E kam takuar Presidentin Tramp

nga Albert Avduli

U ndodha në kohën e duhur, në hapësirën e duhur dhe me personin më të fuqishëm të botës.
Për kureshtarët po e rrëfej:

Kordat e verdha të gjumit, m’i kish paralizuar një ëndërr diplomatike. Ecja në tjetër dimension mendor dhe kohor. Ai, dimensioni i tretë, ishte tokësor.

Ndala në Londër, te restoranti “Oda e Çarls Beut”. Sapo më kishin shërbyer paçe e pilaf.

Kamarierët vrapuan e hapën dyert. Në odë u fut gjithë turfullimë, ai pra, Donaldi. Të bëftë mirë Albert ! Ku ma di emrin ky? Aha, po kot nuk është atje ku duhet, di gjithëçka.

Bujrëm! – e ftova dhe hoqa lugën nga goja.

Je turk? – më pyeti dhe vazhdoj – ha paçe, thua “bujrëm”, sepse nga emri Albert dhe fytyra kuqalashe mendova se je i evropit.

Ja ashtu, Zotni, nga rraca e gjuha evropian jam, prej Shqipërie. Nga besimi jam bektash, trurin ma ka shplarë komunizmi dhe propoganda e Tiranës.

Amalgamënjeri – tha – po ulem dhe vazhdoj.

Kam dëgjuar për rracën tuaj.

Jeni të çuditshëm. Bëni si krenar e kryeneç, por nënshtroheni ndaj çdo fuqie.

Këtë s’mund ta pranoja, jo Zoti Tramp, të ishte ky, por vetë Zoti i Madh.

Jo, i thash prerë. Populli, të cilit i përkas, është trim, durimtar e i paepur. Ne luftuam 500 vite kundra turkut e u bëmë si ata. Ne e çliruam vëndin nga ju, gjermanët dhe 50 vite qëndruam ballëpërballë juve, amerikanëve.

Ende sot, kur duam ju shajmë e kur na do qejfi ju mburrim.

Haahaaa, qeshi fort ai, sa paçja ime filloj të zjente në tas.

E kam dëgjuar këtë, foli dhe rregulloj baluket.
Paskeni dhe humor ju, vazhdoj me zë të ulët.
Më trego një barcaletë.

Nuk mund t’ja prishja dëshirën.

Nga mospajtimet e mëdha, ndonjëherë, lindin miqësi të forta.

I tregova këtë :

Një pule, klloçkë a kllokë si i thonë disa,i vunë për të ngrohur vezët e rosës. U maturua embrioni e çelën vezët. Zogjtë sa dolën, u lëshuan drejt kanalit të ujit.

U habit pula, u trishtua deri sa i ra të fikët.

Tramp, heshti një minutë, më pa drejt në sy e pati kurajon t’më thoshte; fabulën e dëgjova, moralin s’po e kuptoj.

Po ja, Zotni, ligjërova unë. Secili ka mjedisin e vet, dashuritë apo urrejtjet e tij, disa janë gjenetike e disa patologjike. Janë dhe reflekset, instiktet, veset apo virtytet.

Kështu na ka ndodh dhe neve, si rosat e vogla, që rendën drejt ujit edhe pse nuk e kishin parë kurrë më parë.

Tek ne, një pjesë, e do Amerikën sa lind dhe pa kushte. Pjesa tjetër e urren pa lindur, nuk e do as kur e mbush me dollar.

Gjithësesi, jo të gjitha dashuritë janë të ndërsjellta. Ajo zonja. Sindroma e Stokholmit varet kë kap.
U çua pa më përshëndetur.

Sa zgjata dorën të kap lugën e paçes, ndjeva duart e time shoqe mbi ballë.

Çfarë ke, që përpëlitesh më pyeti?

Eh, ç’ëndërr ishte ajo…