Atdheu vdiq!

(Si Krishti, ngjallet përsëri)

nga Albert Avduli

Atdheu im, gorricë e athët
Dhe kampion në vogëlsi
Ankthin për nektar,jep çdo ditë
E si tërmet të rrëqeth me dridhje
Kontinenti ballkanik i ngushtë.
Për ty ,atdheu im, inatçi
Se ti je krater vullkani
Kuptohesh dhe pa shpërthyer
Gulçon tërbimit, si bishë në lak
Pa e derdhur llavën përvëluese
Lebetitemi ne e marrim arrati
Të pafajshëm, puritan, të dëlirë
Hartë humbur, si qorr në pyll.
Rendim si refren kobëzi.

Ikja e rinisë e lë atdheun pa gjak.
Si trungu pa limfë që vdes pak nga pak.

I rënë mëmëdheu në kllapi
Ja, tash po flet përçart
Mjek s’ka, mbi kokë t’i rrijë
Pigmenti vjeshtës mbulon shtat

Në agoni, po jep shpirt atdhe
E s’ka kush t’a këndon mortin
Poetët lodrojnë utopinë e tyre
Ne, kalemxhinjtë, lusim Zotin.
Atdheu im, përzënës je ?
Apo ne jemi ikanak?
Që këtu, të mbetesh ti.
Si baltovinë që rrit djajë
Nëse kjo është e vërtetë
Sikur vetëm një fill
Atëhere, Ti, nuk je Atdheu im.
Je një antarktidë e shkretë

Trualli jonë s’është parajsë
Por dhe ferr s’ka se si
Çasti vjen si një marsh
Si feniksi, si feniksi nga hiri

Atdheun e ngjallim përsëri !