Kini guxim!

nga Imzot George Frendo*

Në mars 1963, kur në Rusi ende sundonte komunizmi ateist dhe Nikita Kruschev ishte presidenti i Rusisë, vajza e tij bashkë me burrin e saj Adzhubei shkuan në Vatikan dhe u takuan me Papën Gjon XXIII. Adzhubeit i bëri shumë përshtypje mirësia dhe thjeshtësia e Papës, dhe atëherë e pyeti:

“A mendon se do të arrihet tek ne një dialog mes komunizmit dhe krishtërimit?”

Papa Gjoni iu përgjigj:

“Në Bibël lexojmë se gjëja e parë që Zoti ka krijuar ishte drita. Tani jemi në atë periudhë, atë të dritës. Drita e syve të mi takohet me dritën e syve të tu. Zoti do të na ndihmojë me dritën e tij që ta gjejmë udhën e drejtësisë”.

Fort të dashur, kjo është mbrëmja e dritës. Kemi filluar këtë kremtim me një ceremoni që quhet “Liturgjia e Dritës”: Kam bekuar zjarrin nga i cili pastaj kam ndezur Qiriun e Pashkëve, që është simboli i Krishtit të ngjallur, i Krishtit që tha: “Unë jam drita e botës”.

Pastaj kemi filluar t’i dëgjojmë Leximet nga Shkrimi i Shenjtë. Leximi i parë ishte nxjerrë nga tregimi i krijimit. Çfarë lidhje ka tregimi i krijimit me kremtimin e sotëm? Krijimi i njeriut ishte një përgatitje për krijimin e ri që u realizua sot, me ngjalljen e Jezu Krishtit prej vdekjes. Jemi njerëz të krijuar në përngjasimin e Hyjit, por njëkohësisht jemi të rikrijuar në sajë të ngjalljes së Jezu Krishtit. Vdekja e Krishtit ishte dëshmia më e lartë e dashurisë së Jezusit për ne. Ai vetë ka thënë: “Nuk ka dashuri më të madhe se të japësh jetën për miqtë”. Ndërsa ngjallja e Krishtit është dëshmia më e lartë se dashuria është ngadhënjyese. Ai që mban urrejtje në zemrën e tij është skllav i psikologjisë hakmarrëse të tij, i paaftë për të falur dhe për t’u pajtuar me tjetrin, nuk është i lirë. Ndërsa dashuria është mjaft e fortë për të kontrolluar zemërimin dhe hakmarrjen, mjaft e fortë “që urrejtja të mposhtet nga dashuria, hakmarrja të çarmatoset nga falja, dhe mosmarrëveshja të shndërrohet në mirëkuptim”.

Me të drejt filozofi Georg Hegel tha: Kjo është dashuria: mprehtësia për të vërejtur dallimet e njëkohësisht aftësi për të tejkaluar këto dallime.

Para vdekjes së tij Jezusi tha këto fjalë: “Nëse kokrra e grurit nuk vdes, mbetet e vetme, por nëse vdes, jep shumë fryte”. Dhe në darkën e fundit tha: “Kur gruaja është duke lindur, hidhërohet, se i erdhi ora e dhimbjeve; por kur lind foshnja, ajo e harron vuajtjen nga gëzimi se ka sjellë një njeri në botë”. E Jezusi është ajo kokërr gruri dhe ajo grua: vuajtjet e Jezusit në mundimet e vdekjes ishin dhimbjet e lindjes, e lindjes së njeriut të ri. Pas pak do të shohim lindjen e njerëzve të rinj, ata që do të pagëzohen, dhe me pagëzim do të linden si njerëz të rinj. Të gjithë ne, të dashur besimtarë, kemi Jezu Krishtin si baba dhe nënë, sepse ishte në sajë të mundimeve dhe vdekjes së tij, që secili prej nesh u rilind si njeriu i ri.

Përse u ngjall Jezusi? Ne përgjigjemi: Që të tregojë se është më i fortë se fuqitë e së keqes, për të asgjësuar mëkatin, që të dalë ngadhënjyes. Kjo është e vërtetë. Por është vetëm një pjesë e tërë së vërtetës. U ngjall sepse deshi të qëndrojë mes nesh, të vazhdojë të na dojë, t’u afrohet mëkatarëve duke i pajtuar me veten. Ne, që përjetojmë shumë përçarje (shumë gjëra që na ndajnë nga njëri-tjetri), kemi Krishtin, i cili na siguron se qëndron në mesin tonë, edhe kur mëkati na largon nga ai. Kemi Krishtin e ngjallur, i cili vazhdon të na dojë, edhe kur nuk ia kthejmë dashurinë tonë. Ne ndoshta e kemi shumë të vështirë t’ia japim dorën atyre që na kanë fyer ose janë shumë të ndryshëm nga ne. Krishti i ngjallur na premton se dashuria është një farë revolucioni që mund ta ndryshojë botën në një parajsë tokësore.

Shën Pali e shpreh këtë revolucion me këto fjalë:

“Krishti është paqja jonë, Ai që prej dy popujve bëri një, e përmbysi murin ndarës, domethënë armiqësinë, në trupin e vet.”

Dashuria e krishterë nuk mund të ndahet nga drejtësia, sepse kërkon që ta pranosh dinjitetin dhe të drejtat e tjetrit. Drejtësia arrin përsosmërinë e vet vetëm në dashuri.

Fort të dashur vëllezër dhe motra, sivjet po kremtojmë Pashkët tri javë para zgjedhjeve politike, më 25 prill, një ditë shumë e rëndësishme për kombin tonë. Si vend demokratik, qytetarët kanë të drejtën e votës. Por vota nuk është vetëm një e drejtë: është edhe një detyrë, sepse me votën e tyre qytetarët do të zgjedhin deputetë të denjë për ta përfaqësuar popullin tonë në Parlament.

Ju kujtojmë fjalët e Koncilit II të Vatikanit: “Të gjithë shtetasit kanë të drejtën, që është edhe detyrë, që ta përdorin votën e tyre të lirë për nxitjen e së mirës së përbashkët”.

Na erdhi shumë keq kur lexuam fjalët e disa politikanëve që kanë përdorur një fjalor që nuk nxit respekt për profesionin shumë fisnik të politikanit. U bëj thirrje kandidatëve të bëjnë një fushatë zgjedhore të pastër, dinjitoze, pa e ulur nivelin në fyerje, sharje, poshtërime të karakterit personal apo familjar.

Papa Gjon Pali II pohoi:

“Akuzat për karrierizëm, për idhujtari të pushtetit, për egoizëm dhe për korrupsion që jo rrallë u drejtohen njerëzve të pushtetit, të parlamentit, të klasave sunduese, të partive politike…nuk e arsyetojnë aspak as skepticizmin dhe as mospjesëmarrjen e të krishterëve në punën publike”

Për këtë arsye me këmbëngulje u lutem politikanëve të respektojnë inteligjencën e popullit e ta lerë të gjykojë ai vetë si të përdor votën. E them këtë sepse është fakt i njohur se në shumë zona të Shqipërisë vota shitet, blihet apo rrëmbehet nën kërcënim. Shitblerja e votës është shitblerja e lirisë. Blerësi bëhet pronari i lirisë së qytetarit. Deputeti që vjen në pushtet me një votë të vjedhur apo të blerë nuk e meriton atë vend. Ai që shet votën shet dinjitetin e tij.

Shumë herë kam pasur rast të tërheq vëmendjen e politikanëve që të kërkojnë gjithmonë e vetëm të mirën e përbashkët, para të mirës së partisë ose të mirës personale. Dhe duke takuar qytetarët të kenë parasysh se qytetari vlen më shumë se vota e tij. Sepse nuk është e drejtë që interesi për qytetarët të kufizohet vetëm gjatë fushatës zgjedhore.

Të dashur besimtarë, fjalët e fundit që Jezusi u drejtoi apostujve para vdekjes se tij ishin:

“Kini guxim! Unë e kam mundur botën!”

Shumë e çuditshme! Ishte duke shkuar drejt vdekjes mbi kryq, dhe thotë se e kishte mundur botën! Por tani, që jemi dëshmitarë të ngjalljes së tij, e dimë se, me të vërtetë, Krishti e mundi botën, prandaj kishte arsye për të na nxitur të kemi guxim.

Krishti i ngjallur është shpresa jonë. Është shpresa që na bën guximtarë.

Të gjithë atyre që po përballojnë probleme të ndryshme në jetën e tyre, Krishti sot u thotë:

“Kini guxim! Unë përballova urrejtje dhe padrejtësi, por dola ngadhënjyes”.

Atyre që kanë humbur një anëtar të familjes me vdekje, Krishti që fitoi mbi vdekjen u thotë:

“Kini guxim! Unë jam ngjallja dhe jeta!”

Atyre që planifikojnë të largohen nga atdheu drejt një vendi tjetër, Krishti, që e ka dashur atdheun e vet, u thotë:

“Kini guxim! Gëzohuni sepse keni lindur në një vend që vetë e kam stolisur me shumë bukuri!”

Prandaj le t’i ngremë zërat tanë me gëzim, e këndojmë:

“Aleluja! Aleluja!”

*nga Mesha e Shenjtë në Katedralen e Shën Palit, Tiranë 3 Prill 2021