Luje mac kryt e bullit…

Muajt e fundit janë zhvilluar debate të zjarrta mbi çështjen e ashtuquajtur të korrigjimit të kufijve mes Kosovës dhe Serbisë, e shpallur si një ide e presidentit kosovar Hashim Thaçi.

Korrigjimi, duke qenë gjithsesi një fjalë e huaj, natyrshëm nga opinioni publik u quajt “ndryshim”, fjalë e cila qëndron shqip më pranë së vërtetës dhe jo vetëm gjuhësisht.

Ka dominuar qëndrimi kundër kësaj ideje, sa për faktin se mbështetet fort nga Serbia, aq edhe për arsyen se Thaçi është dëshmuar solidar me Vuçiçin, për të mos bashkëndarë me opinionin publik përcaktimet e një marrëveshjeje të mundshme. Sipas të gjitha gjasave ai e di saktësisht ku shkon me këtë marrëveshje.

Fakti se në këtë gjellë që po gatuhet, po e hedh një grusht kripë më tepër edhe “Shoqëria e hapur”e Sorosit, ka sjellë gjithashtu pështjellim të madh, e kësisoj nga pala shqiptare nuk po dëshiron kush të prenotojë vend, në tavolinë të madhe.

Në këto kushte, Hashimi është ulur me Aleksandrin në një tavolinë dyvendëshe, në mes të restorantit.

Si ka mbërritur Thaçi deri këtu?

Rambouillet, fundi i luftës, shpallja e pavarësisë së Kosovës, bisedimet gjatë detyrës si kryeministër, e së fundmi takimet dhe negociatat në cilësinë e kreut të shtetit, janë disa etapa, ku për fatin e Kosovës, komuniteti ndërkombëtar ka zgjedhur si bashkëbisedues edhe/ose vetëm Hashim Thaçin.

A e ka Thaçi fuqinë e nevojshme politike, por më kryesorja a e ka guximin për të ideuar, nisur dhe realizuar një marrëveshje me ndjeshmëri të lartë ndërkombëtare, pa marrë më parë miratimin dhe bekimin e investitorëve dhe garantëve të Kosovës?

Nëse do ta pohonim këtë variant do të na duhej që mençurisë popullore t’i kërkonim hua shprehjen frazeologjike “Luje mac kryt e bullit”.

Mundemi gjithashtu, në këtë rast, të themi se presidencialiteti i Thaçit do të ishte gjethja e parë që do të rrëzohej në tokë këtë vjeshtë.

Atëherë pse e nisi presidenti Thaçi këtë udhë pa pasur as edhe një bashkëudhëtar të vetëm nga radhët e faktorëve të rëndësishëm të politikës së Kosovës? A thua nuk i mori me mend pritshmëritë e 7 shtatorit në Bruksel?

Institucionet e Bashkimit Evropian, ndoshta thjesht për shkak të pafuqisë, deri më tani nuk e kanë bërë presionin e nevojshëm mbi vendet anëtare që ende nuk e kanë njohur pavarësinë e Kosovës.

Askush ndër shqiptarët, përfshi Thaçin vetë, nuk pret që në periudhën në vijim Bashkimi Evropian të ofrojë diçka tjetër “më të prekshme” se perspektivën e integrimit larg në horizontin e dekadës së ardhshme. Me pak fjalë, zgjidhjen e konfliktit Kosovë-Serbi, Bashkimi Evropian do ta trajtojë kapitull pas kapitulli, apo e thënë shqip, kaptinë pas kaptine.

Por tashmë zjarri për zgjidhjen finale është ndezur…

Serbët, përmes presidentit Vuçiç, veç SHBA-ve dhe Rusisë, deklarojnë se njohin si vendimmarrës të tretë Gjermaninë, pra jo BE. Mundet për këtë arsye dështoi edhe takimi dypalësh i Brukselit, për të cilin po kujdesej Mogerini.

Thaçi, ashtu si Vuçiç, me siguri e di se Brukseli mundet të luajë një rol veçse noterial lidhur me konfliktin. Ndaj presidenti i Kosovës po luan pjesën e vet të lojës, që në fund, nëse është me fat, të marrë edhe shpërblimin.

Deklarimet e deritanishme të përfaqësuesve të SHBA-ve, përfshi Ron Johnson, nuk e kanë davaritur plotësisht mjegullën rreth lëshimeve që duhet të bëjë Kosova, për të arritur një zgjidhje përfundimtare të mundshme me Serbinë.
Mbështesin ndërkohë plotësisht arritjen e një zgjidhjeje të pranuar nga të dy palët.

Referuar politikave të mëparshme mbi konfliktet ndërkombëtare, Uashingtoni pritet të injorojë Brukselin, të shmangë Berlinin dhe të kundërshtojë ashpër Moskën.

Duhet t’ia themi hapur vetes megjithatë, se çasti që po kalojmë, për fat të keq, nuk është edhe aq i ndriçuar, e po ashtu terreni ku po shkelim jo edhe aq i qëndrueshëm.

Të dhënat e deritashme na thonë se gjella që po gatuhet jo vetëm që nuk është e shijshme, por thuajse e pangrënshme.

E më së pari do të shërbehet në atë tavolinën dyvendëshe në mes të restorantit…

Eat this shit!