Konferenca e Donatorëve nuk dështoi, por…

Epilogu i Konferencës së Donatorëve për rindërtimin e Shqipërisë pas tërmetit të 26 Nëntorit që u zhvillua në Bruksel, siç thuhet zyrtarisht nga qeveria, me rreth 400 mln euro donacione dhe 750 mln euro kredi, kur u fut në ujërat e politikës shqiptare arriti ta bëjë pis jo ujin por edhe bregun.

Qeveria u shpreh se Konferenca ishte e suksesshme dhe donatorët i dhanë paratë Edi Ramës, dhe nga ana tjetër opozita nxitoi ti jap përgjigje ministrit Ahmetaj  duke hedhur poshtë donacionet me vlerësimin se Konferenca kishte dështuar, dhe çfarë mund të bëjë njeriu me 300 mln euro.

E para, duhet thënë qartë se Konferenca e Donatorëve nuk dështoi, por, ka shumë “por” duke filluar nga fakti se ajo u organizua nga Komisioni Europian dhe si e tillë nuk mund të quhet as dështim dhe as sukses i Shqipërisë, dhe aq më pak idiotizmit shqiptar, se donatorët “i dhanë lekët shqiptarëve”. Ata nuk dhanë asgjë por vetëm premtuan, dhe premtuan në mënyrë që të pastrehët të mos marrin rrugën drejtë Perëndimit për t’iu ra në qafë. Sa do të japin mbetet për tu parë!

E dyta, zyrtarët dhe ish-zyrtarët shqiptarë janë mësuar të marrin kredi personale në bankat e mbaruara shqiptare dhe mendojnë se është e lehtë të marrësh edhe 750 mln kredi. Ata në pushtet mendojnë se është arritje 750 mln eurot e premtuara ndonëse duhet ti nënshtrohen mijëra procedurave deri sa ti vjelin ato; Ndërsa pala tjetër e ish-zyrtarëve, për ta hedhur poshtë këtë “arritje”, deklarojnë se nuk bëhet fjalë për donacione por për kredi që do të rrisin borxhin,thuajse Edi Rama i mbushi valixhet dhe erdhi me ato para në Tiranë.

Me këmbë në tokë 

Ndonëse Brukseli zyrtar ende nuk e  ka dhënë shumën zyrtare të epilogut të Konferencës së Donatorëve, trumbetimi në Tiranë është i frikshëm.

400 mln euro donacione për rindërtimin e Shqipërisë së dëmtuar nga tërmeti nuk vjen pa një faturë financiare, dhe e fryrë ose jo Edi Rama nuk mund ti lëviz më as edhe një presje. Prej, këtu e tutje, kundërshtarët e epilogut duhet të lëvizin me përfundimin e Konferencës së Donatorëve pavarësisht broçkullave të Edi Ramës, dhe jo të flasin edhe marrëzira të tipit “200 ose 300 mln euro pak rëndësi ka” sepse me këtë gjuhë më nuk flasin as bashkëpunëtorët e Saimir Tahirit!

Për ata që nuk dinë të flasin, dhe këtu del se deri më tani janë të gjithë pa dallim feje dhe race, meqë ideologji politike është e qartë se më nuk kanë, të shfletojnë pak rastin e Katedrales Notre-Dame de Paris, ku kryeministër nuk është Edi Rama, dhe ku i janë premtuar 850 milionë euro donacione dhe nuk i morën. Por, më e rëndësishmja është pse nuk i morën dhe si ranë me këmbë në tokë Presidenti Emmanuel Macron dhe shpurra e tij. Ndonëse ishte zhvilluar Konferenca e Donatorëve dhe Presidenti Macron fliste broçkulla poshtë e lartë, pasi folën ekspertët, vetëm 54 për qind e francezëve ishin dakord për rikonstruksionin e Katedralës edhe pse  thuhej se lekët “i kishin në xhep”. Dhe jo vetëm kaq!

Problemet e para dolën me mënyrën se si do të bëhet rikonstruksioni, u hodh poshtë nga arkitektët menjëherë premtimi i Macronit për pesë vjetët që do të përfundojnë punimet ndërkohë deri sa u kopsitën letrat dhe kaluan tre muaj, në arkën për rikonstruksionin e Katedrales Notre-Dame de Paris nga 850 mln eurot e premtuara kishin mbërritur vetëm 85 mln euro. Të gjithë ata që flisnin për përrallat mbi  “identitetin kulturor francez”, për të cilin kishte folur ministri francez Riester, nuk ishin asgjëkundi. Që të gjitha 85 mln eurot vinin nga qytetarët e SHBA, industrialistët francez që me pompozitet i premtuan nuk u bënë gjallë, dhe vetëm “përdhunimi” që i bënë mediat karakterit dhe famës së tyre, bënë që filluan edhe të lëvizin. Edhe pak ditë bëhet 1 vjetori i Konferencës së Donatorëve për rindërtimin e Katedrales Notre-Dame dhe janë vetëm 50 për qind të shumës që janë mbledhur, dhe nuk ka njeri në Francë më që mburret me konferencën, donatorët, Macronin dhe përralla të tilla. Sot janë me këmbë në tokë, po, gjërat nuk kanë ndaluar, po lëvizin, por jo siç e kishte menduar Edi Rama i Francës, hape gojën se lekët vijnë!

Ti kthehemi realitetit shqiptar! Fati më i madh i të pastrehëve është se Shqipëria po futet në vit elektoral dhe i gjithë angazhimi i talentit të Edi Ramës do të shkrihet me qëllim, jo të zgjidhjes së problemit të pastrehëve sepse ata nuk ishin dhe nuk janë në radarin e tij, por fitores së tij imagjinare për mandatin e tretë.

Në këtë ëndërr, detyrë e të pastrehëve nuk është ti hapin sytë Edi Ramës, ta lënë në punë të vetë, dhe ta gjejnë vendin në këtë 400 milionëshin që i është premtuar Shqipërisë për rindërtim, sa për kreditë ai është sport i vështirë për miletin, në veçanti të atij pa kulm mbi kokë.

“Rritja” e 400 milionshit

Fillimisht duhet qetësuar ata që mendojnë se 400 mln euro janë pak! Jo vetëm që nuk janë pak por nëse konvertohen në rindërtim humanitar kjo shumë lehtësisht mund të rritet nga vetë shteti shqiptar.

Meqë politika ka hapur gojën dhe nuk po e mbyll dot për ti lënë terren ekspertëve, madje as atyre me pekt politik, duke pasur parasysh dhe nënshtrimin dhe servilizmin shqiptar ndaj eprorit, kritikët e epilogut të Konferencës së Donatorëve duhet të hapin faqen e re të realitetit që u krijua në Shqipëri dhe ta zbërthejnë duke e marrë të mirëqenë edhe “arritjen” prej 400 milionë të Edi Ramës.

Duke pasur parasysh sërish atë që ndodhi në Francë me Katedralen Notre-Dame de Paris, kur arkitekti kryesor i restaurimit të katedrales, Philipe Villeneuve, në një intervistë për “Le Figaro” sapo vuri në dyshim premtimin e Presidentit Macron se punët mund të përfundojnë për pesë vjet, Emmanuel Macron i vari në qafë një gjeneral ose më saktë Ish-Shefin e Shtabit të Përgjithshëm, Jean Louisa Georgelina, duke e emëruar si të plotfuqishëm për rikonstruksion ose siç u pagëzua “Zoti Rikontruksion”, askush nuk duhet të presë që dikush nga ekipi i Edi Ramës të thotë se si bëhet ose nuk bëhet kjo punë me 300 ose 400 mln euro.

Nëse donatorët mbajnë premtimin, kritikët e epilogët të Konferencës së Donatorëve duhet të flasin për projektet e munguara dhe logjistikën e cila do të shoqërohet edhe me lehtësirat e ndërtimit, siç bënë dhe shtetet tjera të goditura nga tërmeti.

Qeveria fillimisht duhet të ndërhyjë me mekanizmat e saj për të ulur koston e ndërtimit dhe dhënien falas të truallit në mënyrë që këtij 400 milionëshi ti rritet vlera.

Me truall të dhuruar për ndërtim, pa TVSH, pa taksë ndërtimi, pa doganë për materialin ndërtimor të importuar, pa kontributet për punëtorët që do të ndërtojnë ndërtesat për të pastrehët, në asnjë rrethanë sado që të përmbushen kërkesat e elementare njerëzore për një apartament komod, kostoja e ndërtimit nuk mund të kaloj 200 euro/metër katrorë. Nëse një familje të pastrehë i garantohet mesatarisht një apartament prej 70 metra katror ose 2+1, Edi Rama obligohet për ndërtimin e 30 mijë apartamenteve nga donacionet.

Pra, po, Edi Rama i mori 400 milionë euro dhe duhet të siguroj 30.000 apartamente për njerëzit që ngelen pa kulm mbi kokë nga tërmeti! Ky duhet të jetë synimi i kritikëve të epilogut të Konferencës së Donatorëve dhe jo të dalin kur nuk kanë se çfarë të flasin ose janë në hallë për një reklamë, një qokë që i duhet bërë një biznesi, medie ose krimineli!

Në fund, për kreditë! Atë që e rren mendja se ndërkombëtarët i kanë kreditë “me t’futme” le ta kthejnë krahun e t’ia fusin gjumit sepse nuk duan të zgjohen duan ta vazhdojnë me ëndrrën e tyre. Për ti dhënë Edi Ramës kredi duhet kolateral dhe jo pasuri e Qet Kastratit dhe Samir Manes. Në këtë Shqipëri që nuk ka më asgjë as për tu soditur  pa lekë, kredia është shkencë, e për ta bindur kredidhënësin nuk mjaftojnë fotot me gërmadha dhe njerëzit e pastrehë nën çadra që ligështojnë shpirtin. Kredidhënësi kërkon garanci, dhe ashtu siç e njohin kritikët e Konferencës së Donatorëve, Edi Ramën, po aq e ndoshta edhe më mirë e njohin edhe ata që shprehën gatishmëri për ta ndihmuar këtë vend duke dhënë kredi.

Zoti i ndihmoftë shqiptarët!