Dhe, iku Albini e shkoi Vjosa
nga Çun Lajçi
Tevona u tha gjithçka.
Mjaftoi pusit me ia çelë digën, e fushat m’u përmbytë!
Ata, ishin kanë fry si rrshiqi, e fryma u duel, jo vetëm gojës e veshve, por edhe birës madhe!
Medet, sa t’zezat i kishin pasë përbi për njeni tjetrin! Edhe vet habiteshin, se si kanë mujt me qëndrua bashkë, për pesëdhetë ditë!
Kur shpërthyen t’zezat me sperkala, i mbuluen fytyrat me maska, por shpirtin e lakuriquen!
U shpërlanë marres! U kthyen n’hijena. Menzi frymojshin prej jargëve. Erë e keqe nisi me kuterbua! Silleshin rreth tij, si rreth hunit, tue gjuejtë si dreqin me gurë. Si shejtanin n’Qabe!
– Ik nalet! N’qafë na more. Ti je e keqja e këtij vendi!
S’na duhet fjala e shnoshë. S’na duhet truni ndryshe! Ik, se me gishta jemi mësua ne!
Me grushta me i mbushë xhepat, jemi mësua! Me lopata hambaret.
Na thave si krandet! Ik! Ti je i larëm. Ne ,me t’bardhën e t’zezën jemi mësua! Ti dredhke tepër! Shumë zhdredhke! Ne vetëm nji rrugë mësua e kemi! Ate tej Oqeanit! Nji derë, tjerat s’i duem!
E kishin rrethua si hienat luanin. Sa ruhej mos t’ia kafshojnë t’pasmen, sa ruhej mos t’ia shkyejnë barkun. Kur ulej i suleshin, kur çohej i zgërdhinin dhambët!
U fliste shqip, por s’mjaftonte. E kishin harrua gjuhën e arësyes!Atëherë zbriti si nga Kosharja, ushtari i Agim Ramadanit, Gjeneral Anton Quni. E vuni besën e fjalën, zemrën peng e la mes tyne! Por s’piu ujë bujaria, se hijenat ishin tërbua!
Ky i riu i t’rinjve, u ngrit e tha: Nji derë t’madhe e kemi, e po mundohem me çelë edhe tjera! T’madhën s’e kam mbyllë, mos folni keq, se nuk mundem edhe me dashtë! Ajo s’byllet për shqiptarët! Ajo asht buka e uji, qielli e toka. Vet liria e ’99-tës. Ekzistenca e këtij populli. Amerikë asht ajo, që flenë edhe n’zemrën time!
Pse nuk shkove pra? N’kor krrokatën!
Sepse nuk shkohet dosido. Duhet mendua dhetë herë para se t’prehet fati i atdheut! Para se t’vehet firma ime! S’i kthehen asaj fjalët mbrapa. Amerikë asht ajo!
Por kot fliste. Ata e gjuenin me gurë, sikur ta vranin t’keqën e vet!
U frigove! U dorëzove! Mashtrues je, ik!
S’na duhet fjalë e mençur, fjalë guri na duhet, komandantash që djegin si rrufeja!
Na e largove gjelin! S’mund t’kokorisin pulat ma, as ve s’bajnë. Kotecin na e shkretnove! Ktheje! Ai ishte xheraqinë me pendla gjeli!
Dhe duel n’foltore Vjosa, si gurgullimë e Vjosës!
S’flas me juve u tha. Me popullin tim flas. Me ata që me zgjodhën, dhe ata nuk i mashtroj!
Për gjithçka që foli Albini, pajtohem, se premtua n’fushatë u kemi. Unë s’frikohem si ju, as nga pula as nga gjeli, se atyne, nji kokërr votë populli s’ua dha!
S’e tradhtoj partinë, por nuk e votoj poshtërsinë tuaj e urdhnin e saj!
Popullit i premtuem mos me lidhë besë me hajna, hijena, ujq që kafshojnë! Me kriminela miqësi s’bajmë. Ata duhet t’largohen. S’baj me ta kualicion!
Dhe mori fund gjithçka.
Ata, t’mjegulluem mendjësh, i ngritën duert. E votuen vdekjën e vet, tue ia kthye popullit shpinën, t’mbuluem me maska!
Dhe, iku Albini e shkoi Vjosa. Triumfues si n’fushata!
Tani, don Zoti e del populli nga birucat, i shnoshë, e bari gufon nga shiu veror, e luzojmë edhe njiherë për me knua kangën “Kur ta ktheva Kosovë shpinën”
