Me ose pa Jozefinën, kjo nuk është çështja!

nga Agim Popoci

Publikimi i listës për deputetë të PD nga Kryesia dhe Grupi Parlamentar 2017 për të cilat ishte përcaktuar Komisioni i Vlerësimeve dhe lajmi mbi partinë e re që po formon Ish-Nënkryetarja e PD, Jozefina Topalli, shoqëruar dhe me atë Myslim Murrizit, ka dominuar gjatë gjithë fundjavës debatin politik, më shumë për shkak të propagandës komuniste që po injekton ndër shqiptar diktatin politik me ndihmën e mediave që ka nën shërbim, se sa që ka të bëjë me realitetin.

Ndërkohë në drejtimin e Partisë Demokratike asgjë e re, si me strategjinë e saj për zgjedhjet e vitit 2021 e cila vazhdon dhe vërtitet në mes të kartës morale dhe denoncimeve mbi hajdutin Edi Rama, pa një ofertë konkrete të djathtë, si e vetmja zgjidhje për shpëtuar vendin .

Jozefina dhe Myslimi

Jozefina Topalli dhe Myslim Murrizi nuk janë një fenomen që vlenë të konsumohet gjithë kjo energji përkundër mitizimit që i bëjnë komunistët.

Topalli dhe Murrizi nuk ishin dhe nuk mund të jenë mite të së djathtës shqiptare përkundër kontributit në këtë aspekt që i dha lideri historik Sali Berisha.

Zgjedhjet e fundit parlamentare të vitit 2017 dëshmuan se asnjëri prej tyre nuk ka ndonjë peshë që dëmton Partinë Demokratike përkundër fryrjes që i bënë mediat nën kontrollin e Edi Ramës.

Në vitin 2017 Partia Demokratike mori në Qarkun Shkodër 40.763 vota derisa në vitin apokaliptik 2013, kishte 45.799 vota ose 5.036 vota më pak, por vazhdoj të jetë subjekti i partë politik ndonëse vota e saj ishte shpërndar me koalicionin e madh që pretendonte fitore.

Për ata që e kanë merak Jozefinën qytetare të fisit të madh Çoba, në qytetin Shkodër,  PD kishte 34.991 vota në vitin 2013 dhe në vitin 2017, përkundër fushatës së egër Anti-Bashë dhe Anti-PD, Partia Demokratike mori  25.559 vota  ose 9.432 vota më pak, duke u renditur sërish e para!

Situatë e ngjashme është edhe me Myslim Murrizin. Nëse shohim performancën e tij në rrjetet sociale, padyshim që është demokrati i i paarritshëm ndonëse tradhtoi Partinë Demokratike duke mos dorëzuar mandatin, dhe u vu në shërbim të Edi Ramës. Por, shifrat që janë kokëforta edhe për këtë rast, dëshmojnë se miti Murrizi nuk është aq i madh sa e prezantojnë mediat në shërbim të Kryeministrit, e që janë, që të gjitha, pa dallim!

Në Qarkun Fier, PD pa Murrizin në vitin 2013 kishte 46.799 ndonëse ishte viti i thyerjes së madhe të Partisë Demokratike, dhe me Murrizin ky qark mori 46.374 ose 425 vota më pak. Por, në Lushnje, aty ku Myslim Murrizi mori dhe merr vota, shifrat kokëforta tregojnë një tjetër pasqyrë që dallon nga ai i mitit mediatik komunistë. Në vitin apokaliptik 2013 PD pa Murrizin mori 19.534 vota ndërsa me Myslim Murrizin, Partia Demokratikë në vitin 2017 mori 11.908 vota ose 7.626 vota më pak.

Përkundër këtyre argumenteve, nuk do  të thotë se Topalli dhe Murrizi nuk do të marrin më shumë vota në vitin 2021 sepse si në vitin 2013 ashtu dhe vitin 2017, në garën elektorale nuk e kishin ndihmën e Edi Ramës dhe ekipit të tij kriminal, që më 25 Prill mund të ndryshoj shumë gjëra.

Por, Partia Demokratike, me ose pa Jozefinën e Murrizin, pak rëndësi ka, nuk ndikon fare si në rezultatet e saj ashtu dhe në performancë. Madje, mund të jetë edhe më e qetë duke mos u futur në borxhe të intrigave të fiseve që e mbajti këtë parti peng, pa i dhënë shpërblimin e merituar atyre që vërtetë angazhohen për fitoren e saj.

PD, për fitore… 

Ata që janë larguar nga Partia Demokratike zakonisht e kanë akuzuar se tashmë ajo nuk është e djathtë duke abuzuar si me termin dhe idenë që një e djathtë ngërthen  në vetvete.

Në kuptimin e gjerë, e djathta simbolizon idenë se individi dhe shoqëria janë të obliguar të respektojnë Ligjin, duke përfshirë moralin dhe traditën. E djathta nënkupton spektrin politik, mendimin dhe idenë që ka të bëjë me konservatorizmin, liberalizmin ekonomik klasik, të djathtën fetare dhe nacionalizmin.

E tillë është edhe Partia Demokratike që nga themelimi dhe nuk është detyrë e saj ose liderit që të na bindë, ose ti bindë ata që largohen. Aktualisht, detyrë e Partisë Demokratike është të fitoj zgjedhjet për të qeverisur dhe për të larguar këtë kastë që shkatërroi vendin. Këtu nuk i hynë në punë askujt se kush është Jozefina dhe kush Murrizi, por PD duhet të ofroj ndryshimin, që deri më sot nuk po e bënë ndonëse elektorati demokrat po e pret; Dhe, puna e Komisionit të Vlerësimit e konfirmoi pikërisht këtë gjë, ai nuk lidhet me emrat e përveçëm, as me Genc Rulin ose Besnik Mustafajn, aq më pak Genc Pollon ose Belind Këlliçin.

Partia Demokratike nuk duhet ta ndjekë rrugën e kriminelit Vladimir Iliç Lenin, i cili ndonëse në vitin 1905, pas dështimit të revolucionit angazhohej për pjesëmarrje në zgjedhje edhe pse shumicën e kishte kundër, bolshevikët. Lenini nuk i kundërvihej bolshevikëve se pushteti merret me revolucion, sepse vetë e kishte hartuar nj strategji të tillë, por me pakicën, menshevikët, ishte i bindur se fitoren e  kishte të sigurt pas arrestimit të mijëra revolucionarëve nga Cari.

Dan Meyer ndërsa ka studiuar rritjen e bolshevikëve nga një ekip i vogël në organizatë masive në kushte lufte, thekson se në fillim Lenini angazhohej për një parti demokratike dhe revolucionare e gatshme të injektojnë frymën e politikës socialiste në luftërat e klasës punëtore. Në kulmin e grevave që po tronditnin Rusinë duke kërkuar demokraci dhe fronin mbretëror, në Petrograd u formua Sovjeti, përkatësisht Këshilli Punëtor. Ai e kuptoi se nuk ka arsye të merret me komitetet që po krijoheshin por u mor me bazën bolshevike dhe reflektoi:

“Ajo që duhet të bëjmë është që më shumë dhe më gjerë të rekrutojmë të rinjtë… jo ti frikësojmë,” shkruan Lenini që ishte në ekzil në letrën drejtuar Bogdanovit dhe Gusevit, duke shtuar:

 ”Të rinjtë, studentët, dhe më shumë punëtorët e rinj, vendosin për të ardhmen e luftës së tërë. Duhet që pa humbur kohë, të bashkojmë të gjithë ata që tregojnë iniciativë revolucionare dhe ti fusim në punë,”  shkruan Lenini dhe në periudhën nga viti 1905 deri në vitin 1914, arriti që bolshevikët të cilët u krijuan nga një parti intelektuale e cila po bënte përpjekje të drejtoi punëtorët, të rriten në një parti të punëtorëve me një publik të konsideruar në klasën punëtore. Jo se ishte kundër strukturave kriminale revolucionare që kishte organizuar, por po projektonte fitoren në mënyrë demokratike me zgjedhje, me ose pa dëshirën e Carit.

Partia Demokratike duhet ta ketë parasysh modelin e Leninit i cili nga zgjedhjet kaloi tek krimet, ndërsa për model e ka CDU-në gjermane dhe ndryshimin që ajo pësoi në historinë e saj politike.

Christlich Demokratische Union Deutschlands, CDU, Unioni Demokratik Kristian është parti politike popullore gjemrane që veten sot e prezanton si social-kristiane, liberale dhe deri diku edhe parti popullore konservatore. Fillimi i themelimit të kësaj partie ka filluar rreth vitit 1870 në mbretërinë gjermane, kur Deutsche Zentrumspartei, ishte partia më me ndikim kristian. Nevoja për themelimin e një partie të fortë kristiane ndër të tjera buronte nga liberalizimi dhe lëvizja e popullsisë gjerman nga kisha. Përveç kësaj, me shpërbërjen e mbretërisë gjermane dhe pas luftës austro-prusiane, popullsia katolike në jug të Gjermanisë (Bavaria) kishte përballë shumicën protestante nga veriu.

Në mbretërinë gjermane, në parlament përfaqësimi i barazisë bëhej me emërtim.

Revolucioni i Kuq i vitit 1918 shkaktoi një shok ndër partitë qytetare gjermane ku liberalët në parlament nuk ishin në gjendje të reagonin, ata të qendrës, siç ishte, Joseph Wirtha kaluan në socialist dhe në kushtet e krijuara lindi Bayerische Volkspartei, BVP, (Lexo shqip: Partia Popullore e Bavarisë). Themelues ishin Georg Heim dhe Sebastian Schlittenbauer, por kjo iniciativë nuk qartësoi asgjë, madje shkaktoi dhe konfuzion edhe më të madh ndër popullsinë katolike të Bavarisë. Shefi i sindikatës kristiane, Adam Stegerwald, arriti të bashkoj votuesit duke themeluar partinë e re CVP e cila vetëm sa ju shtua prapashtesa, kristiane. BVP dhe CVP më  1919 u futën në parlament me 16,4 % të votave. Partitë qeverisëse ishin SPD dhe DDP e njohur si Koalicioni Weimarit. Pas humbjes së luftës së parë botërore  dhe Paqes së Versajes, kur Gjermani u detyrua të marrë përgjegjësinë, dhe Franca e Belgjika në veçanti po kërkonin dëmshpërblimin, kancelari Brüning me masat e kursimit acaroi edhe më shumë klimën politike dhe jo vetëm. Partia e neonazistëve NSDAP shfrytëzoi rastin dhe morri një numër të madhë të votusëve në gjirin e saj. Dihet që me ardhjen e saj në pushtet, shumë politikan të qendrës braktisën Gjermaninë, në mesin e të cilëve edhe ish-kancelari Brüning. Republika e Weimarit u bë nul dhe u shpall Rajhu i katërt.

Dihet që popullsia katolike lokale në fillim ka mbështetur nazistët por NSDAP katolicizmin e konsideronte si armik politik. NSDAP edhe zyrtarisht ndaloi punën e sindikatës kristiane dhe shoqatave tjera. U rrëzuan nga pushteti të gjithë zyrtarët e SPD, DDP dhe BVP dhe u shpallën tradhëtar. Filluan arrestimet masive ndërsa ithtarët e socialdemokratëve dhe kristianëve filluan të bashkëpunojnë me nazistët.

Me fundin e luftës së dytë botërore filluan të lulëzojnë partitë kristiane si në Gjermani ashtu dhe shtetet fqinje. Në krahinën jugore gjermane Baden Würtemberg u themelua partia social kristiane Christlich Soziale Union, CSU. CDU dhe CSU përkufizuan kulturën gjermane si konservatore, kristiane dhe patriotike. Në pjesën lindore të Gjermanisë e cila ishte në kontrollin e Armatës së Kuqe y themelua partia e majtë, Sozialistische Einheitspartei Deutschlands, SED , Partia Unike Socialiste.

Fitorja e parë e CDU në nivel federal, Bundestag, u realizua në vitin 1950 me kancelarin Konrad Adenauer. Qeveria e koalicionit Union: CDU, CSU, DP i FDP.

Votuesit CDU/CSU kryesisht ishin nga zonat rurale ndërsa politika orientohej në forcimin e Perëndimit kundrejt Lindjes që dominohej nga Bashkimi Sovjetik. Kjo periudhë njihet si çudia ekonomike gjermane, Deutsches Wirtschaftsëunder, kur dhe u rindërtua vendi nga e para, fitore e cila duhet ti shërbej si model Kryetarit të PD, Lulzim Basha.

Jo për të ngadhënjyer ndaj Jozefina Topallit ose Myslim Murrizit, sepse ata gjithsesi janë të humbur, por për të hapur derën e një epoke të re, jo detyrimisht të rezultoi si çudi ekonomike shqiptare.