Mizantropi më vrau!

nga Albert Avduli

Nekrologji

U lind në shtator 1939.

E vranë në maj 2020.

Në lindje s’pati stinë, se fasha e zezë kishte mbuluar vendin.

Ajo vjeshtë ishte zi, jo verdhëNë vdekje, stinë nuk pati gjithashtu.

Qyteti ishte shpallur zonë e kuqeAjo pranverë kish çelur, por njerëzit ishin kyçur.

Fatalitet i parashkruar me stinët e humburaJetoi 81 vite të vrullshmeIku shumë i ri.

Sivëllezërit e tij në botë jetojnë sa ullinjtë kalinjot.

E lindën italianë, por në tokën tonë. Për rrjedhojë mbeti këtu. Mori nënshtetësinë shqiptare. U maturua dhe ju dha titulli kombëtarIshte poliglot, por shqipen kishte gjuhë të parë.

Pati një fëmijëri traumatike. Belbëzoi me canzone italiana. Pastaj shugulloi nga fjalët shqip: vdekje, litar, pushkatim.

Në rini u çel dhe u zbukurua me komedi, koncerte, drama, por edhe tragjedi të mëdha.

U çel, por nënvetëdija ja sillte ëndrrave ato fjalët me plumba e litar, varje e pushkatim.

Zgjohej lebetitur e mbuluar djersë të ftohta. Si çdo i gjallë pra…

Në moshën 79 vjeçare vdiq.

Vdekje si në tragjeditë e luajtura në skenën e Tij. Ishte kohë murtaje, por jo prej saj. E vranë. Një vrasje e paralajmëruar.

Vrasje markeziane.

Për të thuhej: “Nuk vritet as për gjak”.

Cubat, kur dalin për plaçkë nuk gjykojnë pasoja. Ata që kishte rritur brenda vetes ju bënë roje për 27 muaj plot. Sa herë i dhan ujë, sa herë i dhanë dritë, ajër i dhanë, por…

Predhat e hekurta e goditën një mëngjes. Atëhere i kuptoj me të vërtetë gjithë vrasjet, ato skenike dhe ato reale.

Kishin menduar një vrasje joestetike, por të bujshme në shëmtinë e saj.

Ishte emblemë e artit, por edhe ngjitur me akademinë e shkencëtarëve. Akademia, kuku për akademi. Me autoblinda e vranë pa mëshirë.

U cënua dhe muaj i shenjtë atë mëngjes.

Kush vret, mallkim mer, por vrasja në ditë të shenjta, mallkimin e ngre si mal.

E mundën, e shtrin përtokë të bukurin dhe trupin ja ngarkuan në kamionë zhavoresh. Nuk pranuan askënd në varrim, as familjarët e tij nuk i pranuan. Në fakt i arrestuan. Kodi i mortit u shkel me traktorë dhe me policë.

E lanë pa varr me siguri.

Shqipëria ka titan të tjerë pa varr, pa prehje. Në grahmat e vdekjes, shqip psherëtiu. Një psherëtimë jo si gjithë vdekatarët. Ajo ishte klithmë rrëqethëse. Teksa binte, buçiti me piskam:

“Mizantropi më vrau! Kaq më shkruani si epitaf”

E zgjoi Tiranën, i prishi gjumin kombit.

E vetmja gjëmë e madhe, e cila u quajt e tillë, pa urdhër.

Nga të rrallat prej shpirti, se ky popull, me gjasme, kuje e vajtime ka patur disa. Ishte e vërtetë si vdekje, si gjëmë.

Me rënien e tij prekëm nocionin e asgjësë.

Amaneti nuk tretet.

Duhet varr për epitaf.

Ose duhet kthyer i gjallë.

Quhej: Teatri Kombëtar