Dokumenti/ “Bashkimi Shqipëri-Serbi”, Edi Rama si Enver Hoxha: Shqiptarët nuk mund ta kuptojnë pavarësinë, të shkëputur nga Jugosllavia!

Pse u firmos Traktati i 26 Nëntorit 1946 për bashkimin e Shqipërisë me Jugosllavinë dhe pse sot Edi Rama dhe Aleksandar Vuçiç në prag të takimit të Ohrit sforcojnë aksionin politik në mënyrë që ta finalizojnë “Bashkimin Shqipëri-Serbi”  me takimin e fudnit në Tiranë, meqë Mini Shengeni ende pa nisur dështoi si projekt, flet dhe Pjesa e tretë dhe e fundit e editoarialit “Ç’ kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri më i lavdishëm i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare” botuar në revistën “Shqipëri-Jugosllavi, me autor Enver Hoxha.

Ato që nuk i thotë Traktati i firmosur në vitin 1946 lidhur me arsyet e “bashkimit” dhe sot heshtin Edi Rama dhe Aleksandar Vuçiç, i thotë qartë Enver Hoxha në editorial me ngjashmëri të frikshme të “bashkimit” që mendohet 73 vjet më vonë.

Sot Rama dhe Vuçiç shiten si të irrituar me politikën e BE ashtu si Enver Hoxha me atë anglo-amerikane; Dhe, sot Edi Rama si krimineli Enver Hoxha dje, shmang Kosovën në Mini Shengen, dhe ndonëse Mali i Zi nuk e pranon si projekt, ata vazhdojnë projektin e tyre të “Bashkimit Shqipëri-Serbi”, pikërisht me teorinë e shprehur më 1946:

“S’ka fuqi që ta pengojë një zhvillim të tillë, shpëtimtarë për vendin t’onë dhe paqësor për të gjithë botën!”

Në Pjesën e parë dhe në Pjesën e dytë të editorialit, mund të lexohen qartë arsyetimet e kriminelit Enver Hoxha pse e dëshiron bashkimin me Jugosllavinë, por fundi i këtij arsyetimi në pjesën e fundit të editorialit që sot PaFrikë po sjell për lexuesin është tmerrësisht i frikshëm:

“Masat e gjera të popullit t’onë nuk e shifnin dhe nuk mund ta kuptonin indipendencën, lirinë, përparimin, rindërtimin e vendit të tyre të shkëputur nga ajo e Jugosllavisë,” e thoshte krimineli Enver Hoxha dje, dhe sot është refreni që përsëritet si nga Edi Rama ashtu dhe vëllai i tij serb, Aleksandar Vuçiç.

Përkundër kritikave dhe kërcënimeve që kemi marrë, PaFrikë sqaron edhe lexuesit që “nuk janë të mirëpritur”, se ky dokument i cili botohet për herë të parë, botohet pa korrigjime jo për të treguar se sa analfabet ishte krimineli Enver Hoxha, sepse e tillë ishte e gjithë klika komuniste, por për të treguar se kemi të bëjmë me një ide autentike të hedhur në letër e cila dëshmon se nuk është Edi Rama që u zgjua një ditë të bukur vjeshte, hapi telefonin dhe shefja e diplomacisë evropiane Federica Mogherini i dha lajmin e hidhur, se nuk ka çelje negociatash me BE për Shqipërinë; Dhe, ky me nerva bëri telefonatën e radhës Aleksandar Vuçiçit dhe i tha hajde ta bashkojmë Shqipërinë me Serbinë.

Jo, jo, kjo është ëndërr e komunistëve shqiptarë dhe serbë, pikërisht qysh e përshkruan Enver Hoxha në editorialin e tij të botuar në numrin e parë të revistës “Shqipëri-Jugosllavi” dhe kishte vetëm një qëllim: Bashkimin e Shqipërisë me Serbinë!

Ndryshe, realiteti do të ishte ashtu siç e ka përshkruar pak ditë më parë Ministri i Jashtëm i Malit të Zi, Srgjan Darmanoviç, kur tha se ky vend është kundër Mini Shengenit ndërsa sqaroi se nuk kanë sistem dhe as model alternativ përveç se BE-së.

Ç’kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri më i lavdishëm i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare (3)

Nga Enver Hoxha

Jo, vëllezërit Malazes s’kanë qenë kurrë armiqtë t’anë si kundër janë përpjekur ti paraqesin agjentët e Austro Hungarëve dhe Italianëve, At Gjergj Fishta dhe Mustafa Kruja me shokë. Një varg trimash malazes, bij të këtij populli të vogël heroik, bij të Jugosllavisë Heroike dhe ushtarë të vendosur të Titos, leftuan me abnegacionin më të madhë për popullin Shqiptar. Populli Shqiptar do ta ruaj kujtimin e pa vdekshëm të patriotëve malazes që ranë për Shqipërinë dhe njëkohësisht për kauzën e atdheut te tyre, Miladin Popoviçit, Vaso Strugarit, Filip Popoviçit, (dhe do të ruaj të pa shuar miqësinë për të gjithë të tjerët që e kishin popullin shqiptar me gjithë zemër dhe që e kanë ndihmuar në kohërat më të këqija si Bllazho Jovanoviç etj.

Në male na erdhi fjala e Titos, na erdhi letra e parë e Titos ku ay përshëndeste nga zemra popullin Shqiptar që po leftonte per liri. Letrën e çmueshme të Titos, ku ky na tregonte luftën heroike të popullit të tij, ku na shfaqte besimin e pa tundur në fitorjen e madhe mbi fashizmin na e solli dyke kaluar reziqet më të mëdha, shoku i luftës i Titos, Bllazho Jovanoviçi. Mund të imagjinohet gëzimi i jonë kur muarm letrën e parë nga Titua, por jo të përshkruhet, kaqë entuziasmi ishte i madh tek ne. Ahere realizuam si duhej, përpjekjet e mbëdha të popujve të Jugosllavisë, heroizmat e Ushtrisë Nacinal Çlirimtare të Jugosllavisë, besimin e saj në fitorje. Eksperienca e luftës partizane në Jugosllavi ishte një thesar i çmuar për ne. Letra e Titos shënon një datë historike në historinë e popullit t’onë, pse eksperiencën e luftës partizane në Jugosllavi, e shifnim tash më konkretisht dhe këjo na shërbeu pa masë, në luftën t’onë. Dhe kur nga peripecit e luftës s’onë të ashpër kundër fashizmit, priteshin muaj dhe vjetë me radhë lidhjet t’ona me partizanët Jugosllav zëri I radios “Jugosllavija e lirë” na sillte në malet tona të çliruara erën e freskët te maleve kreshnike të Jugosllavise ku leftonin me heroizmin e pa përshkrueshëm partizanët Jugosllavë të Josif Broz Titos.

Fitorja mbi fashizmin po dukej në horizont. Stalingradi dhe Moska vulosne fatet e Hitlerit dhe të Mussolinit. Ushtërija ngadhnimtare e Kuqe, ku ishin varur shpresat e njerëzimit filloj kontre ofensivën e saj të madhe e cila su ndal kurrë, derri në Berlin. Bisha Gjermane po thyhej nga të katër anët goditjet e tmerrshme të Ushtrisë së Kuqe dhe të pressionit Aleat anti fashist. Ushtëritë t’ona Nacional Çlirimtare po bëheshin më të forta se kurrë; populli i vendeve t’ona ishte hedhur në kryengritje dhe në sulm të përgjithshëm, ofensivat e një pasnjëshme gjermane kundra ushtërive t’ona po thyheshin. Hitlerit ju afrua vdekja. Ushtërija e Kuqe heroike shpërtheu mbi gjermaninë e në Ballkan dhe po marshonte ngadhnimtare drejt Berlinit. Ushtërija Nacinal Çlirimtare Shqiptare që kishte çliruar me forcat e veta pjesën më të madhe të Shqipërisë, ishte në përleshjen e fundit me hordhitë e Nacizmit. Ushtërija e jonë partizane theu ofensivën e përgjithëshme Gjermane të verës 1944 dhe u hodh në kundër ofensivë e cila u kurrorzua me çlirimin e plotë të Shqipërisë. Luftimet e përgjakëshme u zhvilluan në rrugët nga ku tërhiqej Ushtrija Gjermane; luftime të ashpëra, trup me trup, rrugë më rrugë e shtëpi më shtëpi u zhvilluan në qytete të ndryshme të Shqipërisë nër mes të Ushtrisë s’onë dhe trupave të Hitlerit. Populli Shqiptar e çliroj vendin e tij; Ushtërija Nacional Çlirimtare më 29 Nëndor të vitit 1944 e çliroj krejt atdheun e vet, por lufta e saj nuk kishte mbaruar. Në shenjë solidariteti të ngushtë me të tre aleatët t’onë të mbëdhenjë dhe në shenjë dashurije vëllazërimi dhe mirënjohjeje për popujt Jugosllavë, ajo kapërxeu kufirin Shqiptar, kaloj në Mal të Zi në ndjekje të trupave Hitleriane. Simbol i lartë i vëllazërimit dhe i miqësisë po mbruhej këtë herë në shkallë të gjërë me gjakun e djelmve më të mirë të Shqipërisë dhe të Jugosllavisë. Dy divizione partizane Shqiptare nga më të mirët, të formuar nga djemt e maleve heroike, të Kurveleshit të Vlorës, të Gjirokastrës, të Korçës, të Pezës etj sulmonin në të njejtën llogore me ushtarët e Titos, armikun e përbashkët Gjerman.

Miqësija e jonë për popujt e Jugosllavisë duhesh të mbruhej sakrificën e fundit, pse vetëm aherë miqësija mund të rrojë sa malet, dhe populli Shqiptar nuk mund të rrojë dot pa miqësinë dhe dashurinë e popujve të Jugosllavisë. Nga gjaku i derdhur së toku, në vuajtje e në mjerim, do të lindte lulja më e bukur e njerzimit: vëllazërimi i popujve. Djemtë e vendeve t’ona s’kursyen as gjë për t’ja arritur këtij qëllimi. Dëshira e zjarrtë valonte nër zemrat e partizanëve dhe të oficerave Shqiptarë, kujt ti binte nderi më parë të bashkohej me Ushtërinë e Mareshalit Tito. Nderi u takoj Divizionit të 5 dhe 6 Shqiptarë. Ata leftuan krah për krah me divizionin e Titos, në Mal te Zi, Sanxhak e në Bosnje, ata leftuan në Kosovë e Metohi, ata leftuan në Maqedhoni. Gjaku i martirëve t’onë shërbeu për të forcuar për jetë miqësinë e madhe që na lidh me njëri jetrin. Një mëmë plakë shqiptare, në varrimin solemn që u bë në Tiranë për 400 e ca partizanë dhe oficerëve Shqiptarë që ranë në token e Jugosllavisë më thoshte atë ditë: “djali em u vra në Prielopolje dyke leftuar, mirë bëri që u vra, burrat vriten në luftë. As gjë tash nuk mund të më shuaj dashurinë për Jugosllavinë, atje ku më ra djali kam gjysmën e zemrës t’eme. Punoni për këtë rrugë, më thoshte mëma e dëshmorit, se kjo është rruga e zemrës s’onë.” Këjo është rruga e zemrës popujve t’anë Shqiptare dhe Jugosllav dhe kësaj rruge kurrë nuk do ti shmangen popujt t’anë vëllezër.   

I madh e i vogel e njeh Titon në Shqipëri pse ay përfaqëson popujt heroik të Jugosllavisë, i madh e i vogel e do Titon në Shqiperi dhe i këndon këngën e tij, pse ay përfaqëson luftën e lavdishme të popujve vëllezër Jugosllav pse ay ka qenë zemra dhe koka e saj, pse ay i mësoj, i edukoj popujt e Jugosllavisë të rrojnë të bashkuar dhe të vëllazëruar me njëri tjetrin, pse ay i bëri luftëtarë të pa mboshtur të lirisë, dhe të demokracisë, pse ay i mësoj ata të duan popujt e tjerë si vethen e tyre dhe në radhë të parë popullin e vogël Shqiptar të cilin e ndihmuan dhe e përkrahën si në kohën e luftës ashtu edhe tash në kohën e paqes.

Me çlirimin e vendeve t’ona nga thundra e okupatorëve  Italo-Gjermanë, për popullin Shqiptar dhe për popujt e Jugosllavisë po hapej një fazë e re bashkëpunimi po aq e lavdishme se ajo e luftës nacional Çlirimtare, faza e ndërtimit dhe e konsolidimit të pushteteve t’ona popullore, faze e konsolidimit të fitorjeve të luftës dhe rindërtimi i vendeve t’ona të shkatruara tmerisht nga lufta e përgjakshme.

Për herë të parë populli Shqiptar mori frymë lirisht pse për herë të parë ay mori pushtetin në duart e veta dhe ishte zot i fateve të tij. Gjendja e vajtueshme ekonomike e vendit nuk e dëshpëroj popullin Shqiptar; ky kishte besim në forcat e tij krijuese dhe ndërtuese dhe ju përvesh punës që në ditët e para të çlirimit. Me gjithë vështërsitë e mbëdha që në muajt e para të çlirimit, dhe me një vetmohim të pa shoq nga ana e popullit u ndërtuan të gjitha urret dhe rrugët që ishin hedhur në erë nga okupatorët, u hapën dhe u ndërtuan shkollat, arësimi mori një hov dhe një zhvillim që e tejkalojti nivelin e paraluftës. Populli Shqiptar po ndërtonte jetën e tij të re, po ecte në traditat e luftës së tij heroike Nacional Çlirimtare, po udhëhiqej në veprën e tij nga parimet që bënë të triumfojë revolucionin e tij popullor. Populli Shqiptar po ndërtonte dhe perfeksiononte demokracinë e tij të shëndosh. Titua dhe Jugosllavija e re, vepra e pa vdekshme e Mareshallit ishte për ne pasqyra dhe shembëlla më e afërt e gjenialitetit të këtij njeriu të madh të popujve të Jugosllavisë, ishte dhe njëkohësisht mbështetja dhe ndihmësja e çmueshme. Masat e gjera të popullit t’onë nuk e shifnin dhe nuk mund ta kuptonin indipendencën, lirinë, përparimin, rindërtimin e vendit të tyre të shkëputur nga ajo e Jugosllavisë. Një popull i vogël si i joni nuk mund të rrojë dhe të ndërtojë një jetë të lumtur pa miqësinë e sinqertë dhe përkrahjen e përzemërt të popujve të Jugosllavise. Populli Shqiptarë e mbrujti me gjak këtë miqësi, e ç’moj si duhet, e rënjosi thellë në zemrat e tij dhe do ta rruaj për jetë. Me popuj e Jugosllavisë që leftuam dhe derdhëm gjak së toku do të ecim të vëllezëruar për ndërtimin e një jete më të mirë dhe për të siguruar këtë jetë në atdheun t’onë të lirë dhe independent garancija e shëndoshë janë popujt vëllezër të Jugosllavisë. Ne popujt e vegjël, të shtypur gjithë jetën dhe të rrobëruan nga të huajt, u hodhën në luftën kundër fashizmit dhe sakrifikuam ç’do gjë që kishim për të fituar lirinë dhe indipendencën t’onë, por njëkohësisht leftuam për një drejtësi të madhe në botë, leftuam për ç’rënjosjen e fashizmit dhe forcës që i dha jetë dhe e forcoj këtë diktaturë të tmerrit dhe të gjakut, leftuam për vendosjen e një demokracije të shëndoshë dhe të fortë ku të dëgjohej fjala e popullit dhe të realizoheshin aspiratat dhe dëshirat e tij. Populli Shqiptar kish vendosur të shdukej nga faqja e dheut ose të mos linte më të përsëritej e kaluara e tmerrshme në kurrizin e tij. Lirinë dhe indipendencën e vendit t’onë nuk do ta varnim më në qafën e atyre që shtypin popujt, por ato do ti mbronim vetë me gjoksin t’onë dhe me përkrahjen besnike të atyre vendeve që leftuan me abnegacionin më të madh kundër fashizmit për çlirimin e popujve të tyre dhe për çlirimin e të gjithë popujve të botës. Për popullin e vogël paqedashës dhe përparimtarë Shqiptar fjalët e burrit të madh Sovietik Molotov, gjejnë po atë jehonë dhe po atë adhurim që gjenjnë ne popujt e Bashkimit Sovietik, kur ay flet për Udhëheqësin gjenial të Sovieteve, Stalinin: “Është një lumtëri për ne që në këto vjetë të rënda të luftës, Ushtërija e Kuqe dhe populli sovietik u udhëhoq përpara nga udhëheqësi i urtë dhe i sporvuar i Bashkimit Sovietik Stalinit të Madh. Është me emrin e Gjeneralisimit Stalin që fitorjet e shkëlqyera të Ushtrisë s’onë hyjtin në historinë e vendit t’onë edhe në historinë e gjithë botës. Është nënë drejtimin e Stalinit, udhëheqës i madh dhe organizator që ne kemi filluar tash edifikimin paqësor për të përfunduar në një lulëzim të vërtetë të forcave të shoqërisë socialiste dhe të justifikojmë shpresat më të mira të miqve t’onë në të gjithë botën.” Këto fjalë të Molotovit për Stalinin e prekin thellë popullin shqiptarë dhe tingëllojnë drejt e në zemrën e tij, pse lufta e lavdishme e Ushtrisë Kuqe dhe politika paqësore e Bashkimit Sovietik janë ato që çliruan botën nga zgjedha më e rëndë dhe që mbrojnë me mish e me shpirtë çështjet e drejta të popujve përparimtarë dhe liridashës. Populli Shiptar e provoj këtë në kohë të luftës, e provoj gjithashtu edhe në kohën e pas luftës. Kundëra atyre që kërkonin të merrnin nëpër këmbë lirinë dhe indipendencën e popullit t’onë, kundër atyre që kërkonin të  shqelmonin dhe të errësonin vuajtjet dhe sakrificat e pa numërta dhe gjakun e derdhur nga populli i jonë i vogël në luftën anti fashiste, kundra atyre që përpiqeshin të përsërisnin të kaluarën e hidhur të vendit t’onë dyke dashur të shqelmojnë sovranitetin e Shqipërisë dhe të coptonin atdheun t’onë, kundër atyre që paturpësisht i mohojnë popullit Shqiptar të zëri vendin e merituar dhe të fituar me gjak në arenën ndërkombëtare, kundër atyre që kurdisin provokacione të njëpasnjëshme për të leftuar demokracinë e shëndoshë që është vendosur dhe po përforcohet në vendin t’onë, u ngrit i pa mboshtur zëri i drejtësisë së vërtetë i shprehur nga njerzit sovietikë Molotov, Vishinski, Manilski etj. Këto si harron kurrë populli Shqiptarë, dhe mirënjohje për këtë miqësi kaq të sinqertë dhe këtë përkrahje të drejte nga ana e Bashkimit Sovietik dhe e Stalinit të Madh do të kalojë në traditën e popullit t’onë dhe do të shtohet dhe do të rruhet me xhelozinë më të madhe.

Në anën e popullit Shqiptar, që në ditën e parë të çlirimit, Mareshali Tito ju ndodh për krah dhe e ndihmoj popullin t’onë me gjithë zemër, me të gjitha forcat e tij. Ay njohu Qeverinë Demokratike të Shqipërisë, ay dërgoj ambasadorin e vet i pari në Tiranë, ay e ndihmoj me shpejtësi popullin t’onë që në ditët e para të çlirimit. Titua e dinte sa vuajtje kishte në vendin e tij, por ay ndau kafshatën e gojës së popullit të tij, me popullin e vogël Shqiptar. Titos i dhimbej populli i jonë, dhe këtë populli i jone e shifte dhe ndjente, prandaj Titon e ka në zemër. Emri i Titos dhe popujt e Jugosllavisë janë të lidhur ngusht me mbrojtjen e lirisë dhe të indipendencës së vendit t’onë e kërcënuar nga neofashistët Grekë dhe përkrahësit e tyre Anglo-Amerikanë. Qeveritë Angleze dhe Amerikane e kanë shikuar me sy të keq që në ditët e para ngritjen e Demokracisë së re në Shqipëri dhe janë përpjekur me ç’do mënyrë ta pengojnë popullin t’onë në rrugën e drejte që kish caktuar dhe ku ay ecën me vendoshmëninë më të madhe. Qeveritë e këtyre dy vendeve me politikën e tyre karshi Shqipërisë janë përpjekur të armiqësojnë popullin t’onë paqedashës dhe përparimtar me popullin Anglez dhe Amerikan, kundër fashizmit, janë munduar dhe kanë përdorur mënyra jo të ndërshme për ta paraqitur vendin t’onë si një çerdhe që kërcënon paqen dhe këto me të vetmin qëllim për të leftuar demokracinë t’onë të vërtetë dhe për të vendosur në Shqipëri klika dhe njerëz, që deri dje kanë qenë vegla të fashizmit dhe që sot janë në dispozicion të të gjithë atyre që kanë në gjak dhe në metodë shtypje  e popujve dhe grabitjen e lirisë së tyre. Qeveritë Angleze dhe Amerikane në as një mënyrë nuk kanë dashur të vendosin marëdhënje diplomatike me vendin t’onë dhe arësyet e tyre s’kanë as një bazë; ata kanë mohuar ç’do të drejtë t’onën në lëmin ndërkombetar, ata kanë kundërshtuar pjesëmarrjen t’onë në UNO, ata në Konferencën e Parisit, direkt ose indirekt përkrahën me gjithë forcat e tyre shpifjet e poshtëra të Monarko fashistëve Grekë si edhe pretendimet e kota të tyre toksore në kurrizin t’onë. Ku do ku ishte për të mbrojtur interesat e popullit t’onë shokët e Titos kanë leftuar me zgjuarsinë dhe me vendosmërinë më të madhe për popullin t’onë. Kardeli dhe Mosho Pijade me rekuisituaret e tyre të famshme, demaskuan ç’do orvatje të monarko fashistëve Grekë dhe përkrahësve të tyre. “Shqipërija është Aleatja e jonë, tha Masho Pijadija në Konferencën e Parisit, dhe ne jemi të vendosur ti mbajmë detyrimet që kemi karshi aleates s’onë deri ne fund.” Kështu e kupëton Titua Aleancën me popullin Shqiptar dhe popullit Shqiptar këtij mikut të madh dhe të shtrenjtë të tij, i përgjegjet po në atë mënyrë. Miqësija dhe aleanca e jonë mbrohet edhe me sakrificën e vendeve  t’ona, por mbrojmë interesat dhe eksistencën e vendeve t’ona, por mbrojmë njëkohësisht paqe në Ballkan edhe në botë. Miqësija dhe aleancë që ekzistojnë nër mes të dy vendeve t’ona, mund të meret si një model, si një shembëll i lartë i vëllezërimit të dy popujve me kombësi dhe prej race të ndyshme. Aleanca e jone me Jugosllavinë nuk u përngjet aleancave të zakonshme që firmosen prej dipllomatëve dhe shlyhen si pas interesave të atyre njerzve ose klikave që shtypin popujt, por aleanca e jonë është shprehja më e gjallë e aspiratave, e dëshirave, e idealeve të dy popujve t’anë të cilët leftuan së bashku, punuan së bashku për të arritur në këtë rrugë, për të konkretizuar këtë bashkëpunim të ngushtë qoftë në lëmin politik qoftë në atë ekonomik. Vepra të tilla që mbruhen me gjak dhe ku populli ka vënë zemrën dhe gjithë ç’ka për ti forcuar dita ditës sa më shumë, janë të pa vdekshme, ato i rezistojnë kohes dhe furtunave, ato kalojnë ç’do pengesë. E tillë është miqësija, vëllezërimi dhe Aleanca e popujve të Jugosllavisë dhe popullit Shqiptar.

Ashtu si kundër marëveshja e bashkëpunimit dhe e ndihmës reciproke që ekziston nër mes dy vendeve t’ona është garancija e indipendencës dhe e lirisë së vendit t’onë, marrëveshjet ekonomike që ekzistojnë nër mes Jugosllavisë së Re dhe Shqipërisë së re e kompletojnë këtë aliancë dhe e bëjnë të pa thyeshme. Ç’dukja e barrierave doganale,  unifikimi i pllaneve të shteteve tona dhe ndihma konkrete  që Qeverija Jugosllave po i jep vendit t’onë, për tu mëkëmbur, për tu rindërtuar, janë bazat e shëndosha dhe sigurija e një jete më të mirë për vendin t’onë, shpifin gjëra të pa qëna, dhe vjedhin vrrer, ata lëshojnë britma dhe lotë krokodili  duke thënë “Shqipërija e vogël, humbi indipendencën, dhe pamvarësinë e saj duke u lidhur kaq ngusht me popujt e Jugosllavisë”. Jo Shqipërija përkundrazi e siguroj dhe e forcoj indipendencën dhe pamvarësinë e saj duke u lidhur kaq ngusht me Jugosllavine e re. Në bashkëpunimin e ngushtë, dhe në vëllezërimin kaqë të sinqertë nër mes dy popujsh paqedashës, përparimtarë dhe fqinjë, nër mes dy popujve që kanë marrë fuqinë në duart e veta dhe kanë vendosur në vendet e tyre demokracinë më të shëndoshë dhe më përparimtarë, atje gjendet kuptimi më i lartë dhe i pa thyeshëm, i respektit për të drejtat e njëri tjetrit, atje merr kuptimin e vërtet respekti i indipendencës, i lirisë dhe i sovranitetit të popujve të vëllezëruar në të tillë menyre. Demagogjia e fashistëve, e imperialistëve, e pseudo demokratëve as nuk i prek fare masat e gjëra të popullit t’onë, por u vë popujve t’ane me kiartë në dukje përpjekjet e turpshme dhe kriminale të tyre që me një mijë mënyra përpiqen të na hedhin thonjt në grykë dhe të na grabisin ç’do gjë të shenjtë që për ti fituar kemi derdhur gjak shekuj me radhë. Dora që i është nderur kaq sinqerisht popullit Shqiptar, është dora e Titos, Heroi i popujve të Jugosllavisë, ndërtuesi i madh i Jugosllavisë së rë. Këtë e di  dhe e çmon populli i jone dhe brohorit me gjithë zemër për Titon. Kam dëgjuar të rahurat e zemrës të popullit Shqipatar, për Titon, kam dëgjuar gjithë ashtu ato të popujve të Jugosllavisë për udhëheqësin e tyre të madh, me rastin e udhëtimit t’em në Jugosllavi, dhe mund të them se ato shkojnë paralel. Pjekja e parë qeëpata me Titon në Belgrad, është një nga momentet më emocioniante dhe të pa harueshme të jetes s’eme. Për herë të parë shifja personalisht, burrin më të shquar dhe më të dashur të popujve të Jugosllavisë, shifja Titon me emrin e të cilit në gojë leftuan me heroizem legjendarë njerzit e Jugosllavisë, shifja për herë të parë Josif Brozin për të cilin më foli për herë të parë me aq dashuri malazezi Miladin Popoviç, shifja Mareshalin që udhëhoqi drejt fitorjes së lavdishme popujt e Jugosllavisë, lufta e të cilëve ishte simboli i afërt i luftës s’onë dhe ndihmësja e madhe, shifja mikun e madh dhe të dashur te popullit t’onë të vogël. Më priti si shok lufte si vëlla, ay më foli me zjar dhe dashuri për popullin t’im. Shprehjet e tij për popullin Shqipar ishin të njëllojta me ato qindra mijëra njerzish të popullit Jugosllav që më prisnin në ç’do stacion ku kaloja me rastin e udhëtimit t’em në Jugosllavi, ishin të njëllojta me ndjenjat e njerzve të popullit Jugosllav, e mëmave të dëshmorëve Jugosllavë që më ndalnin dhe më flisnin për vendin t’im me atë kujdes me atë dhembshuri sikundër që flisnin për vendin e tyre, për kasollet e tyre, për të vrarët e tyre, për të ardhëshmen e tyre. E ardhshmja e lumtur e popujve t’anë është siguruar, ne do të ndërtojme me mundin dhe me djersën t’onë dhe këjo e ardhshme e lumtur e të dy vendeve t’ona është e sigurt pse ekzistojnë të tilla marëdhënje nër mes popujve t’anë, pse të tilla ndjenja të pastra vlojnë në zemrat e njerzve të Jugosllavisë dhe të Shqupërisë. Ato që ndjejnë popujt e Jugosllavisë për popullin Shqiptar, mi shprehu kiartë shoku Tito, në pjekjen që patëm dhe tash të dy popujt t’anë po ecin të vendosur në rrugën që ata i kanë caktuar vethes dhe që është rruga e bashkëpunimit sa më të ngushtë në të gjitha fushat e aktivitetit të jetës të të dy popujve t’anë, dhe s’ka fuqi që ta pengojë një zhvillim të tillë, shpëtimtarë për vendin t’onë dhe paqësor për të gjithë botën. pafrike.al © Të gjitha të drejtat e rezervuara