Dokumenti/ “Bashkimi Shqipëri-Serbi”, Edi Rama sot drejt Ohrit me mesazhin e qartë të Enver Hoxhës: Përralla e Oso Kukës s’pin ma ujë!

Në vazhdim të jetësimit të ëndërrës së “Bashkimit të Shqipërisë dhe Serbisë”, Edi Rama sot u nis drejtë Ohrit kur pritet që së bashku me Aleksandar Vuçiçin të përafrojnë qëndrimet rreth mënyrës së shmangies së detyrimeve ndaj Bashkimit Evropian, ashtu siç veproi Enver Hoxha duke shmangur të gjithë antokomunistët shqiptarë që e donin atdheun ndërsa propagandoi shqiptarë komunistë, të cilëve tashmë u ka vdekë edhe “Përralla e Oso Kukës”!

Pas publikimit të Pjesës së parë të editorialit “Ç’ kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri më i lavdishëm i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare” botuar në revistën “Shqipëri-Jugosllavi, me autor Enver Hoxha, sot PaFrikë po sjell vazhdimin e tij, pa korrigjime, dokument i cili botohet për herë të parë për lexuesit në mënyrë që të kuptojnë politikën e kësaj partie kriminale, e cila nga njëra anë konstaton se “Prralla e Oso Kukës s’pinte ma ujë,” dhe  nga ana tjetër ujë për të pirë i jep kriminelëve komunist malazezë si, Milladin Popoviç, Vaso Strugar, Filip Popoviç dhe kriminelit serb Pëfaqësues i UDB-së në Qeverinë e Shqipërisë, Bllazho Jovanoviç! Dhe, jo vetëm kaq!

Vëllezërit malazezë, siç i konsideron krimineli Enver Hoxha, “s’kanë qenë kurrë armiqtë t’anë si kundër janë përpjekur ti paraqesin agjentët e Austro- Hungarëve dhe italianëve, At Gjergj Fishta dhe Mustafa Kruja me shokë!”

Ç’ kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri më i lavdishëm i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare (2)

Nga Enver Hoxha

Për popujt t’anë dhe për gjithë popujt progresivë të botës, me hyrjen e Bashkimit Sovjetik në luftë, u kthiellua horizonti ndërkombetar, u ngjallën shpresat e botës për fitorjen. Bashkimi Sovietik ishte shpresa e njerzimit përparimtar. Lufta mori karakterin e vërtetë çlirimtar dhe sigurija në fitorjen  ishte vetëm Bashkimi Sovjetik, Ushtrija e lavdishme e Kuqe me udhëheqësin gjenial të sajnë, Marshallin Stalin. Këjo shpresë dhe ky besim i patundur mbretëronte dhe ishte rrënjosur në zemrat e popujve Jugosllav dhe Shqiptarë si dhe në zemrën e të gjitha masave progresive të botës. Nga vinte ky besim kaq i madh i popujve t’anë, karshi Bashkimit Sovietik dhe Udhëheqësit të saj të madh Stalinit? Pse në Bashkimin Sovietik, populli ishte në fuqi, pse atje kish marë fund shfrytëzimi i njeriut prej njeriut, pse atje Partija e Lavdishme e Leninit dhe e Stalinit që udhëhiqte Shtetin Sovitetik të punëtorëve dhe të katundarëve, kishte vendosur regjimin socialist, kishte ndërtuar një jetë të re dhe të lumtur për popujt e Bashkimit Sovietik, pse atje ishte vendosur demokracija më e përparuar në botë, pse politika e Bashkimit Sovietik ka qenë e tillë që kurdoherë me mish e me shpirt ka mbrojtur paqen e njerzimit, ka denoncuar përpara njerzimit rrezikun e fashizmit që kërcënonte botën dhe pse ka qenë kurdoherë i vetmi shtet që ka mbrojtur të drejtat dhe interesat e popujve të shtypur të mbëdhenj e të vegjël. Populli i vogël Shqiptar që ka hequr mjerimet më të mbëdha nga shkelsit imperialist dhe nga gjakpirësit feudalë vendas, s’mund të mendonte dhe te besonte ndryshe për Bashkimin e madh Sovietik. Populli i vogël Shqiptar që kishte besim në forcat e tija dhe i rezistoj invazionit Italian që në ditët e para, aherë kur horizonti ndërkombëtar ishte i errët, kuptohet vetvetiu se sa guxim mori dhe sa besim fitoj në fitorjen, me hyrjen e Bashkimit Sovietik në luftë. Këto janë arsyet e mëdha dhe të pa shlyeshme, që i dhanë impuls më të madh luftërave t’ona Nacional Çlirimtare. Hitleri dhe Musolini u përpoqën t’a izolonin Bashkimin Sovietik nga popujt e tjerë liridashës, por këtij qëllimi ata nuk ja arritën dhe nuk mund t’ja arrinin kurrë, pse popujt progresistë të botës ishin armiq më të vendosur të fashizmit dhe miq deri në vdekje me Bashkimin e Madh Sovietik.

Ballkani u ndez në flakë; brenda në kështjellën Hitleriane nër male e në fusha, nër fashatra e në qytete të Jugosllavisë dhe të Shqipërisë filloj lufta më e ashpër që ka parë historija e popujve t’anë. Luftë për jetë a për vdekje. Në Jugosllavi lufta partizane kishte marrë proporcione të mbëdha. Reparte të fuqishme partizanësh sulmonin pa pushim kollonat e armikut Gjerman dhe Italian dhe jehona e përpjekjeve të tyre arrinte deri në malet dhe në qytetet t’ona. Populli t’noë realizoj me një herë se ç’përfaqësonte lufta e popujve të Jugosllavisë për të, ay pa se s’ishte i vetmuar në Ballkan përballe hordhive të Mussolinit dhe të Hitlerit, dhe se lufta e tij nuk mund të kuptohej kursesi e ç’kuputur nga ajo e fqinjve Jugosllavë.

Fatet e popujve t’anë vendoseshin në fushën e luftës, prandaj populli Shqiptar e ndjeu vetëhen e tij të lidhur fort me fatin e Bllokut aleat antifashist me në Krye Bashkimin Sovietik. Atdheu çlirohej me pushkë dhe Atdheu ishte në rrezik. Populli Shqipatr i detyron çlirimin e tij, i detyron ç’do gjë të shenjtë, Partisë Komuniste Shqiptare e cila dhe kushtrimin e luftës dhe të organizimit, e cila hodhi në zjarr dhe në flakë antarët e saj më të mirë të cilët u bënë pishtar që ndriti rrugën e lavdishme të luftës s’onë të çlirimit. Patriotët anë e kand Shqipërisë, u grumbulluan rreth Partise, puntorët brahtisnë punën, katundarët rëmbyen pushkët, u brahtisën shkollat dhe zyrat, i madh e i vogël u çuan në këmbë me parullën e Frontit Nacional Çlirimtar: Vdekje Fashizmit – Liri popullit. Dhe armiku s’gjeti më pushim. Guerrilët Shqiptarë sulmonin ndër qytete, depo, central, karabinierët, spihunat, të shiturit; partizanët sulmonin rrugët dhe kollonat e armikut që në vitin 1941, malet mbusheshin me partizanët, u formuan çetat të cilat filluan goditjet pa pushim. Jo, as organizata tradhtare dhe në shërbim të okupatorit Balli Kombëtar, as djallëzit dhe demagogjija e Kuislingave Shqiptarë, as terrori i tyre dhe i okupatorit, nuk e ndaluan për as një moment popullin Shqiptar dhe nuk mund të tërhiqnin nga rruga e tij e luftës. Male e male na ndanin me shokët t’anë partizanë Jugosllavë, por sa më e ashpër bëhej përpjekja me armikun aq më afër e ndjenim vetëhen në shoqi shoqin. Lufta e njëri-tjetrit na mbante gjallë, na forconte zemrat, na bënte të haronim vuajtjet, urinë, mjerimet, na çelikoste ç’do ditë e ma tepër, dhe lufta  e jonë shkonte përpara. Për lidhje me njëri-tjetrin as që mund të bëhej fjalë nër ato momente të vështira. Ku leftonin partizanët Jugosllavë, sa ishte numëri i tyre, as që mund ta dinim me siguri. Vetëm populli jonë, gojë me gojë Fronti Nacional Çlirimtar me propagandën dhe shtypin e tij të fshehtë, partizanët nër qytete dhe në fshatra kishin besim më të madh dhe thoshnin: “Malet e Jugosllavisë jane plot me partizanë që leftojnë si luanë kundra fashistave Italian dhe Gjermanë.”

 Dhe këjo ishte më se e vërtetë. Në Malin e zi, në kufirin t’onë të Veriut, lufta ishte e ashpër, populli ishte në male, pa dyshim në brendësin e Jugosllavisë situata ishte e njëllojtë. Këjo na ngrohte zemrat t’ona. Burgjet e Shqipërisë ishin plot me patriotë. Nër shumë vise të Shqipërisë së mesme dhe të Veriut fashistët Italianë kishin ngritur kampet e koncentrimit për Shqiptarë dhe Jugosllavë. Me mijëra Malazes gra, burra, kalamanë ishin sjellë nga Jugosllavija dhe përqëndruar nëpër kampe ku bëhej shoshitja dhe pushkatoheshin pa gjygje të gjith ata patriotë Jugosllavë që quheshin  më të rrezikshmit. Guerriliët Shqiptarë aty nga viti 1941 sulmuan njërin nga këto kampe të përqëndrimit dhe nër mes të së tjerave patriotë Jugosllav, çliruan nga thonjt e fashistave dhe shpëtuan nga vdekja e sigurt që e priste, patriotin malazes Miladin Popoviçin.

Nuk mund të shprehin kurrë sa duhet fjalët e mija mirënjohjen e pa fund karshi këtij shokut dhe vëlla Jugosllav, karshi patriotit malazes Miladin Popoviç. Ay leftoj me heroizëm më të madh për popullin Shqiptar që e donte si popullin e tij, Malazesi Miladin Popoviç ishte nga ata studentat përparimtarë të Universitetit të Belgradit që demostruan nëpër rrugë dhe kërkuan armë për të ardhur në Shqipëri të leftonin krah për krah me popullin Shqiptar që në ditët e para të invazionit t’onë, qy u hodh në luftë që në fillimin e luftës Nacional Çlirimtare Jugosllave, ay ishte një djale i vendosur deri në vdekje për çlirimin e atdheut të tij. Atë që Miladin Popoviçi kërkonte në demostratën e Belgradit, rrethanat dhe peripecitë e luftës ja realizuan. I internuar prej fashistave Italian në kampet e përqëndrimit në Shqipëri, i çliruan nga gueriljet t’ona, ay e lidhi fatin e tij me luftën e popullit vëlla Shqiptar, dhe leftoj për Shqipërinë deri në vdekje. Miladin Popoviçi “Hero i popullit Jugosllav” personifikon si duhet vëllezërimin e popujve t’anë në luftë dhe në paqe, ay është lidhur me luftën t’onë ashtu si është lidhur Qemal Stafa dhe Hasim Zeneli me të gjithë shokët e tij. Do të mjaftohem këtu të citoj vetëm një episodë nër mes të mijrave të tjera që përbëjnë jetën heroike të një djali të thjeshtë Jugosllav siç ishte Miladin Popoviçi i cili leftoj me zgjuarësi dhe me trimëri për miqësinë dhe vëllazërimin e të dy popujve t’anë. Aty nga viti 1942, në Tiranë, ku mbretëronte terrori më i egër fashist, u ndodhëm të rrethuar nga Milicija dhe karabinierija fashiste. Ishte natë, dhe ishte vetëm, Miladin Popoviçi dhe unë në një shtëpi puntor. Me qindra milicë kishin rrethuar mëhallën dhe shtëpinë t’onë, ata gjurmonin patriotët shqiptarë. Vdekja e jonë ishte e sigurtë. Me bomba në dorë prisnim ç’do minutë, momentin decizif të sulmit. Përqafuam shoq shoqin në këtë moment supremë të jetës s’onë, dhe kam akoma në vesh fjalet e shokut t’em të shtrentë  Miladinit që më tha në atë naten e errët ku na priste vdekja: “shoku Enver, leftuam dhe do vdesim dyke leftuar për një çështje të madhe për çlirimin e Shqipërisë. Jam shumë i lumtur që do të vdes për popullin Shqiptar, të cilin e dua si popullin t’em. Gjaku i jonë le të shërbejë për miqësinë e pa vdekshëm të popujve t’anë.“  Në as një moment të jetës s’eme nuk kam ndjerë vethen më të fortë se në atë çast, kur shifja se tok me mua, një vëlla, një shok Jugosllav, ishte bënë gati të vdiste me aq heroizëm për popullin t’im. Fati e desht që ne të shpëtonim në qime nga rrethimi dhe nga vdekja.

Miladin Popoviçi më foli për herë të parë për Jozif Brozin, udhëeqësin e lavdishëm të Luftës Naciona Çlirimtare të Jugosllavisë, për të Josif Brozi personifikonte heroizmin e pa shoq, mençurinë, zotësinë luftarake, personifikonte fitorjen e popujve të Jugosllavisë. Shërbimet e informacionit t’onë partizan rrëmbyen një urdhër të Gestapos që i jepte shërbimit të Simit Italian dhe ku thohesh tekstualisht: “Të rruhen rrugët, posto blloqet, të bëhen perkizicione në të katër anët e Shqupërisë, pse Revolucionari i madh Jugosllav Jozif Broz Tito ndodhet në Shqiperi. Koka e tij të vihet në çmim. Ngjitur fotografija dhe sinjalemeni i Titos”. Frika e armikut ishte e dukshme. Titua që personifikonte dhe udhëhiqte luftën e partizanëve Jugosllavë, tmerronte Gestapon dhe Simin; këta e shifnin Titon kudo në Ballkan dhe kokën e tij e kishin vënë në cmim. Por agjentat e Simit dhe të Gestapos mund të lodheshin me kot së kërkuari Titon në Shqipëri. Titua s’ishte as në malet, as në qytetet e Shqipërisë, por ay ishte në zemren e luftëtarëve të Shqipërisë dhe atje ishte zor i madh ta gjente dhe ta çrrënjoste Simi dhe Gestapua, terrori dhe masakrat e tyre. Emri i Titos mori dhenë në të katër anët e Shqipërisë, për të fliste me admirim popullin shqiptar, për të flisnin me dashuri partizanët Shqiptarë. Për ne emëri i Titos u konfondua me atë të popujve të Jugosllavisë, me atë të Ushtrisë heroike Nacional Çlirimtare Jugosllave. Te Titua ne shifnim mikun e madh të popullit Shqiptar, në lufte dhe në paqe, ashtu si shihnim ne popujt e Jugosllavisë miqtë dhe vëllezrit e popullit t’onë me të cilët po shkonim krah për krah në luftën kundër fashizmit dhe me të cilët do të shkonim krah për krah dhe në rindërtimin e vendeve t’ona. Luftimet e ashpëra dhe heroike që bënin partizanët Jugosllav me Gjermanët dhe Italianët, në Malin e Zi, në Serbi, në Bosnje, në Sanxhak, në Slloveni e gjetkë, ishte ndihma e çmueshme për partizanët shqiptarë. Divizione të tëra Gjermane dhe Italiane ishin gozhduar në tokën Jugosllave. Ofensiva po ndiqte ofensivën kundra Ushtrisë së Titos dhe disfata ndiqte disfatën për Ushtrinë e Hitlerit dhe të Mussolinit. Dhe krahas me luftën e popujve heroikë të Jugosllavisë, po forcohej lufta e jonë, po merte proporcione të mëdha. Dyke qenë vazhdimisht të shkëputur nga njëri tjetri, populli Shqiptarë dhe populli Jugosllav e ndjenin vehten sa më shumë të lidhur dhe të bashkuar me njëri-tjetrin. Vuajtjet, mjerimet, heroizmat, fitorjet e popujve të Jugosllavisë, ishin fitorjet t’ona et vice versa; leftonin për një qëllim për një ideal të shenjtë. Nër momentet më të rënda të luftërave t’ona Nacional çlirimtare, partizanët Jugosllavë flisnin me njëri-tjetrin për luftën e popullit  të vogël vëlla Shqiptar, partizanët t’onë mburreshin me partizanët e Titos. Për njeri-tjetrin s’lonte rol dhe e ardhmja e popujve t’anë. Pa tjeter një vëllazërim i tillë nuk mund të kuptohesh aq lehte prej atyre që predikonin disfatën t’onë, prej atyre që  nga Radio e Londres lëshonin parullat: “mos u sakrifikoni pa ardhur koha, rruani forcat t’uaja për më von, për momentin e volitshim”. Popujt tanë si hanin këto parulla. Ne e kuptonim mirë seç fshiheshin nënë këto parulla. Lirinë ne kishim vendosur ta fitonin me gjak, dhe jo të na i dhuronin, pse kemi pas eksperiencën e hidhur që lirija e dhuruar prej dipllomatëve pa skrupulë rreth tryezave të gjelbëra i përngjet rrobërisë. Jo, ne ishim të vendosur të mos linim më të përsëritej historija e hidhur e vendeve t’ona. Mbi gërmadhat e së vjetrës, ne leftonim për të ndërtuar jetën t’onë të re, dhe të lire. Dhe për ndërtimin e kësaj jete të lirë në një atdhe të lirë, as gjë se ndali popullin e Shqipërisë dhe të Jugosllavisë të ecnin të vendosur dhe të vllezëruar. Më kot kuislingat dhe shovinistat Shqiptarë u përpoqnë të errësonin këtë me popujt e Jugosllavisë ta përdorën parullat e vjetra të përçarjes dyke i stërholluar me metodat e Goebelsit dhe të Mussolinit. Shovinistat dhe Shqiptaro-Mbëdhenjt më kot përdorën demagogjin e tyre. Prralla e Oso Kukës s’pinte ma ujë. Në Shkodër e në Liqen, atje ku përzihen ujërat e Shqipërisë dhe të Malit të Zi, ashtu si kundër përzihen dhe ndjenjat më bujare dhe më të pastra të popujve t’anë, u shkrojt me gjakun e kulluar te Malazesëve, Vaso Strugarit, Filip Popoviçit dhe të shqiptarit Vasil Shanto, epopeja e përbashket, nga më të lavdishmet të historisë së vendeve t’ona, epopeja e madhe e çlirimit. Jo, vëllezërit Malazes s’kanë qenë kurrë armiqtë t’anë si kundër janë përpjekur ti paraqesin agjentët e Austro Hungarëve dhe Italianëve, At Gjergj Fishta dhe Mustafa Kruja me shokë. pafrike.al © Të gjitha të drejtat e rezervuara

vijon

Në vazhdim të editorialit  “Ç’ kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri më i lavdishëm i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare” botuar në revistën “Shqipëri-Jugosllavi, autori Enver Hoxha ndër shumë broçkulla komuniste që shkruan, nga njëra anë thekson se Ushtria Nacional Çlirimtare më 29 Nëntor të vitit 1944 e çliroj atdheun dhe nga ana tjetër thotë se lufta nuk kishte mbaruar! Dhe jo vetëm kaq!

Krimineli Enver Hoxha flet se si Divizionet shqiptare 5 dhe 6 luftuan në Mal të Zi, por jo edhe për Masakrën e Tivarit ku vranë dhe 4000 shqiptarë të Kosovës,  pikërisht nga komunistët e Titos dhe Enverit. Kosovën nuk e përmend në asnjë moment sepse në kohën kur e qëndisi këtë editorial ia kishte falë Serbisë, dhe një herë, ku derisa mburrej me dy divizionet partizane shqiptare nga më të mirët, të formuar nga djemt e maleve heroike, të Kurveleshit të Vlorës, të Gjirokastrës, të Korçës, të Pezes etj. që sulmonin në të njejtën llogore me ushtarët e Titos, ndër të tjera thotë se luftuan në Kosovë e Metohi, toponim ky që e përdorin vetëm shovinistët serbë.

Për “Bashkimin Shqipëri-Serbi” ndoshta Edi Rama ka dhe një arsye më shumë të angazhohet meqë udhëhiqet nga idetë kriminale të Enver Hoxhës, i cili thotë, se gjaku i martirëve t’onë shërbeu për të forcuar për jetë miqësinë e madhe që na lidh me njëri tjetrin: “Një mëmë plakë shqiptare, në varrimin solemn që u bë në Tiranë për 400 e ca partizanë dhe oficerë Shqipëtarë që ranë në tokën e Jugosllavisë më thoshte atë ditë: “ Djali em u vra në Priepolje dyke leftuar, mirë bëri që u vra, burrat vriten në luftë. As gjë tash nuk mund të më shuaj dashurinë për Jugosllavinë, atje ku më ra djali kam gjysmën e zemrës t’eme.”