Mësuesit e burgjeve – Gëzuar festën Baba!
nga Nebil Çika
7 marsi ishte e vetmja festë që i lejoje vetes ta festojë në ato vite mbijetese për ty dhe ne, në diktaturën komuniste. Mërziteshe shumë edhe kur vononim të ta uronim festën tënde. Arsimi ishte ëndrra jote, projekti yt që ta ndërprenë me dhunë në mes. Por ti nuk hoqe dorë nga arsimi. Kudo që shkove mbete mësuesi i përkushtuar.
Në vitin 1992 takova B.H, një bashkëvuajtës tënd në burgjet e komunizmit Kolonje, në një fshat të thellë të Kurveleshit në Labëri. Qau kur më pa, më njohu nga fytyra, tha se të ngjaja ty. Yt atë është një nga njerëzit e rëndësishëm në jetën e time, më ka mësuar shkrim e këndim – më tha. Më befasoi, pasi ishte më i madh në moshë se ty dhe në kushte normale, nuk mund të kishte qenë nxënësi jot. Ai e kuptoi habinë time dhe më nxori nga dilema. Më ka mësuar në burg më saktë në ndërtimin e aeroporteve të Rinasit e Kuçovës të ndërtuara nga puna skllavëruese e të burgosurve politike. Mi bënte fletoret me thasë çimentoje, me viza apo katrorë, më çonte nga gjumi ku isha ia lodhur nga puna e rëndë dhe më shpjegonte mësimin e më kontrollonte detyrat. Më hapi sytë – më tha. Më pas pyeta dhe mora vesh se si funksiononte shkolla e burgut.
Arsimtarë e intelektualë të tjerë të burgosur gjenin kurajën dhe forcën të mësonin në ato kushte çnjerëzore të burgosur të tjerë pa shkollë apo me pak shkollim në një sistem stafete, shkrimi e këndimi e deri tek leksionet universitare. Pati shumë nga ata që hynë në burg analfabetë e dolën andej me gjuhë të huaja. Shkolla e burgut kishte edhe një tjetër përparësi, nuk ishte ideologjike por profesioniste e sidomos perëndimore në metodikë e filozofi. Nxënësit e sajë ishin fatlumë pasi patën si mësues e pedagogë, elitën intelektuale të kombit tonë, të burgosur e persekutuar nga xhahilët injorantë komunistë.
Por edhe pas burgut ti nuk hoqe dorë nga mësuesi. Në kushtet kur tu ndalua ta bëjë mësuesin zyrtarisht, nxënësit e tu ishim ne fëmijët nipërit dhe e tu. Ti ishe mësuesi im më i mirë. Antidoti i asaj që më jepej zyrtarisht në shkollën ideologjike komuniste. Këtë formim, aspak komunist që mendoj se kam, e kam dhuratën më të çmuar prej teje.
Me kujdes dhe profesionalizëm të lartë arrite të injektoje me mjeshtëri në trurin e shpirtin tim prej fëmije, të mirën, vlerën dhe virtytin nga e keqja anti-vlera dhe vesi që na ofronte shkolla zyrtare komuniste.
Më vjen keq, të zhgënjeva në një gjë, që ti këmbëngulje dhe mërziteshe gjithnjë me mua, bukurshkrimin, kaligrafinë, një vlerë e madhe e brezit tuaj si nxënës e arsimtarë që sot nuk vlerësohet më si dikur. Kemi kompjuter tani! Edhe sot keq shkruaj, si këmbët e pulës, si me thoshe gjunjë ti.
Të kujtohet kur shkuam në Shalës, Konispol , në shkollën ku të kishin arrestuar në vitin 1944. Tu mblodhën ish-nxënësit rreth e rrotull, ishin me thinja shumica por të lumturuar sikur të ishin ende fëmijë. Disa prej fëmijëve të kësaj zone, të lindur pas arrestimit kishin emrin tënd të veçantë, Sorkadh! Ua kishin vënë prindërit në nderim të emrit të mirë dhe kontributit tënd për arsimin në këtë zonë, një gjë që ndodhte në kohën kur shteti të kishte shpallur armik e të kishte mbyllur në burg .
Guxim i madh nga ana e tyre, respekt e mirënjohje për ta. Nuk besoj se gjendet vlerësim e nderim më i madh se ky. Të kujtohet se si më motivoje të mësoja edhe kur u mërzita nga fakti se nuk do të mund të shkoja në Universitet për arsye politike, humba dëshirën për të mësuar mirë: Duhet të jesh i shkëlqyer në mësime që edhe po të arrestuan e dënuan nuk do shkoje pa zhurmë, bujë…!!! Çfarë filozofie e psikologjie! Të falënderoj pa masë për këtë!
I dashur baba! Kam aq shumë për të thënë tani që nuk je më në këtë botë që të dha ty më shumë dhimbje se buzëqeshje. Por si atëherë kur në kushte çnjerëzore e mbijetese nuk reshte së beri mësuesin dhe gjete forcë të përkujtoje pa harruar asnjëherë 7 marsin, ditën e shenjtë të shkollës shqipe, të uroj sot ty dhe gjithë mësuesve të burgjeve, të gjallëve dhe të vdekurve: Gëzuar festen! .
Gëzuar festën tënde! Babai im, mësuesi im, idhulli im i shtrenjtë!
