Migrimi nxjerr nga binarët liderët botëror, nga Biden te Macron. Kush e ka radhën?!

Rritja e shqetësimeve të votuesve për migracionin është një kërcënim për partitë në pushtet përpara zgjedhjeve në SHBA, Mbretërinë e Bashkuar dhe BE vitin e ardhshëm, shkruan “Politico”.

Udhëheqësit perëndimorë janë në kërkim të një zgjidhje se si të trajtojnë dy luftërat përcaktuese të epokës në Lindjen e Mesme dhe në Ukrainë. Por ka një çështje tjetër, shumë më afër shtëpisë, që po i prish qeveritë në Evropë dhe Amerikë: Migrimi!

Ditët e fundit, presidenti i SHBA-së Joe Biden, homologu i tij francez Emmanuel Macron dhe kryeministri britanik Rishi Sunak të gjithë janë në telashe nga presioni i brendshëm intensiv për të trajtuar imigracionin; Të tre janë dobësuar në prag të zgjedhjeve të vitit 2024 në Amerikë, Britani dhe Europë.

“Ekziston një tundim për të kërkuar zgjidhje të shpejta,” tha Drejtor i së drejtës ndërkombëtare pranë Institutit Chatham House në Londër, Rashmin Sagoo, duke shtuar.

“Por migrimi i parregullt është një çështje jashtëzakonisht sfiduese. Dhe zgjidhja e tij kërkon poliitika afatgjata përtej kufijve kombëtarë.”

Me fushatën zgjedhore që tashmë ka filluar, planet afatgjata nuk është e lehtë për t’u gjetur. Populistët e ekstremit të djathtë, antimigrantë që premtojnë përgjigje të mprehta po fitojnë mbështetje në shumë demokraci perëndimore, duke i lënë partitë kryesore të pësojnë pasojat. Më pak se një muaj më parë në Holandë, pragmatistët holandezë të qendrës humbën nga një radikal antimigrant.

Kush do të jetë i radhës?

Rishi Sunak, Mbretëria e Bashkuar

Në Britani, Kryeministri Rishi Sunak është nën presionin e anëtarëve të partisë së tij Konservatore e cila është në pushtet, meqë kanë frikë se votuesit do t’i ndëshkojnë ata për dështimin e qeverisë për ta vënë nën kontroll migracionin.

Shtatë vjet më parë, votuesit mbështetën Brexitin sepse euroskeptikë premtuan se do të “marrin përsëri kontrollin” e kufijve të Mbretërisë së Bashkuar. Në vend të kësaj, tani tabloja është më kaotike se kurrë. Britania e Madhe arriti shifrat rekord të migracionit muajin e kaluar dhe qeveria nuk ka arritur deri më tani të ndalojë varkat e vogla të mbushura me azilkërkues që kalojnë Kanalin Anglez.

Sunak tani është në vijën e qitjes. Me zotimin që slogani “të ndalojmë varkat” do të jetë në qendër të mandatit të tij si kryeministër. Në këtë proces, ai ndezi një luftë në partinë e tij tashmë të ndarë rreth asaj se sa larg duhet të shkojë Britania.

Sipas marrëveshjes së Sunak me Ruandën, ky shtet afrikan ra dakord të pranonte për strehim azilkërkuesit që mbërritën në brigjet britanike me varka. Kryeministri thotë se kjo politikë do t’i ndalojnë emigrantët që i drejtohen Mbretërisë së Bashkuar përmes detit në radhë të parë. Por plani u rrëzua nga Gjykata e Lartë në Londër dhe konservatorët e Sunakut tani nuk mund të bien dakord se çfarë duhet të bëjnë tani.

Pasi i mbijetoi situatës që kërcënonte me një rebelim katastrofik në parlament seancën e së martës, kryeministri britanik do vazhdojë të përballet edhe vitin e ardhshëm me një betejë të ashpër parlamentare për ligjin e propozuar për Ruandën.

Koha po i skadon Sunakut për gjejen e një zgjidhje. Zgjedhjet priten vjeshtën e vitit të ardhshëm.

Emmanuel Macron, Francë
Presidenti francez pësoi një goditje të papritur këtë javë kur Dhoma e ulët e Parlamentit e hodhi poshtë projektligjin e tij kryesor për imigracionin.

Pas humbjes së zgjedhjeve parlamentare vitin e kaluar, pranimi i ligjit për Asamblenë Kombëtare ishte një proces i vështirë për Macron. Në më shumë raste ai ishte i detyruar të mbështetet në votat e partisë së krahut të djathtë Les Républicains.

Projektligji i Macron për imigracionin kishte për qëllim të kënaqte si konservatorët ashtu edhe qendrën e majtë me një përzierje të projektuar me kujdes të masave represive dhe liberale. Por në një trazirë dramatike, Asambleja Kombëtare, e cila është e ndarë mes qendrës, të majtës dhe të djathtës ekstreme, votoi kundër ligjit që në ditën e parë të debatit.

Tani Macron po kërkon një kompromis. Qeveria ka ngarkuar një komitet të përbashkët të senatorëve dhe deputetëve për të kërkuar një marrëveshje. Por ka të ngjarë që teksti i tyre të jetë më i ashpër se drafti fillestar, duke pasur parasysh se Senati dominohet nga qendra e djathtë, dhe ky do të jetë një problem për ligjvënësit me prirje të majtë të Macron.

Nëse nuk gjendet një kompromis, Frontit Nacional të ekstremit të djathtë të Marine Le Pen do të mund ta shfrytëzoj dështimin e Macron përpara zgjedhjeve të Parlamentit Evropian, qershorin e vitit të ardhshëm.

Por edhe sikur presidenti francez ia arrin t’ia hedhë kësaj krize, ky do të jetë dhe fundi i ofertës së tij politike “as të majtë as të djathtë”. Por, gjithashtu, ngre dyshime serioze për aftësitë e tij, nxjerrja e ligjeve me tema të diskutueshme.

Joe Biden, Shtetet e Bashkuara

Kriza e emigracionit është një nga sfidat e brendshme më shqetësuese dhe më të gjata për Presidentin Joe Biden. Ai erdhi në detyrë duke u zotuar të ndryshojë politikat e paraardhësit të tij, Donald Trump, dhe të ndërtojë një sistem “të drejtë dhe njerëzor”, vetëm për të parë Kongresin të ulet në planin e tij për reformën gjithëpërfshirëse të imigracionit.

Shtëpia e Bardhë priti një përmbytje migrantësh në kufirin jugor të vendit, të tensionuar nga një sistem dekadash i paaftë për të trajtuar modelet moderne të migrimit.

Përpara zgjedhjeve presidenciale të vitit të ardhshëm, republikanët e kanë kapur këtë çështje. Liderët e Partisë Republikane ngritën padi kundër administratës Buden dhe dërguan autobusë me emigrantë në qytetet e udhëhequra nga demokratët, ndërsa në Washington, republikanët në Kongres e ndërlidhën ndihmën e huaj me ndryshime gjithëpërfshirëse në politikën kufitare, duke e vënë Shtëpinë e Bardhë në një pozitë të palakmueshme. Në fakt, bashkëpunëtorët e Biden tani detyrohen të shqyrtojnë disa politika që dikur i hidhnin poshtë me forcë.

Presioni politik është shfaqur edhe në vende të tjera. Shtetet dhe qytetet, veçanërisht ato të udhëhequra nga demokratët, po u bëjnë presion udhëheqësve të Washingtonit që të bëjnë më shumë në drejtim të ofrimit të ndihmës federale shtesë dhe përmirësimit të politikave kufitare jugore për të kufizuar fluksin e azilkërkuesve në Shtetet e Bashkuara.

Qyteti i New Yorkut ka pasur më shumë se 150.000 azilkërkues të rinj gjatë një viti e gjysmë të kaluar, duke detyruar shkurtime për rekrutët e rinj të policisë, shkurtimin e orëve të bibliotekës dhe kufizimin e shërbimeve sanitare. Probleme të ngjashme po shfaqen në qytete si Çikago, ku emigrantët flinin në autobusë ose stacione policie.

Presioni i demokratëve po tensionon marrëdhëniet e tyre me Shtëpinë e Bardhë. Kryetari i Bashkisë së New Yorkut, Eric Adams drejton qytetin më të madh në vend, por nuk ka folur me Biden për gati një vit. “Ne thjesht kemi nevojë për ndihmë dhe ne nuk po e marrim atë ndihmë,” u tha Adams gazetarëve të martën.

Olaf Scholz, Gjermani

Migrimi për muaj të tërë është në krye të agjendës politike në Gjermani, me kërkesat për azil që janë rritur në nivelet e tyre më të larta që nga kriza e refugjatëve e vitit 2015 e shkaktuar nga lufta civile në Siri.

Fluksi i fundit ka paraqitur një sfidë të frikshme si për qeveritë kombëtare ashtu edhe për ato lokale, të cilat po mundohen për të gjetur strehim dhe shërbime të tjera për migrantët, për të mos përmendur fondet e nevojshme.

Pamundësia për të kufizuar numrin e refugjatëve, në një vend që renditet ndër destinacionet më të dëshiruara nga azilkërkuesit, e ka vënë kancelarin gjerman Olaf Scholz nën një presion të jashtëzakonshëm. Me shpresën për të frenuar ardhjen, Gjermania kohët e fundit rivendosi kontrollet kufitare me Poloninë, Republikën Çeke dhe Zvicrën, duke shpresuar se do të kthejnë mbrapsht refugjatët përpara se të shkelin tokën gjermane.

Edhe me kontrollet kufitare, numri i refugjatëve mbetet i lartë, gjë që ka qenë një ndihmë për të djathtën ekstreme. Partia gjermane kundër emigrantëve Alternativa për Gjermaninë, AfD, ka arritur mbështetje rekord në sondazhet kombëtare.

Që nga tejkalimi i socialdemokratëve të Scholzit në qershor, AfD ka rritur epërsinë e saj, duke arritur 22 për qind në sondazhet e fundit, e dyta menjëherë pas Kristiandemokratëve të qendrës së djathtë. AfD pritet të fitojë në tre zgjedhjet rajonale shtatorin e vitit të ardhshëm në Gjermaninë lindore, ku mbështetja për partinë dhe politikat e saj reaksionare kundër të huajve është veçanërisht e fortë.

Ndërkohë, qendra e djathtë po ashpërson pozicionin e saj ndaj migracionit dhe po i kthen shpinën politikave të kufirit të hapur të mbështetur nga ish-kancelarja Angela Merkel. Ndër prioritetet e reja është një plan për të ndjekur modelin e Mbretërisë së Bashkuar me Ruandën, përkatësisht refugjatët të vendosen në vendet e treta.

Karl Nehammer, Austri

Ashtu si Scholz, pëlqimi për liderin austriak kanë pësuar rënie falë shqetësimeve për migrimin. Austria ka ndërmarrë hapa për të forcuar kontrollet në kufijtë e saj jugorë dhe lindorë.

Megjithëse kjo strategji ka çuar në rënien e numrit të azilkërkuesve, kjo do të thotë gjithashtu se Austria ka pezulluar efektivisht regjimin e udhëtimit pa kufi të BE-së, i cili ishte një ndihmë e madhe për ekonominë rajonale për dekada.

Partia e Lirisë së ekstremit të djathtë ka një epërsi bindëse për më shumë se një vit, duke e kaluar qendrën e djathtë në pushtet në sondazhe me 10 pikë. Kjo e vendos partinë në një pozicion fitues në prag të zgjedhjeve kombëtare të planifikuara për vjeshtën e ardhshme, që do të shënonte një përmbysje të paparë djathtas në një vend, politika e të cilit ka qenë e dominuar nga qendra që nga Lufta e Dytë Botërore.

Giorgia Meloni, Itali

Kryeministrja italiane Giorgia Meloni bëri emër në opozitë, duke bërë fushatë për një axhendë radikale të së djathtës ekstreme. Që kur fitoi pushtetin në zgjedhjet e vitit të kaluar, ajo ka marrë qëndrime më të moderuara për Ukrainën dhe Evropën.

Meloni tani duhet të qetësojë bazën e saj mbi migracionin, një temë që ka dominuar debatin italian për vite me radhë. Megjithatë, në vend të kësaj, ajo është detyruar të japë viza për qindra mijëra emigrantë të ligjshëm për të kompensuar mungesën e fuqisë punëtore. Situata u komplikua me zbarkimet e varkave me emigrantë në Itali janë rritur me rreth 50 për qind në krahasim me vitin e kaluar, përkundër disa politikave dhe marrëveshjeve për të ndaluar mbërritjet.

Ndërsa Meloni ka urdhëruar ndërtimin e qendrave të paraburgimit ku migrantët do të mbahen në pritje të riatdhesimit, në realitet kushtet lokale në vendet afrikane dhe mungesa e marrëveshjeve të riatdhesimit paraqesin pengesa serioze.

Ndonëse mori mbështetjen e Presidentes së Komisionit Europian, Ursula von der Leyen, për kauzën e saj, një mision i mundshëm detar i BE-së për të bllokuar nisjet nga Afrika do të rrezikonte shkeljen e ligjit ndërkombëtar.

Meloni ka provuar opsione të tjera, duke përfshirë një marrëveshje me Tunizinë për të parandaluar trafikun e emigrantëve, por plani dështoi përpara se të fillonte. Një marrëveshje me Shqipërinë për të nxjerrë në det të hapur disa qendra të ndalimit të emigrantëve gjithashtu u përball me probleme.

Tani Meloni është në hall. Çështja e migracionit e ka sjellë atë në konflikt me Francën dhe Gjermaninë, ndërsa ajo përpiqet të krijojë një reputacionin e një konservatoreje të moderuar.

Nëse ajo nuk arrin të merret me këtë çështje, ka të ngjarë të humbasë besueshmërinë politike. Partneri i saj i koalicionit Matteo Salvini njihet si linja e ashpër për migracionin. Ndonëse për momentin ata janë zyrtarisht aleatë, ata do të jenë më vonë sërish rivalë.

Geert Wilders, Holandë

Qeveria e kryeministrit holandez Mark Rutte u rrëzua për shkak të bisedimeve për migracionin në muajin korrik, pas së cilës ai njoftoi largimin e tij nga politika. Në zgjedhjet që pasuan, ku parti të ndryshme luftuan për të mbushur boshllëkun e Ruttes, i pari i së djathtës ekstreme Geert Wilders siguroi një fitore shokuese. Natën e zgjedhjeve ai premtoi se do të frenojë “cunamin e azilantëve”.

Wilders tani po kërkon mbështetjen e një koalicion të qendrës së djathtë me tre parti që kanë kërkuar vënien nën kontroll të migracionit. Një prej tyre është grupi i vjetër i Rutte, tani i udhëhequr nga Dilan Yeşilgöz.

Një ish-refugjate, Yeşilgöz e ktheu migrimin në një nga temat kryesore të fushatës së saj. Ajo u kritikua pas zgjedhjeve për hapjen e rrugës për Wilders për të fituar, jo vetëm duke u fokusuar te migrimi, por edhe duke i hapur derën koalicionit të mundshëm me Wilders.

Tani, megjithatë, bisedimet për koalicionin kanë ngecur dhe mund të duhen muaj për të formuar një kabinet të ri. Nëse Wilders, i cili qartazi ka një mandat nga votuesit, mund të krijojë një koalicion, trajektorja politike e Holandës, e njohur përgjithësisht si një komb pragmatik, do të zhvendoset ndjeshëm në të djathtë. Parandalimi i migracionit është shumë i sigurt.

Leo Varadkar, Irlandë

Madje edhe Irlanda, një vend i hapur ekonomikisht e cila është mësuar prej kohësh që të eksportoj njerëzit e vet në mbarë botën, një qeveri miqësore me emigracionin dhe pro biznesit është detyruar të vendos masa të reja për parandalimin e migracionit, që do të ishin të paimagjinueshme para një viti.

Politikat e ashpra të Irlandës pasqyrojnë një krizë kronike të strehimit dhe ngurrimin në rritje të disa pronarëve të pronave për të vazhduar ofrimin e strehimit emergjent të financuar nga shteti pas trazirave të nëntorit në Dublin të shkaktuara nga sullmi me thikë i nxënësve të shkollës nga një emigrant afrikanoverior.

Një komb që tashmë strehon më shumë se 100.000 të ardhur, kryesisht nga Ukraina, Irlanda ka ndaluar së garantuari strehim për azilkërkuesit e rinj nëse janë burra beqarë, kryesisht nga Nigeria, Algjeria, Afganistani, Gjeorgjia dhe Somalia, theksojnë statistikat më të fundit të Departamentit të Integrimit.

Edhe familjet e sapoardhura përballen me një rrezik në rritje që të mbesin në çadra ushtarake, pavarësisht temperaturave të dimrit.

Ukrainasit, të cilët që nga pushtimi i vendit të tyre nga Rusia në vitin 2022, kanë marrë mbështetje shumë më të fortë të mirëqenies se refugjatët e tjerë, do ta shohin mirëseardhjen e tërhequr pjesërisht në projektligjin e miratuar këtë javë nga qeveria e koalicionit trepalësh të kryeministrit Leo Varadkar.

Pasi të miratohet nga parlamenti muajin e ardhshëm, ligji do të kufizojë të ardhurit e rinj ukrainas për tre muaj strehim të paguar nga shteti, ndërsa pagesat e ndihmës sociale – aktualisht ndër më bujaret në Evropë për njerëzit që ikin nga lufta e Rusisë – do të ulen për të gjithë ata që strehimi u paguhet nga shteti.

Justin Trudeau, Kanada

Një humor pesimist publik i shkaktuar nga problemet e kostos së jetesës, e ka bërë emigracionin një sfidë shumëdimensionale për kryeministrin Justin Trudeau.

Kriza e strehimit që ndjehet në të gjithë vendin, ka ulur mbështetjen për imigracionin, e njerëzit kërkojnë koka turku për vështirësitë e përballueshmërisë. Situata ka nxitur antipati për Trudeau dhe fushatën e tij të rizgjedhjes.

Trudeau e ka trajtuar imigracionin si një zgjidhje për plakjen e popullsisë së Kanadasë dhe ngadalësimin e ekonomisë. Dhe ndërsa rritja rekord e lartë e popullsisë së sotme reflekton mirë në reputacionin e Kanadasë si një vend i dëshirueshëm për t’u zhvendosur, sfidat politike të lidhura me migrimin janë shfaqur në mënyra të paparashikueshme për liberalët e Trudeau.

Që kur Trudeau erdhi në pushtet tetë vjet më parë, të paktën 1.3 milionë njerëz kanë emigruar në Kanada, kryesisht nga India, Filipinet, Kina dhe Siria. Pasojat janë problemi i politikës së diasporës dhe ndërhyrja nga jashtë, siç shihet nga përplasja e Trudeau me Indinë dhe shkëputja e fundit e Kanadasë me Izraelin.

Kanadaja do të dyfishojë popullsinë e saj prej 40 milionë në 25 vjet nëse ritmi aktual i rritjes do të qëndrojë, duke rritur sfidat politike për të udhëhequr atë që Trudeau e quan “shteti i parë paskombëtar” në botë.

Pedro Sánchez, Spanjë

Qytetet autonome të Spanjës, Ceuta dhe Melilla, në Afrikën Veriore, janë shumë dashur nga migrantët që kërkojnë të hyjnë në Evropë nga jugu. Sapo të kalojnë kufirin tokësor, kontinenti mund të arrihet lehtësisht me traget.

Tranziti përmes kufirit tokësor që ndan territorin evropian nga Maroku mbahet normalisht në kontroll me masa sigurie si gardhe të larta me tela me gjemba, ndërsa oficerët e kontrollit kufitar nga të dy vendet bashkëpunojnë për të parandaluar kalimin e emigrantëve pa dokumente.

Por vitet e fundit autoritetet në Marok kanë shprehur pakënaqësi ndaj homologëve të tyre spanjollë duke lejuar qindra emigrantë të kalojnë, duke përmbytur stacionet kufitare dhe duke detyruar oficerët spanjollë të zmbrapsin emigrantët, me ç’rast shumë kanë vdekur gjatë procesit.

Kokëdhimbjet e shkaktuara nga këto incidente besohet të jenë një faktor kryesor në vendimin e kryeministrit Pedro Sánchez për të ndryshuar qëndrimin e qeverisë spanjolle për territorin e kontestuar të Saharasë Perëndimore dhe për të shprehur mbështetjen për planin e Rabatit për të zyrtarizuar pushtimin e tij gati 50-vjeçar të zonës.

Ky strumbullar zemëroi aleatët e majtë të Sanchez dhe përkeqësoi marrëdhëniet e Spanjës me Algjerinë, mbështetësin shumëvjeçar të pavarësisë së Saharasë Perëndimore. Por masat kanë ndaluar për momentin fluksin e emigrantëve.

Kyriakos Mitsotakis, Greqi

Greqia ishte në ballë të krizës së migracionit të Evropës nga viti 2015, kur qindra mijëra njerëz hynë në Evropë përmes ishujve të Egjeut. Migrimi dhe siguria kufitare kanë qenë çështje kyçe në debatin politik të vendit.

Organizatat për të drejtat e njeriut, Parlamenti Evropian dhe Komisioni Evropian, kanë akuzuar qeverinë konservatore greke të Kyriakos Mitsotakis për kthimin e paligjshëm të emigrantëve që arritën në territorin grek, dhe për deportim të emigrantëve pa proces të rregullt. Qeveria e Greqisë i mohon këto akuza, duke argumentuar se hetimet e pavarura nuk kanë gjetur asnjë provë.

Mitsotakis këmbëngul se Greqia ndjek një politikë “të ashpër por të drejtë”, por hetimet e shumta të thelluara hedhin poshtë profilin e moderuar që lideri konservator dëshiron të mbajë.

Në qershor, kur një varkë me emigrantë u mbyt, disa e quajtën “tragjedia më e keqe e ndodhur ndonjëherë” në Detin Mesdhe. Qindra prej tyre humbën jetën, duke ripërqendruar vëmendjen e Evropës në këtë çështje. Hetimet zyrtare duhet të zbulojnë nëse dështimet nga autoritetet greke kontribuan në mbytjen e anijes.

Ndërkohë, Greqia ka nevojë emergjente për mijëra punëtorë për tu punësuar në sektorin e bujqësisë, turizmit dhe ndërtimit. Përkundër premtimeve nga ministrat e emigracionit dhe bujqësisë për miratimin e ligjit që do të mundësoj që emigrantët të jenë zgjidhje e mungesës së fuqisë punëtore, qeveria u detyrua të tërhiqej nën presionin e radhëve të saj.

Nikos Christodoulides, Qipro

Qiproja është e gatshme për rritjen e numrit të emigrantëve që vijnë në brigjet e saj për shkak të ripërtëritjes së konfliktit në Lindjen e Mesme. Në fillimit të dhjetorit, Greqia dërgoi ndihma humanitare në ishull në ,ënyrë që gjithçka të ishte e gatshme për rritje e pritshme të flukseve.

Presidenti qipriot Nikos Christodoulides ka bërë thirrje për fonde shtesë të BE-së për menaxhimin e migracionit dhe po përballet me një rritje të dhunës kundër emigrantëve në Qipro. Analistët fajësojnë ksenofobinë, e cila është bërë e zakonshme në politikën dhe median qipriote, si dhe keqmenaxhimin e flukseve të migracionit nga shteti. Vitin e kaluar vendi regjistroi përqindjen më të lartë të BE-së të azilkërkuesve për herë të parë në raport me popullsinë e tij.

Sfidat ligjore dhe të personelit kanë vonuar përpjekjet për të krijuar një zëvendësministri për migracionin, që konsiderohet një hap i rëndësishëm për të ndihmuar Qipron që të përballet me rritjen e të ardhurve.

Gjeografia e ishullit, është afër si me Libanin ashtu edhe me Turqinë, e bën atë një objektiv kryesor për emigrantët që duan të hyjnë në territorin e BE-së nga Lindja e Mesme. Historia e tij komplekse si një vend i ndarë gjithashtu e bën më të vështirë rregullimin e fluksit të emigrantëve./Politico/