Neoshqiptarët dhe skeptikët!

nga Ismet Toto

Fuqitë, pulset dhe enkurajimet për të vepruar në jetë duhet t’i gjejmë në mbrëndësirën t’onë.

Mbështetjen dhe gëzimin t’onë do t’a gjejmë në madhështinë dhe lumturinë e kolektivitetit Shqiptar.

Në çdo vepër, në çdo inisjativë t’onën duhet të kemi për bazë sinqeritetin.

Në formën më empirike këto janë tri nga urdhënimet q’imponon dogma e re Neoshqiptare. Këto janë tre blloke të mëdha prej mermeri të pastër, që bëjnë pjesë të ndërtesës së re që po ngrehin Shqiptarët e rij. Tre blloke të pa cënuarshëm, limpid në çdo pikëpamje.

Të mbështetur në këto tre parime t’amshuara, Neoshqiptarët udhëtojnë në rrugën e tyre të ndershme dhe të lumtur për të mbështëjellë në këtë frymë të re gjithçka është e mirë dhe e pastër midis Shqiptarëve. Për të krijuar nji elitë, një klasë drejtonjëse, të fuqishme, të njëjtë në mendime dhe ndjenja, për të punuar me shpirt e me zemër në ngrehjen e ndërtesës së re Shqiptare.

★ ★ ★

Ndërsa aty këtu dalën pyetje të trubullta nga defteri i ndonjë skeptiku mbi kuptimin e këtij besimi të ri, bota e jonë e vogël po e shikon çështëjen më objektivisht dhe vërsulet shpirtërisht të armatoset me këtë frymë ringjallëse dhe shpëtimtare për kolektivitetin t’onë.

Vërsulet me gjithë dëshirë se pse kjo dogmë e re nuk mbështetet në fallsitet të një Cagliostro-s, por bazohet në një vërtetësi t’amshuar.

Bazohet në blloke mermeri.

Të luajturit me fjalë, në se Shqiptarët janë neoshqiptarë të lindur ose jo dhe ç’duhet të bëjmë, është punë e skeptikëve, të njerëzve q’u mungon sinqeriteti, t’atyre që shpirtërisht janë të paralizuar. Këta janë të destinuarë të “dyshojnë” mbi çdo gjë, kurse na “besojmë”. Jemi “të bindur” se e mira dhe e drejta triumfojnë më në fund. Këtu qëndron ndryshimi midis nesh dhe t’atyre.

Është thënë dhe përsëritur se nuk janë emërat dhe titujt që shtojnë ose pakësojnë vleftën e nji njeriu, të nji institute ose të një organizate.

Emëri dhe titujt mbase janë për të tërhequr turmën. Ajo që ka rëndësi për botën intelektuale është vlefta dhe merita e substancës.

Neoshqiptarët, të cilët për gazin dhe lumturin e “Mëmës Shqipëri” në këto kohë janë shumuarë, kudo që të jenë ndjehen shok e vëllezër të një ideali. Këta nuk kanë veç se një të Madh. Tek ay pasqyrojnë idealin e tyre, se ay dijti në kohë rreziku të shpëtojë këtë popull dhe pa asnjë dyshim vetëm mëndja e atij gjeniale dhe syri i tij tejshikues do të mundë të çdukë pengimet që ka ky popull n’udhën e tij të ringjalljes. /“Rilindja e Arbënis”, 21 nëntor 1930/