Vrasësit!

nga Albert Avduli

Dita e Kujtesës/ 1944-Shkurt-2024, 80 vite dhimbje

Na vranë pa gjykuar dhe kurrë s’u penduan. Aksioma dihet, krimineli vret përsëri !

46 vite nuk na lanë as t’i qanim, as t’i kujtonim. Shumicës, që ju morën jetën, s’ju lanë as varr. Hakmarrje nuk kërkuam, por as harruam, as u çliruam.

Emrat e vrasësve, janë të stampuar në fasada shkollash, rrugësh, institucionesh, ndaj ende ky vend përpëlitet në dhimbje.

Reagimin tonë e quajnë urrejtje. Njëlloj sikur të akuzosh shqiponjën e hapësirave pse përplaset kur e mbyll në kafaz.

Ata plumba ende vrasin. Ato plagë dhembin nën e mbi tokë.

Tre breza plagë hapur.

Para 80 vitesh, shkurt i vitit 1944, fshati Çorrush – Mallakastër, komunistët pushkatuan pa gjyq, vetëm pse ishin deklaruar kundër bolshevizmës; Sami Xhelili, Adem Avduli, Mino Hamza nga Çorrushi dhe Mehmet Xhaferi nga Kalivaçi i Tepelenës. Samiu ishte bir i Rrapo Lelos (pushkatuar edhe ky në 1945) pasanik dhe eksponent antikomunist. Djalosh i virtytshëm ishte Samiu.

Mino, pinjoll i një familje të madhe, i cili në fillim përkrahu komunizmin, por kuptoj çfarë ishte ajo bishë dhe ì braktisi. Ademi dhe Mehmeti ish ushtarak të monarkisë. Kaq mjaftonte.

As kishin vrarë, as zbrazur armë.

Thjesht kishin shprehur të vërtetën: bolshevizma është bishë gjakësore.

Simbas filozofisë së kuqe, po mendove, je njeri. E po je i tillë, të merr jetën.

Të tjerët heshtën. Kaq shumë u përshtatën në atë burim gjaku sa edhe sot nuk vlerësojnë ujin.

U zhytën në batakun e mjerimit deri në fyt dhe më 1991 pyesnin se, për çfarë duhej letra higjienike.

U zhavorosën truve aq shumë sa ende sot duartrokasin për trimëri të pabesa.