Kush po e pengon bashkimin e PD?!
nga Agim Popoci
Pas shkundjes dyvjeçare të Partisë Demokratike, ku impianti propagandistik i Edi Ramës sforcoi debatin televiziv për atë që po ndodhë në PD, erdhi një thirrje e deputetit Gazment Bardhi për një takim të deputetëve opozitarë me qëllim të përbashkimit të qëndrimeve kundër Kryeministrit Edi Rama dhe Qeverisë së tij!
Thirrjes iu përgjigjën 43 deputetë ndërsa Lulzim Basha me 9 deputetët e tij e kundërshtuan ndërkohë me urdhër nga lartë shpërtheu një vallë skepticizmi që filloi të citojë moralin si armën kryesore që i duhet politikës shqiptare!
Me përjashtim të Lulzim Bashës, të cilit mund t’i arsyetohet ky kundërshtim meqë është dhe fundi i tij politik në Partinë Demokratike, të gjithë të tjerët që i qëndrojnë para dhe mbrapa, majtas dhe djathtas Bashës, dhe gjithë ajo ushtri që pret nga ekrani televiziv se çfarë do ti urdhëroj Edi Rama, nuk kanë kurrfarë arsye për skepticizëm dhe vetëm moralin nuk duhet ta zënë në gojë!
Partia Demokratike e ndarë është interes vetëm i Edi Ramës, dhe për të gjithë ata që vazhdojnë dhe pyesin se kujt i duhet bashkimi, përgjigjen e jep historia e bashkimit ku pretendon të anëtarësoj atdheun si ky grupim që refuzon bashkimin e PD ashtu dhe ata që morën pjesë në takimin e parë!
“Ndershmëria” që citojnë injorantët e Lulzim Bashës duke e tundur si kartë të pamundësisë së bashkimit me historinë politike të PD me në krye Sali Berishën, nëse përballet jo vetëm me të kaluarën e tyre por me historinë politike të BE, është pak për t’u thënë se do të skuqet!
Me përfundimin e Luftës së Parë Botërore, të tmerruar dhe të vendosur që të mos lejojnë neveri të tilla të përsëriten, filluan të mendojnë për Evropën e Bashkuar.
Në vitin 1923 Konti Richard Coudenhove Kalergi themeloi Lëvizjen Panevropiane ndërsa më 1926 organizoj Kongresin duke mbledhur personalitetet më të njohura politike nga e gjithë bota ku u shpreh:
“Evropa si koncept politik nuk ekziston. Kjo pjesë e botës përfshinë popujt dhe shtetet që janë në kaos, në fuqi baruti të konflikteve ndërkombëtare, në fushën e konflikteve të ardhshme. Kjo është çështja evropiane: urrejtja e ndërsjellë e evropianëve që po e helmon ambientin. Çështja evropiane do të zgjidhet vetëm për bashkimit të popujve evropianë. Pengesa më e madhe për krijimin e Shteteteve të Bashkuara Evropiane janë 1000 vjet rivalitet në mes të dy popujve më të mëdhenjë në Evropë, gjermanëve dhe francezëve.”
Ndërsa Kryeministri i Francës, Aristide Briand, në mbledhjen e Lidhjes së Kombeve më 1929, propozoi formimin e federatës së shteteve evropiane me qëllim të përparimit ekonomik dhe bashkëpunimit politiko-social.
Edhe duke pasur parasysh të kaluarën gjermano-franceze, shumë politikanë dhe ekonomistë e pranuan idenë e Briandit madje i dhanë për detyrë të hartoj një memorandum me një projekt konkret.
“Memorandumi për organizimin e sistemit Unionit Federal Evropian” ishte një projekt i cili ishte gati në vitin 1930, Evropa ishte në krizë por nuk kishte skeptikë sa pjelli gjatë këtyre ditëve Edi Rama për bashkimin e PD dhe i detyroi të shfaqen në media!
Shfaqja e nazizmit në Gjermani dhe fillimi i Luftës së Dytë Botërore spostuan pak vëmendjen te ky projekt por përfundimi i kësaj lufte sërish krijoi një domosdoshmëri si politike ashtu dhe ekonomike, madje u krijua ideja se vetëm kështu do të parandalohen luftërat e mëtejme në mes të popujve evropianë.
Pjesa më e madhe politikanëve besonte se ekonomia mund ta marrë veten sërish vetëm me krijimin e tregut të përbashkët që do t’a nxiste konkurencën më të madhe, që do të rriste produktivitetin e punës dhe standardin e jetesës.
Shumë liderë evropianë kanë folur për këtë bashkim ndonëse Kryeministrit të Britanisë së Madhe, Winston Churchill, me fjalimin e tij të vitit 1946 në Unviersitetin e Zürichut i jepet merita më e madhe që u mor vendimi për krijimin e Këshillit të Evropës.
Me Marrëveshjen e Londrës me të cilën u krijua dhe Këshilli Evropës, Statutin e të cilit e firmosën më 5 Maj të vitit 1949 dhjetë shtete, Belgjika, Danimarka, Franca, Irlanda, Italia, Luksemburgu, Holanda, Norvegjia, Suedia dhe Mbretëria e Bashkuar, filloi ndikimi dhe thellimi i bashëpunimit politik në mes të shteteve anëtare, dhe funksioni i saj primar ishte forcimi i demokracisë dhe respektimi i të drejtave të njeriut.
Ajo çfarë ndodhi më pas me Planin e Robert Schuman ishin produkte në situatën e re që u krijua me tejkalimin e konflikteve të mëdha dhe pa leksione morali ndërsa në horizont ishte një qëllim i vetëm: Bashkimi!
Në botën shqiptare, sot mund të konstatohet se PD e Lulzim Bashës si koncept politik nuk ekziston pavarësisht vendimeve të Edi Ramës, KAS-it dhe KQZ-së, që e kanë kriminalizuar politikën në ekstrem. Kjo pjesë e politikës shqiptare që drejtohet nga Lulzim Basha tashmë është inkorporuar në politikën e Edi Ramës ndërsa vazhdon dhe shantazhon biznesin i cili është në kaos për shkak të informalitetit të tij dhe sistemit fiskal të pa harmonizuar me realitetin.
Sot është e qartë, jo vetëm pse s’kanë reaguar SHBA dhe BE për takimin e 43 deputetëve opozitarë, se pengesa më e madhe për bashkimin e PD, përkundër angazhimit bedelist të Lulzim Bashës për t’i dhënë fund kësaj partie, ishte dhe është padyshim rivaliteti nga viti 1945 në mes të të majtës shqiptare që drejtohet nga Beogradi me të emëruarin e saj në Tiranë, Edi Rama, që është dhe burim i të gjitha të këqijave në Shqipëri, dhe shqiptarëve të tjerë opozitarë që e duan ose jo për lider Sali Berishën non grata.
Nëse 43 deputetët opozitarë nuk kanë kuptuar kaq gjë ndërsa vazhdojnë të synojnë luftën kundër Qeverisë Rama duke e konsideruar të parëndësishme si thellimin e bashëpunimit politik në mes të dy fraksioneve në PD ashtu dhe forcimin e demokracisë në parti, ata nuk do t’a bëjnë dot as luftën politike kundër pushtetit komunist të Edi Ramës dhe as bashkimin e Partinë Demokratik, për shkërmoqjen e së cilës në masë të madhe kanë kontribuar vetë.
