Këtu po turpërohet shumica!

nga Gentiana Maçi

Lëmosha, ushqime a sende që i jepen për mëshirë dikujt…

Jemi në vigjilje Pashke, e doemos të kujtohet dhe biri i Zotit (sipas librave të shenjtë të besimit kristian);

“Është bërë i varfër për të na pasuruar me varfërinë e tij”. (2 Kor 8,9)
Veçanërisht në ditë të shënuara patjetër që secilit nga ne (duhet) t’i zbutet zemra edhe më shumë, e të mendojë për të pamundurin, për të varfërin.
Pikërisht këtu do doja të ndalesha e të bëja diferencimin mes lëmoshës dhe bamirësisë.

Lëmosha jep nga tepricat e bamirësia jep nga e jotja e nga zemra.
Në besimin tim thuhet: mos ta marrë vesh njëra dorë se çfarë jep dora tjetër.

Sot në fakt, në një këndvështrim tjetër, të cilin e kuptoj fort qartë, në këtë vendin tonë të çartun, duhet ta tregojmë dorën që jep.

Jo aq për ta falënderuar, por për ta marrë shembull.

Shqipëria është e vogël dhe po mpaket përditë. Ashtu siç po dobësohet përditë e më shumë gjithashtu.

Nuk marr dot përsipër të flas se si funksionon varfëria në vende të tjera, por këtu tek ne është më e shkelur sesa vetë vetja e saj. Këtu varfërinë e kanë bërë të turpshme.

Para ca kohësh e pata cituar pak a shumë këtë shprehje, kur një ish punonjës policie, ish koleg i imi (qoftë i Parajsës), ja hoqi të drejtën e jetës vetes. Besoj se e bëri me shpresën se, fëmijët e tij do ishin më pak të varfër pas vdekjes së tij sesa pasi shteti ta hiqte atë nga puna.

Ta hiqte nga puna, sepse varfërinë e tij ai nuk mund ta vërtetonte tek vetting-u. Nuk e di sot nëse ata fëmijë po jetojnë me ndonjë kafshatë buke më shumë…

Ky fakt flet më tepër sesa dhjetra volume dëshmish për realitetin shqiptar.
Varfëria nuk është nder, por as marre nuk quhet. Një rrethanë apo fati të ka çuar në atë status.

Duke mos qenë turp, ajo nuk ka nevojë t’i hedhësh bojën e zezë.

Duke shmangur statistikat e rrejshme zyrtare, shumicën e shqiptarëve, lehtësisht e klasifikon te popullsia e varfër.

Heshtin… Heshtin sepse ne e kemi stigmatizuar deri në batak, deri në mallkim.

Nuk kam qenë asnjëherë aq e pasur sa të bëj bamirësi e aq më tepër të bëhem filantrope.

Me mundësitë e pakta të miat, jap lëmoshë në rrugë ndonjë dore të zgjatur, madje duke vërejtur vetëm dorën e zgjatur. Edhe unë e di se çfarë domethënë të mos kesh. Të gjithë e dimë, po mbase në mënyra të ndryshme.
Po asnjëherë nuk e kam menduar pusht-etin si një pseudobamirës i neveritshëm, i cili gjithë vitet e tij punoi për të varfëruar çdo nënshtetas të tij, me qëllim, e pastaj të bënte “heroizma lëmoshe” në momentin e duhur a të volitshëm…

Kjo është kriminale. Ta çosh popullin në zgrip të jetës, sa të ndihet i lumtur kur i jep kafshatën e bukës. Kafshatën! Thatë! Asgjë më shumë! E më pas të shfaqesh triumfues ti derr i pangopur me petka pushteti. Duke nisur në kohë zgjedhjesh e votimesh, e më pas, po këta njerëz të “shkretë”, të cilët ti i njeh mirë, i fyen dhe pas kaq vitesh në kohë fatkeqësishë natyrore. Pak muaj më parë me tërmetin, tanimë me pandeminë. Komedi qeskash, bidonë uji, strajcash, pako kartonash e një thes mielli, të gjitha të vulosur me emra. (Dhe dërguesish dhe marrësish…) Që me gjasë ata njerëz duhet t’jua fiksojnë mirë emrat dërguesve. E më pas duke i bashkëngjitur fotografitë e fytyrave të familjes e fëmijëve thua se, duhet t’ju jenë falenderues që nuk jua keni marrë jetën! Madje edhe me fotograf që i bën foto fotografit, që ta përforconi shfaqjen e paskrupullt.

Jetën të gjithëve, por edhe juve, na e ka në dorë Zoti! Ju, vetëm mendoni për të na e vështirësuar!

Varfëria nuk do mëshirë! Varfëria nuk do lëmoshë. Varfëria nuk ka pse të bëjë askënd të padinjitetshëm.

Varfëria duhet të jetë revoltë.

Revolta më e ligjshme nga çdo plan ta gjykosh.

Duhet të jetë një shpirt që vlon për të marrë atë, e cila të takon. Po, të takon nga pasuria kombëtare, pjesa më minimale, por mjaftueshëm për të frymuar, pa shtrirë dorën e pa pritur darën e pushtetit.

E kjo arrihet jo nga borderotë e luftës, as të paqes, por me mundësinë për të jetuar me djersën tënde.

A mund të mbetesh pa punë? Po, mundet… Atëherë automatikisht hyjnë në lojë skemat sociale.

Poshtërimi nis kur të hedhin një kafshatë buke e ti ulesh në gjunjë, të puthësh këmbët e të marrësh koren e dhuruar.

Kafshata, as e dhuruar e as e hedhur nuk është zgjidhja. Një peshk i dhuruar të jep veç një vakt.

Shteti njerëzit duhet t’i dërgojë aty ku peshkohet e njrëzit duhen mësuar si të peshkojnë. A e keni bërë ndonjëherë? Druaj se jo, përderisa nuk e ndalni propagandën që të lemeris!

Më e fajshmja kjo, sepse nuk reshtët asnjëherë së shkeluri dinjitetin me resmet karshi qeseve, duke ja trandur dhe shpirtin kujtdo.

Bamirësia është dashuri e zemër e pastër e pa interes. Mos harroni se një ditë, vetëdija do zgjohet e do revoltohet. Secili nga “ata” e secili nga ne do i mbledhë forcat për të ndaluar gjithë mizanskenën e kësaj mizerje. Sepse mëshira është krejt e pavlefshme, po nga ana tjetër ka dhe të mirën e vet, na tregon atë ligësinë e gëzimit të talljes tuaj me fatkeqësinë e tjetrit. Dhe kjo e dyta në fakt është turpi.

Varfëria e shterpësia e zemrës e mendjes dhe t’ja shesësh shpirtin djallit, është turpi.

Në këtë Pashkë, do ngjallet dhe shpresa e dashuria për të qenë bashkë, ne shumica, në ditë më të bardha e plot dritë.

Se Pashka është ringjallje hyjnore.

Është shpresa dhe nxitja për orë e kohë më të mira!

Pastrohuni prej tharmit të vjetër që të bëheni brumë i ri. (1 Kor 5, 68).