Unë dola n’Koshare dje, fola me Agimin!
nga Çun Lajçi
Me rastin e 21 vjetorit
Po, dola, çka kujtoni ju? Me i lanë vetëm?!
E mora plisin, e mbusha me dhe, dhe u betova:
Gur i atdheut u bafsha!
-Agimi bani be n’sytë e vet:
“M’u shterrshin, tha, nëse pushoj lirinë tande me andrrue”!
Unë, s’prita ma, e mora plisin dhe e derdha dheun n’kokën time, dhe rashë n’gjuj para tij.
-Ai prap foli:
“Mallkue qoftë gjaku im, nëse m’vrasin pa luftue”!
-Ai bante be n’sy, n’gjak, n’pushkë!
Unë be e rrfe, n’penin e lahutës, se gjaku i tij, do të jetë ngjyra, me t’cilën do t’shkruhet liria e atdheut!
-Ai, fliste t’vogël! S’donte me i zgjue ujqët!
Ma shumë i fliste fytyra e vizatueme me ngjyra!
Syni, si rrinte në nji vend, e duert, e mbanin nji armë t’madhe, shumë t’madhe n’krah!
Këtu asht tokë e shqipës, pëshpëriti! Shikoje gurin e rrotulluem, që na ndau!
Ktheva kryet, dhe e pashë kambën e Hysen Berishës, mbi dy shkronja YU!
Anton Quni, m’uli n’tokë, se fishkëlluen predhat e mitralozit!
Rrusta tha, këtu kryet nuk t’luxon, as doktor Jashari nuk t’shnoshë, dhe qeshën me mua.
-Agimi, herë m’shikonte mua, herë thumbin e armës së madhe. Me za t’vogël recitonte poezitë e veta. Me za t’vogël nisa me recitua edhe unë nji timën:
“Nëse kaloni kah kulla ime, ndaluni, thirreni emnin tim, se zgjohem me eshkë n’unur”
E kuptoi porosinë. I pelqeu vargu siduket, dhe buzëqeshi.
Edhe ti qenke ba gati për andej si unë? A?
I thashë, besën e Zotit e ke, se bashkë do t’jemi lulet e Kosharës! Cakma dorën Katanë, cakma!
Jo me ty jo! Ma preu!
Me Salihun e me 138 të tjerë po. Ti rri me Hysenin, Antonin, Rrustën!
-Dhe e shikoi Sali Çekajn, e sytë i qeshën! Diçka i tha, se edhe ai buzëqeshi!
-Unë me Zolë n’krah, e ky thotë cakma dorën. Cilën dorë!
S’merrka vesh artisti nga lufta, i tha Antonit, e rremat e ahave, ranë mbi kryet tim, kur i duel tymi Zolës.
Rashë si pula n’tokë!
E di se nji kohë t’gjatë s’kam ndëgjua gja! M’dukej sikur t’më kishin pëlcitë veshët!
U ngrita tue shkundë dushkun, tue i heqë rremat e ahut mbi mua. Nisa me ecë nëpër tymin e zolës e tue i thanë Agimit:
Hej, mua m’u shterrën sytë!
E ty?
Edhe gjaku e skuqi tokën!
M’thuej, asht gjaku yt, apo i Salihut?
Hej, unë lirinë jam tue andrrue!
E ti?
As gjakun s’po e mallkoj, jo, se nuk paska humbë.
Krejt lule qenka ba gjaku i juve n’Rrasa t’Kosharës.
Shqiponjat po fluturuekan mbi kokat tona, e dita qenka ba
Ditë e Shqipeve!
Ku jeni ju, që s’po iu shoh?
Ma jep dorën Rrustem.
Anton mos m’le vetëm, se Agimi t’tha, që artisti s’din çka asht lufta!
Dhe, kambët m’u ngatërruen n’dërrasat e vorreve. Rashë mbi lulet e Kosharës!
E çova kryet e lexova: Agim Ramadani-Katana!
Jo nuk qava, por u thirra shqiponjave: Këtij iu shterrën sytë për juve, për ata, për mua. Për lirinë e Kosovës, gjaku iu ba lule!
Unë dola n’Koshare, dje! S’asht hera e parë! Fola me Agimin. Ai recitoi poezitë e veta, unë t’miat!
Por dorën nuk ma dha!
-T’kallxon Antoni e Rrusta, pse s’po ta jepi, m’tha!
Shukria m’shkroi: Asht idhnua, që nuk i shkuen të vorri dje!
