Lamtumirë Mbretëreshë!
nga Agim Popoci
Të rrahurat e zemrës nuk po i kontrolloj dot, celulari nuk pushon, e lë mënjanë, e kapi prapë, shoh që vazhdojnë të më ngushëllojnë pa pushim miqtë! Mbretëreshë, nën tingujt e Bareshës, nuk dua t’ia di për ngushëllimet, ti vazhdon dhe jeton në zemrën time me tingujt e zërin tënd të bukur, që shëron!
Me Bareshën, jo të Rexhos, por atë që më kishe rrëfyer, të Mitrovicës, kur për herë të parë, në djepin e kulturës kosovare po e këndoje. Fishkëllimat nuk ndalën, ca entuziast popullor në sallë nuk po e kuptonin zërin tënd të ëmbël, por ti Mbretëreshë e çove deri në fund, e këndove këngën që për pak kohë do të bëhet himni i kulturës tonë.
Ndërsa po rrëfeje këtë moment të trishtë të jetës së tënde profesionale, ca gllënjka whisky më duheshin, për të dëgjuar me vëmendje, çdo detaj, çdo germë, çdo lëvizje të buzës, për një të vetme intervistë.
Të ndërpreva për pak, me një pyetje pa lidhje: Po mirë, si u qetësove?!
-Ehhh, po kush të tha që u qetësova. As Rexha nuk po më kuptonte, ishte përgjigja jote plotë nerv, gjak, jetë, plotë shqiptari. E papërsëritshme!
Kur erdha me Mirën për një vizitë që duhet ta realizoja patjetër, se ma lodhe baterinë e celularit, të gjeta të përmbytur në partitura, dhe sqarimi yt ishte epik:
-Jam bezdisur nga kjo këngë që është bërë aq popullore, “E dehur jam”. Nuk e dua fare, dhe po shoh se si është dashur ta bëjë më mirë!
Je e dënuar me famë oj Mbretëreshë, të thash, e pastruam paksa prehrin me partitura, dhe për relaks ti nuk ishte vetëm kënga, ti ishe JETA!
-Ti je zemërkthjellët, ishe e prerë, si gjithmonë!
Zemërkthjellët, sa bukur, kështu e thotë Dhimitër Pasko, Mitrush Kuteli, ta prita dhe në pyetjen tënde se ku e thotë, vazhdova:
Koprace është jeta në të mira
Dhe dorëhapur gjëmash dhe mënxyrash
Të gjitha duhen hequr dhe duruar
Zemërkthjellët.
-Shumë e bukur! Ishte komenti yt Mbretëreshë, por Unë nuk vazhdova, ishin këto vargje nga “Çaste lamtumire” për të cilat ti nuk doje as të dëgjoje, dhe ishe shumë mirënjohëse që Unë dhe Mira erdhëm për një fundjavë në mbretërinë tënde!
Darka shumë e këndshme kaloi shpejtë, dhe me psherëtimë vazhdove, sikur mos ta dëgjonte gjumi:
-Ka kohë që gjumi nuk kishe menduar për mua kaq shumë! Doje të qëndroje zgjuar, të vazhdonte biseda pa fund, por Mbretëreshë, ta përsërita për disa herë, se dielli lindë përsëri.
Mëngjesi ishte plotë jetë në sytë e Tua, dhe fillove të mendosh për të nesërmen kur ne duhet të udhëtonim drejtë Tiranës. Të ndërpreva, si, nuk e di, por ia arrita, vazhdova me rrufitjen e kafes dhe sytë e zgurdulluar në gazetat e ditës ndërsa ti me Mirën mbi vuajtjet e tua dhe sakrificën për këngën që e kishte si Zot!
Ky çast dhe jo vetëm, këtë të premte të zezë, më shfaqet si një film holliywoodi ndërsa ti rrëfen për Pagarushën, Babain, Akademinë, dhe kohë pas kohe duke qeshur me “loqkën e shpirtit”, mbuloje me dy duart fytyrën tënde engjëllore.
Fjalët më ngecin në fyt ndërsa mendoj se si ike, portreti yt më del para, më thotë se je me Ne, e Unë duke menduar tashmë pa u fshehur, Dhimitër Paskon me “Çaste lamtumire”, e di dhe nuk e vë në dyshim, se po më thua:
Do rroj, shpresoj, ca kohë, brenda teje
Se kjo ka qënë ëndra ime: shpirtin
Tim trashëgim të ta le pas vdekjes
Siç e mora.
Lamtumirë Mbretëreshë!
