bë oficer në milicinë fashiste, dhe më 1943 sërish u bë komunist dhe doli në mal.

“Biografia” merret me datje shumë të parëndësishme të njerëzve që ishin në “Opinion” por harron të na thotë se Bedri Spahiu nuk ka se çfarë rrëfen për injorancën e tij, sepse ai ishte kriminel.

“Në Gjirokastër, ai vrau, ose urdhër për vrasjen e Myzafer Shehut dhe djalit të tij Duros, Vasil Shahinit, Sefedin Haderit, Boco Kalos dhe të birit, profesor Tare Kalos, Emin Kokalarit, Tajar Çarçanit. Në vitin 1944 masakroi juristin Neki Xheneti, Vehip Hasanin dhe Xhemal Babameton. Në Libohovë njëherë vrau 16 e më pas 32 njerëz. Në korrik të vitit 1944 ai vrau tre të burgosur lufte dhe më pas shkoi në spital, mori tre xhandarë të plagosur dhe i masakroi,” thekson Raporti i Shërbimit Britanik të Inteligjencës duke shtuar se ky njeri tani gjykon njerëz të ndershëm si Kol Tromara dhe Bahri Omari, dhe kërkon kokat e Mit’hat Frashërit dhe Hasan Dostit (HS5/73 The National Archives).

Ndërkohë historia e pasaktësive në “biografi” vazhdon me fatin e Musine Kokalarit dhe internimit në Rreshen(Fq.141). Kjo zonjë e nderuar kishte vuajtur aq shumë sa kjo dhimbje nuk do ti ulet nëse qnëdisen detajet e kësaj vuajtje. Duhet theksuar se nuk ishte komuniteti ai që e mohoi për asnjë moment, duke mos përjashtuar individët, dhe sot ai që u kujdes për 12 vjet me radhë për Musine Kokalarin në “Pallatin e deklasumve” së bashku me mamanë po ashtu të internuar, dëshmon se varrosi trupin e pajetë që kishte filluar të dekompozohej. Kishte lajmëruar familjarët me urdhër të Degës së Brendshme, dhe pas tre ditësh, kurrë nuk iu përgjigjë askush telegrameve, së bashku me mamanë dhe ata të Shërbimeve Komunale, kryen varrimin.(Dëshmi, pjesë e dokumentarit “Dhimbja, Musine Kokalari”)

Terrori

Kapitulli i XII-të “Strategjia e terrorit” përveç titullit të mirë(Fq.143), nuk është se flet për këtë dukuri komuniste, por me pak fjalë dëshmon urdhrat e Enver Hoxhës për terror përmes disa dokumenteve që nëse nuk janë klasifikuar me kujdes, atëherë konfirmohet se autori i “biografisë” kishte aq pak dokumente në dorë sa nuk ia vlente as të fillonte me këtë projekt.

I pari i terrorit në Shqipëri, apo DOKTOR TERRORI  ishte Mehmet Shehu njeriu i cili para se ta “çlironte” Tiranën ishte pjesë e ushtrisë komuniste spanjolle, ku u stërvitën për kryerjen e torturave dhe vrasjeve. Kështu dëshmon një Raport i Shërbimit Britanik të Inteligjencës për kriminelin i cili ishte kthyer në Shqipëri pas pushtimit Italian, dhe pas betejës së Selenicës torturoi dhe vrau me dorën e vet 63 të burgosur italianë.

vijon