Populli i çmendur serb/ E kanë humbur Betejën e Koshares, mburren se morën një mitraloz të UÇK-së…

Pse Aleksandar Vuçiç dhe populli i tij serb është aq i çmendur, pse dhe të rinjtë e lindur pas Luftës së Kosovës kanë urrejtje aq të madhe ndaj shqiptarëve, madje për të kuptuar pse ky popull kaq i çmendur vazhdon ta festoj edhe Betejën e humbur në mënyrë të turpshme në Fushë Kosovë, në vitin 1389, më së miri e sqaron përvjetori i Betejës së Koshares.

Sot, 20 vjet pas humbjes së turpshme të Ushtrisë së Serbisë nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës, mediat serbe rrëfejnë për këtë betejë se si është humbur por që janë rikthyer triumfalisht duke vrarë një ushtarë të UÇK-së, të cilit i kanë marrë si trofe edhe mitralozin.

Televizioni publik i Serbisë nga mëngjesi flet për këtë Betejë të famshme duke e konsideruar “simbol të mbrojtjes së atdheut”, për të cilën Betejë sot në orën 21:00 do të transmetohet në mënyrë solemne edhe dokumentari “Rrëfimet e luftës nga Kosharja”.

Çmenduria serbe nuk mund të përshkruhet në detaje, por për ta kuptuar se ku arrin sot Aleksandar Vuçiç me politikën e tij, po e sjellim të plotë tekstin e kësaj çmendurie të 9 Prillit 2019, që shpresojmë ta kenë lexuar edhe Komisioneri për Zgjerimin, Johannes Hahn dhe Përfaqësuesja për Politikë të Jashtme dhe Siguri pranë BE, Federica Mogherini, në mënyrë që të kuptojnë se këtu nuk bëhet fjalë për një taksë mbi produktet serbe, për një politikë të ditës por për një popull të çmendur që ka urryer dhe vazhdon ta urrejë popullin shqiptar, dhe jo vetëm Qeverinë e Ramush Haradinajt.

Ja dhe teksti i plotë i kronikës së Televizionit publik të Serbisë, RTS:

20 vjet nga Beteja e Koshares

Njëzetë vjet më parë, ka filluar Beteja e Koshares. Beteja në kufirin jugosllavo-shqiptar e cila ka zgjatë 67 ditë, betejë kjo e cila ka marrë 108 jetë njerëzish. Njëra prej betejave në historinë e re të ushtrisë serbe e cila është bërë simbol i mbrojtjes së atdheut.

Beteja e Koshares ka filluar më 9 Prill në orët e pra të mëngjesit, kur forcat e UÇK-së kanë sulmuar kufirin shtetërore të Republikës Federale të Jugosllavisë nga drejtimi i Shqipërisë. Qëllimi i tyre ishte që me ndarjen dhe shkatërrimin e njësiteve të Ushtrisë së Jugosllavisë në mes të Gjakovës dhe Prizrenit, të bashkohen forcat e UÇK-së në Dukagjin.

Sikur armiku të kishte sukses që të depërtonte në Koshare, fati i popullit tonë dhe ushtrisë në vitin 1999 do të ishte krejtësisht ndryshe.

Pjesa e kufirit shtetëror rreth pikës kufitare Koshare përbëhet nga majat malore mbi 2.000 metra, në atë kohë ende të mbuluara me borë. Kjo pesë mbronte rreth 100 pjesëtarë të Batalionit kufitar 53, të cilët për gjatë dy ditëve të luftimeve u përballën me armikun dhjetë herë më të fortë.

“Unë mendoj se çdo ditë ishte si një vit, nuk e dini se nga po ju gjuajnë, me minahedhës, a po bien predha nga topat, ose me armë këmbësorie,” rrëfen Zv/komandanti i pikës kufitare Koshare, Sasha Radojeviç.

Në ndihmë kufitarëve u shkoi njësiti i Policisë Ushtarake. Mirëpo, sulmi ishte i fuqishëm dhe forcat e UÇK-së arritën të marrin pozicionet Rasa Koshares dhe Maja Kokës, pika këto dominuese përmes së cilave kontrollohet çdo lëvizje në vijën kufitare. E morën edhe godinën e pikës kufitare Koshare e cila për shkak të pozicionit jo të volitshëm as që mund të mbrohej. Mediat e huaja në atë kohë kanë transmetuar momentin e hyrjes së ushtarëve të UÇK-së, duke festuar suksesin e tyre.

Me marrjen e Majës së Kokës, forcat e UÇK-së u futën 100 deri në 200 metra brenda Jugosllavisë, e me marrjen e Rasës së Koshares morën 1.5 kiometra të terrotorit tonë.

Me ardhjen e pjesëtarëve të Brigadës së motorizuar 125, e cila në atë kohë ofronte mbështetje në thellësi, u formua vija e mbrojtjes e cila parandalonte depërtimin e mëtejmë të armikut. Ushtria jonë ditëve në vijim u mundua ta rikthej Rasën e Koshares dhe Majën e Kokës. Së shpejti i bashkohen edhe pjesëtarët e njësiteve elite: Njësiti special 72 dhe Brigada e parashutistëve 63.

Vija e frontit u stabilizua, e luftimet me armikun nuk pushonin.

“Shiu i plumbave fluturonte. Kishim fat që asnjëri prej plumbave nuk na qëlloi, që nuk na plagosi. I shkuam mbrapa shpine, njeriu u shokua,” ka rrëfyer për sulmin mbi një pikë mitralozi të UÇK-së, ushtari Millutin Radiç, pjesëtar i Brigadës së motorizuar 125. Në pikën e tij së bashku me ushtarin Darko Angjelkoviç u kthye me trofe, mitralozin.

Armiku ishte befasuar kur më 11 maj, në një terren shumë të vështirë, në larëtsinë mbidetare 1.800 metra, në vijën e frontit erdhën dy tanke.

Kështu e përshkruan pjesëtari i Brigadës së parashutistëve 63, Vladimir Knezheviç:

“Kur u dëgjuan dy tanket, kur toka filloi të dridhet, kjo ishte, nuk mund ta përshkruaj, çfarë lehtësimi. Njeriu për ata që e bënë këtë gjë, ndjehet krenar. Ndjejë se nuk jam vetëm. Mirë është, erdhën mjeshtrit.”

Ishte kjo mbështetje për luftëtarët që çdo ditë po shikonin vdekjen me sy. Po humbje jetën nga minahedhësit, snajperët, nga bombat e ndaluara me kaseta.

Janë vrarë 108 ushtarë, nënoficer, oficer, ushtarë rezervë dhe vullnetarë.

Mosha mesatare ishte 25 vjeç.

Në Betejën e Koshares kanë marrë pjesë rreth 1.500 ushtarë të Ushtrisë së Jugosllavisë. Luftimet kanë vazhduar deri më 14 Qershor të vitit 1999 kur Ushtria e Jugosllavisë pas Marrëveshjes së Kumanovës u tërhoq nga Kosova.

Kur u bë e qartë se forcat në Koshare nuk mund të depërtojnë, nga fundi i majit të vitit 1999, forcat e UÇK-së në bashkëveprim me forcat e NATO-s bënë përpjekje që në thellësi të territorit të Kosovës të futen në tjetër drejtim, përmes malit të Pashtrikut në Prizren.