Urë me nda nuk kam, hasmi…

Sot, përkundër kundërshtimeve të mëdha ndërkombëtare dhe nevojës së madhe për mbijetesë të atyre pak shqiptarëve të mbetur në veri, që pas liberalizimit të vizave u lejohet të lëvizin lirshëm në çdo urë të Evropës por jo në atë mbi lumin Ibër në Mitrovicë, LEJA për hapjen e Urës mbi lumin Ibër në Mitrovicë ka vetëm një përgjigje…

nga Agim Popoci

Ishte gushti i vitit 1999 kur shefi i UNMIK-ut, Bernard Kouchner, vizitoi Mitrovicën pas një sulmi të egër serb të Rojeve të Urës mbi personelin mjekësor të Spitalit. Meqë rastisa në Mitrovicë dhe po rrufisja kafen me disa kolegë të huaj që i kisha ndihmuar në Tiranë, iu bashkova dhe unë atyre në konferencën për media që organizoi Kouchner. Pyetjet ishin burokratike, mora leje dhe pyeta njeriun e parë të OKB në Kosovë:

-Ju lutem, në cilin vit do të çlirohet veriu i Mitrovicës?

Askush nuk e kuptoi reagimin e ashpër të tij, por shefi i UNMIK-ut kaloi në ekstazë, filloi të gërthas, shoqëruar me komentet e kolegëve të mi shqiptarë se pse po e mërzis Kouchnerin, habinë e kolegëve të huaj me histerinë e një njeriu që pritet të jetë shumë më i qetë në këtë vend ku sapo kishte mbaruar lufta ndërsa ai vazhdoi:

-I cilës media jeni ju zotëri?

-Gazeta Albania, Tiranë!- i them.

-Ç’është kjo pyetje provokative, ju prisni t’ju them unë në vitin 2000, pastaj ju të thoni pas një shekulli, ju mendoni se… dhe, u çua, iku nga konferenca e shtypit e cila po zhvillohej në godinën e UNMIK-ut, pak metra nga Ura e Ibrit!

Kolegët e mi shqiptarë vazhduan të kritikojnë pyetjen time “provokative”, të huajt nuk po e gjenin “provokimin”, por me angazhimin e zëdhënësit, Bernard Kouchner u kthye në konferencën për media ku salla nuk ishte e mjaftueshme për aq gazetarë sa ishin të interesuar, ndërsa shefi i UNMIK-ut vazhdoi:

-Ku është ai gazetari nga Tirana?

-Jam nga Mitrovica, punoj në Tiranë!- i them.

-Pyetjen zotëri, përsëriteni ju lutem!- nxitonte Kouchner.

-Në cilin vit do të çlirohet veriu i Mitrovicës?- përsëris pyetjen

-Në vitin 2000!- tha i pari i OKB në Kosovë.

-Falemnderit!- pasoi një ilaritet aq i madh në sallën e stërmbushur me gazetarë sa i gjithë uji i Ibrit e kishte vështirë t’a shuante atë gaz; U qetësuan disi, Bernard Kouchner nuk po kuptonte asgjë, aq sa edhe ne nuk e kuptuam atë me fjalët boshe që tha, dhe u shpërndamë si kolegët shqiptarë që më kritikuan ashtu dhe ata të huajt që më mbështetën, duke mos parashikuar dhe skenarin më të keq, se do të kalojë dhe një çerek i shekullit për të cilin fliste shefi i UNMIK-ut, shumë gjak shqiptari do të derdhet mbi Urën e Ibrit dhe rreth saj nga dora serbe, dhe të qortuarit do të jenë shqiptarët pse e duan lëvizjen e lirë në tokën e tyre, dhe ajo do të vazhdoj të jetë e mbyllur!

Dhe jo vetëm kaq! Të ndarë si gazetarët shqiptarë në odën e Kouchnerit në vitin 1999, njëzetepesë vjet më pas do ti gjejmë të ndara dhe partitë politike kur flitet për hapjen e Urës së Ibrit, duke ju referuar reagimit të Ambasadorëve të shteteve të Quintit, se nuk është koha të hapet kjo Urë!

Ndoshta koha edhe nuk do të ishte e përshtatshme sikur akrepat e orës t’i lëvizte Serbia, por meqë ajo akrepat dhe kohën i përmbyti në gjak, dhe, me shumë mundim e mençuri shqiptarët bënë që koha e tyre të filloi të lëviz, për të shkurtuar këtë kohë në mënyrë që të programohet për zhvillim dhe jo për kalimin e një lumi, Ura e Ibrit duhet të funksionalizohet pë të mirën e përbashkët!

Sot duhet të kalohet kjo urë e ndërtuar me mjetet e taksapaguesve të Bashkimit Evropian edhe pse kundërshtohet nga po ky Bashkim Evropian, vetëm për ta kaluar lumin Ibër duke respektuar aq shumë të çmuarën, kohë.

Sepse, kjo Urë mbi lumin Ibër është kaluar edhe kur lumi ishte përplot me lëndë drusore, dhe fëmijët nga trupi në trup kalonin lumin e madh duke u përndjekur nga rojet, jo ata serb të urës, se mos po ndodhë ndonjë fatkeqësi!

Kjo Urë është kaluar edhe në vitet ’80 ndonëse ca demonstrues shqiptarë u detyruan të hidhen në lum, kur forcat speciale serbe e bllokonin në të dyja anët, duke i pritur shqiptarët e pabindur t’ju japin një “dru edukativ”!

Kjo Urë është kaluar edhe kur policia speciale serbe ndalonte mu në mes të urës krushqit për ti hequr flamurin kombëtar, dhe reagimi qytetar ishte aq i shpejtë sa bajraku vazhdonte ta kryesonte darsmën shqiptare sikur kur quhej “traditë fshati”, ashtu dhe kur shumë shpejtë u bë simboli kryesor i çdo ahengu shqiptar!

Kjo Urë është kaluar edhe me shfaqjen e UÇK-së ndonëse kontrollet e policëve serbë u shtuan, sepse për një kohë të shkurtër të gjithë shqiptarët ishin UÇK!

Kjo Urë është kaluar edhe me fillimin e bombardimeve të NATO-s kur shqiptarët që jetonin në jug të lumit Ibër ndaloheshin të shkonin në veri që të furnizohen me ushqime, ku asgjë nuk mungonte!

Dhe, erdhi çlirimi i Kosovës për t’i thënë shqiptarëve, Administratori i OKB-së në Kosovë, Bernard Kouchner, e më pas edhe Ambasadorët e Quintit, se Ura e Ibrit nuk mund të kalohet!

Gjithsesi, përkundër mungesës së një hapjeje zyrtare, shqiptarët e kaluan urën me shumë mundime, në tym e flakë, me ose pa Rojet e Urës së Serbisë, kur u vranë dhe u plagosën, kur nuk u lanë të bëjnë as edhe një foto, kur KFOR-i refuzoi ti shoqëroi gazetarët e operatorët e huaj në veri dhe të plagosur nga kriminelët e Radoiçiçit u evakuuan vetëm nga shqiptarët, kur, kur… as UNMIK-u dhe as Ambasadorët e Quintit nuk shqetësoheshin dhe nuk reagonin, kur të keqtrajtuarit dhe të vrarët ishin viktima nga dora serbe!

Sot, Ura e Ibrit duhet të hapet edhe kur Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiç, e kundërshton edhe pse e din shumë mirë s’e çfarë po ndodhë mbi urë, rreth saj dhe në gjithë Kosovën; Dhe, Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, kërkon hapjen e Urës mbi lumin Ibër sepse gjithçka din, përveç se nuk ka informacion dhe pret përfundimin e hetimeve se si iu përdhos Kosovës në Aeroportin e Shkupit, Presidentja Vjosa Osmani!

Sot, përkundër kundërshtimeve të mëdha ndërkombëtare dhe nevojës së madhe për mbijetesë të atyre pak shqiptarëve të mbetur në veri, që pas liberalizimit të vizave u lejohet të lëvizin lirshëm në çdo urë të Evropës por jo në atë mbi lumin Ibër në Mitrovicë, LEJA për hapjen e Urës mbi lumin Ibër në Mitrovicë ka vetëm një përgjigje duke perifrazuar të madhin Ali Podrimja:

Urë me nda nuk kam
Hasmi në pidh t’samës
Me vdekë duhet mësue
Qençe nuk jetohet më.