Falimenti i Partisë Demokratike

nga Ermal Ngjelina

Edi Rama punon në kryeministri me statusin e kryeministrit. Ai do të ketë status edhe në shtator të këtij viti kur të konstituohet parlamenti i ri.

Partia Demokratike me shumë gjasa do pranojë zgjedhjet, por, pa njohur rezultatin e tyre. Në skenarin më ekstrem Partia Demokratike do të dalë në rrugë për protestë me motivin e manipulimit dhe vjedhjes së zgjedhjeve.

Dorëzimi i mandateve siç ndodhi në 2019 mund të urdhërohet, por do jenë shumë të paktë ata që do ta zbatojnë dhe shpresoj që ky skenar të mos merret në konsideratë nga “kupola” e PD.

Të paktën deri në 2 maj të vitit 2022 asnjë nga skenarët e mësipërm nuk do ta largojë Edi Ramën nga kryeministria. Në fakt për momentin nuk ka asnjë element ku të bazohemi për të thënë se Edi Rama nuk do ta gëzojë mandatin të plotë. Pra ta gëzojmë deri në 2025.

Histeria është një term që u shpik në fund të shekullit të 19 për të përshkruar situatën dhe sjelljet e grave, të cilat deri në ato momente konsideroheshin dhe funksiononin thjesht si një makineri e prodhimit të fëmijëve.

Sjelljet e meshkujve të cilat mund të karakterizohen si histerike hasen vetëm në Shqipëri. Rezultatit i zgjedhjeve ende pa u zyrtarizuar u pasua nga thirrjet histerike për largimin e kreut aktual të Partisë Demokratike, Lulzim Basha. 

Në morinë e këtyre thirrjeve, histeri nuk ka vetëm kërkesa që bëri shkëlqesia e tij presidenti Bujar Nishani. Sepse zoti Nishani, (ndoshta në këtë pikë paragjykoj) për shkak të pozicionit dhe informacionit, hyn në listën e personave “in the know”. Pra ndërkohë që të tjerët janë histerikë, emocionalë dhe të pavetëdijshëm për atë se çfarë ka ndodhur, zoti Nishani ka informacion dhe është i vetëdijshëm për atë që ka ndodhur.

Unë do ti ftoja të gjithë shqiptarët të festonin dhe të gëzoheshin nëse çështja “Edi Rama kryeministër” do zgjidhej thjesht me dorëheqjen e Lulzim Bashës. Të njëjtën ftesë do tu bëja shqiptarëve edhe nëse çështja e Partisë Demokratike do të zgjidhej në formën që thotë Edi Rama: vrasjen politike të babait. Në këtë rast Sali Berisha.

Çfarë bën Lulzim Basha është gjëja më me pak rëndësi për Partinë Demokratike. Akoma më pak rëndësi ka se çfarë bën Sali Berisha. Por të dy do kenë rol (nuk i ka përjashtuar kush) dhe përgjegjësi për atë që do ndodhë me Partinë Demokratike në të ardhmen.

Partia Demokratike në 25 prill falimentoi ashtu siç falimentoi në vjeshtën e vitit 2008 Lehman Brothers. Të kërkosh dorëheqjen e Bashës është njësoj sikur Henk Polson të kërkonte dorëheqjen e CEO të bankës së falimentuar. Të kërkosh vrasjen politike të Berishës është njësoj si të deklarosh njeriun më të pasur të botës pronarin e kësaj banke që pas falimentit ka ngelur pa asnjë kacidhe në xhep.

Polson mashtroi G W Bush dhe Kongresin për të injektuar likuiditet në sistem. Që mashtroi bëri shumë mirë sepse askush nuk kuptonte çfarë kishte ndodhur dhe ende e kanë të paqartë që bota do ishte pa sistem financiar nëse nuk do bënin atë që kërkoi Polson.

Në të njëjtën situatë janë edhe shqiptarët sot.

Ajo që duhet të pranojmë është falimenti politik i Partisë Demokratike. Dhe në ndryshim nga banka Lehman Brothers, për shkak të kushteve të Shqipërisë dhe tregut të saj politik, Partia Demokratike nuk është në nivelin e Lehman por në nivelin e Rezervës Federale.

Pra kontaminimi, në këtë rast jo financiar por politik, ka kaluar përtej bankave të tipit Goldman Sachs tek sistemin i Rezervës Federale dhe Partia Demokratike në terma politikë për Shqipërinë është në nivelin e Rezervës Federale të Nju Jorkut.

Për të kuptuar falimentin e PD-së, imagjinoni sikur në Shqipëri ka falimentuar McDonalds. Me faliment në këtë rast nënkuptohet falimenti i pronarit shqiptar. Ai po shet karrige dhe tavolina e pajisjet e tjera. Ndërsa tabela e McDonalds do qëndrojë aty derisa të vijë pronari i radhës. Ky është një shpjegim shumë i thjeshtëzuar dhe vulgar për arsye kohe dhe hapësire.

Ajo që ka rëndësi të kuptohet është fakti që Partia Demokratike e Shqipërisë është “too big to fail”. Në këto momente diku, një Polson është duke mashtruar një Bush dhe një Kongres për të injektuar likuiditet politik në Partinë Demokratike të Shqipërisë. Ai po mashtron sepse është shumë e vështirë dhe do shumë kohë që dëgjuesi të kuptojë se Partia Demokratike e Shqipërisë është “too big to fail” dhe nëse do ketë materializim të këtij falimenti Shqipëria ngelet pa sistem politik; Dhe, ashtu si në rastin e Lehman Brothers kontaminimi politik jo vetëm rrezikon tregun e brendshëm politik por edhe ekuilibrat e tjerë duke rrjedhur jashtë kufijve shqiptarë.

Në këtë faliment politik kaq të suksesshëm të Partisë Demokratike janë aksionarë të gjithë ata që në këto dy dekadat e fundit kishin statusin e politikëbërësit në atë parti. Të gjithë pa asnjë përjashtim edhe ata që e paralajmëruan dhe parashikuan falimentin. Janë fajtorë sepse kanë pasur shumë pak shpirt politik dhe ka prevaluar arsyetimi tregtar. Dhe jo tregtarë të fruta perimeve por tregtarë si Cheech Marin që ka monologun e vet tek filmi “From Dusk till Dawn”.

Uroj shumë që ripublikimi i këtij artikulli në vitin 2025 të shoqërohet me nëntitullin: Parashikim i gabuar!