E Premtja e Madhe, dita e dytë e triditshit të Pashkëve

Sot Ditën e dytë të Treditëshit të Pashkëve, të Premten e Shenjtë e të Madhe të Pashkëve Kisha kremton liturgjinë e mundimeve e të vdekjes së Zotit Jezu Krishtit mbi Kryq. Në këtë Ditë të Shenjtë Pashkës Kisha kundron rrugën e dhimbshme të kalvarit të Krishtit deri në epilogun dramatik të vdekjes së Jezu Krishtit mbi Kryq, adhuron Kryqin e Lumnueshëm e të Shenjtë të Shëlbuesit, ua ofron besimtarëve ushqimin për Shëlbimin e tyre, Kungimin e Shenjtë. Me fjalë tjera, të Premten e Madhe të Pashkëve të Jezu Krishtit Kisha me besimtarët vihet para Krishtit të Kryqëzuar mbi Kryq për të kundruar dashurinë e pakufishme shpëtimprurëse të Zotit për çdo njeri.

Dita e dytë e triditshit të Pashkëve, e Premtja e Madhe e Shenjtë është ditë lutjeje e heshtje, ditë e Mundimeve dhe kryqëzimit të Jezu Krishtit, akti më i lartë i dashurisë, që e bën njeriun të lirë. Të Premten e Madhe të Pashkëve liturgjia fton për meditim mbi misterin e mundimeve , të dhimbjes e të vdekjes së Jezu Krishtit mbi Kryq.

Kryqi është ngjarja përmes së cilës Dashuria e Zotit hyn në histori, vjen pranë, bëhet përvojë që shëron e shpëton. Kështu, Mundimet dhe Vdekja e Jezusit mbi kryq që kundrohen të Premten e Madhe të Pashkëve lidhet në mënyrë të pazgjidhshme me Darkën e Mbrame. Në të parën Jezusi dhuron Korpin e Gjakun e vet, domethënë, jetën e tij tokësore, vetveten, duke përshpejtuar vdekjen e tij dhe duke e shndërruar atë në një akt dashurie e shëlbimi për njerëzimin.

Kisha e ruan me kujdes të madh kujtimin e këtij fakti e, besimtari Beson, pasi pohon se Biri i Zotit “u mishërua në kraharorin e Virgjërës Mari e u bë njeri” menjëherë kujton “U kryqëzua për ne nën Poncin Pilat, vdiq e u varros”. U kryqëzua për ne! Jezusi, duke vdekur, provoi përvojën dramatike të vdekjes, ashtu siç është bërë nga mëkatet tona: por, duke vdekur, Jezusi e mbushi vdekjen me dashuri, dmth me praninë e Zotit: atëherë mund të themi me plot gojën se me vdekjen e Jezusit, vdekja u mund, sepse Krishti e mbushi vdekjen me forcën e kundërt të mëkatit që e lindi vdekjen: Jezusi e mbushi me dashuri.

Kështu vdekjen, që për vetë natyrën e saj, është fund i fundit, shkatërrim i çdo lidhjeje, Jezusi e bën akt të dhurimit të plotë të vetvetes, mjet shëlbimi e shpallje të fitores së dashurisë mbi urrejtjen dhe vdekjen. Në këtë mënyrë Jezusi bëhet vendimtar për jetën e vërtet të çdo njeriu, për ta kuptuar Darkën e Mbrame, çastin e shndërrimit të vdekjes së dhunshme në flijim vullnetar, në akt dashurie, që shpërblen e shëlbon njerëzimin e botën mbarë.

Gjithnjë të Premten e Madhe të Pashkëve është dhe një rast i përshtatshëm për të medituar mbi misterin e madh të së keqes, të keqit e të mëkatit, që peshon rëndë mbi njerëzimin. E për ta kuptuar këtë mister, ndihmojnë shumë  ritet liturgjike si rrëfimi i historisë së mundimeve të Krishtit, pastaj edhe manifestimet e përshpirtërisë popullore, si Udha e Kryqit ose shfaqjet tjera kishtare, të cilat ka si qëllim të lenë gjurmë sa më të thella në zemrën e besimtarëve, duke ndihmuar  pjesëmarrjen e drejtpërdrejtë në flijimin e Jezusit.

E kështu, deri në heshtjen e thellë të së Shtunës së Madhe, në të cilën zhyten të gjitha Kishat, me elterët e zhveshur nga stolitë, duke e ftuar besimtarin t’ia hapë shpirtin mëshirës hyjnore. Në këtë ditë ka rëndësi të madhe pjesëmarrja në Sakramentin e rrëfimit apo të pajtimit me Zotin e të afërmin, rrugë e domosdoshme kjo për të pastruar zemrën e për t’u përgatitur për  kremtimin e Pashkëve me shpirt të përtërirë. Së paku një herë në vit, është nevojë dhe obligim për këtë përtëritje të shpirtit përmes Sarkamentit të Pajtimit.

Duke ndjekur, të Premten e Madhe e të Shenjtë të Pashkëve, Udhën e Kryqit të Jezu Krishtit, të zënë për dore me Marinë, besimtari i lutet Krishtit t’i dhurojë një thërrime nga përvujtëria e nga butësia e tij, në mënyrë që dashuria e Krishtit të Kryqëzuar të hyjë brenda tij e t’i dhurojë një zemër të re sipas masës së zemrës së Zotit./vaticannews/