Post Mortem

nga Gjergj Hani

Është e vështirë, tejet e vështirë kur vendos të thuash të vërtetat që për 30 vjet rrjesht, je munduar t’ja fshehësh vetëdijes tënde! Por vjen një moment kur vetëdija rrebelohet karshi verbërisë tënde të shurdhër, e pa mëshirë të vë me shpatulla pas murit, e të detyron të shohësh të vërtetën në sy ashtu siç është: lakuriq, brutale, indiferente e të pa kompromis!

Në politikën shqiptare të këtyre 30 viteve të fundit ka një botë të nëndheshme, të përbërë nga të vërteta që nuk mund të thuhen! Dihen por nuk thuhen! E nëse ti merr guximin ti thuash bëhesh pre e gojës së atyre që nuk e kuptojnë, nuk duan ose nuk u leverdis që të vërteta të tilla të dalin në sipërfaqe e të hyjnë me të drejte në vetëdijen kolektive!

Bëhesh pre akuzash absurde, ku fantazia me pushtetin e saj tjetërson realitetin duke e përçudnuar atë. Duhet kurajo për tu përballur me konformizmin e mazhorancës, që problemet, shkaqet e pasojat e dështimeve i kërkon gjithmone diku tjetër, jashtë e përtej vetes.

U desh humbja e radhës që unë të mos kisha më mundësi për të gënjyer veten. U desh kjo humbje e pa shpresë që të pyesja veten se si, e mbi të gjitha përse erdhëm deri këtu, e të merrja rrugën e dhimbshme të retrospektivës, me ndihmën e flitrave logjikë, që marrin në konsideratë, peshojnë e vlerësojnë vetëm të dhënat e sakta ose faktet! Krizë identiteti!

Tashmë është fakt i pa mohueshëm që PD ka hyrë në një spirale krize që duket se nuk do të ketë një fund të lumtur! E zhveshur nga fryma autoritare e Berishës (që tashme i përket historisë) PD nisi të tkurrej nën drejtimin e zotit Basha, drejtimi i të cilit nuk arriti ta tregtonte partinë, nga një simbiozë e Berishës, në një parti principesh të qarta ideologjike. Kjo paaftësi e Bashës për të shkëputur PD-në nga hija e rëndë e liderit të saj historik, padyshim që solli llogarinë për tu paguar, bashkë me humbjen e radhës, që u konkretizua me rrebelimin e pretorianevë të PD-së.

Zgjedhjet për lidershipin e partisë janë fiksuar, e po ashtu edhe kandidaturat e mëtonjësve pretendentë për fronin e kryetarit. Nuk dua të merrem me profilin e kandidatëve pasi jam i bindur që asgjë nuk mund të ndalojë ridimensionimin në tkurrje të PD-së si forcë politike, e si opozitë. Se si u bë e mundur kjo, është pasqyruar më së miri nga analiza të pafundme, që prekin spektrin e plotë të përkatësive politiko-ideologjike!

Ajo që në të vërtetë ka munguar në këto analiza, është pyetja se përse ndodhi e gjitha kjo!? Pyetje e rrezikshme, përgjigjia e së cilës qëndron përtej një fushe të minuar, ku analistë të thekur refuzojnë të futen, duke e ditur se një akt i tillë do të kompromentonte ndjeshëm reputacionin dhe interesat e tyre të drejtëpërdrejta me mediat! Pra, me bukën e gojës. Shpallja e zotit Berisha si persona non grata nga Departamenti Amerikan i Shtetit, dhe njohja defakto e zgjedhjeve të 25 Prillit, ndonëse këto të fundit tjetërsuan vullnetin e zgjedhësve pertej çdo dyshimi, janë një tregues i qartë e pa ekuivoke se periudhës së tranzicionit në Shqipëri i erdhi fundi. Mbaroi. E bashkë me të mbaruan edhe format e vjetra të politikëbërjes.

Nuk mbaroi ai tranzicion që ne prisnim, në fund të së cilit do të shihnim të realizuar shtetin e së drejtës me pushtete të ekuilibruar në favor të qytetarit. Jo, ne na u servir si i tillë një tjeter tranzicion, ai i kalimit të pushtetit nga klasa politike në duart e një kaste oligarkësh që kontrollojnë ekonominë e financat. Pra kasta politike zbret një shkallë më poshtë në piramidën e hierarkisë duke u kthyer në një administruese të thjeshtë të pushtetit ekzekutiv, për llogari të një grushti individësh, të cilët do të vendosin mbi ecurinë e politikave ekonomike e sociale.

Përveç humbjes së fuqisë së vendimmarrjes, klasës politike do ti duhet të përballet edhe me pakënaqësinë popullore e me revolta të mundshme që mund të lindin si pasojë e vendimeve që dikush tjetër do të marrë në vend të saj. Sinjali i parë, që kaloi pa u vënë re se politika e vjetër po humbiste fuqinë e saj, u pa kur zoti Berisha nuk mori pjesë në funeralin e Bush senior, akt ky që nuk do ta kishte bërë kurrë me vullnetin e tij.

Për kë ka qënë vëzhgues i vëmendeshëm i sinjaleve që gjuha politike e partisë në pushtet ka dhënë pa pushim gjatë 8 viteve të qeverisjes së saj, nuk duhet të përbëjë një të pa pritur fakti që Rama në këto 8 vjet e ka zhveshur tërësisht retoriken e demagogjinë e tij nga çdo ngjyrim ideologjik, duke u kujdesur që këtë tranzicion ta përcillte si një sërë reformash që herë i impononte Europa e herë domosdoshmëria e modernizimit të shtetit.

Me gjithë përpjekjet e Ramës që sy e mendje kurioze të mos penetronin përmes fasadës rilindase, zëra të ndryshëm, e mbi të gjithë spikat ai i zotit Berisha, kanë denoncuar në vazhdimësi bashkepunimin e tij me oligarkët, po pa shkuar përtej përfitimit ekonomik të këtyre të fundit.

Falë eksperiences së tij, si një nga politikanët më jetëgjatë, zoti Berisha e di mirë që disa kufij as ai nuk mund ti shkelë. Kjo është një prerogativë e njerëzve të lirë, e i tillë një politikan karriere nuk mund të jetë, pasi gjithmonë do ti gjendet ndonjë skelet i ‘’harruar’’ në analet e historisë së tij politike. Ajo që pritet të ndodhë në shtëpinë politike të opozites, është një lloj telenovele që do të apasionojë partizanët e pretendentëve të ndryshëm, që nëse kanë diçk të përbashkët mes tyre është mungesa totale e një kornize ideologjike që ndërshmerisht do të kufizonte veprimet e tyre politike.

Pra, do të jetë një parti transgender, pa identitet, e që nuk do të mund ti krijojë probleme për tu marrë në konsideratë, partisë në pushtet, ndërkohë që luan aktin e fundit të kalimit të pushtetit, operacion që mendohet të marrë formë të plotë aty nga viti 2030. Vit në të cilin socialistët me bekimin e USA dhe të evropianëve do të jenë në pushtet me ose pa Ramën.

Ndryshimi nuk është i dhimbshëm!

Rreagimi që lind ndaj ti po.