Kriminelët komunistë që mungojnë në Biografi…

Biografi pa partiturë (6)

Kapitulli i XII-të “Strategjia e terrorit” përveç titullit të mirë (Fq.143), nuk është se flet për këtë dukuri komuniste, por me pak fjalë dëshmon urdhrat e Enver Hoxhës për terror përmes disa dokumenteve që nëse nuk janë klasifikuar me kujdes, atëherë konfirmohet se autori i “biografisë” kishte aq pak dokumente në dorë sa nuk ia vlente as të fillohet me këtë projekt.

I pari i terrorit në Shqipëri, apo DOKTOR TERRORI  ishte Mehmet Shehu njeriu i cili para se ta “çlironte” Tiranën ishte pjesë e ushtrisë komuniste spanjolle, ku u stërvitën për kryerjen e torturave dhe vrasjeve. Kështu dëshmon një Raport i Shërbimit Britanik të Inteligjencës për kriminelin i cili ishte kthyer në Shqipëri pas pushtimit Italian, dhe pas betejës së Selenicës torturoi dhe vrau me dorën e vet 63 të burgosur italianë.

Dhe jo vetëm kaq. Me këtë rast ai po i mësonte rekrutët e rinj komunist se si duhen bërë gjërat, e në mesin e të burgosurve ishte edhe një kapiten Italian, shoku i tij i vjetër i shkollës nga Modena.

“Në një konflikt të Lushnjës ndërmjet komunistëve dhe jokomunistëve, të kuqtë burgosën 64 persona që u masakruan që të gjithë nga Mehmet Shehu. Në fshatin Velçan të Mokrës ai goditi për vdekje me thikë nipërit e Hasan Beut. Në fshatin  Ccorush ai torturoi dhe vrau kapitenin Idriz Drizarin. Në fshatin Ccepan të Skraparit ai torturoi Seit Ccepanin, të birin e Asllan Bej Ccepanit duke i prerë me sharrë të dy këmbët dhe duke i lënë të vdesë në agoni.” (HS5/73 The National Archives)

Për këtë kastë komunistësh që udhëhiqej nga Enver Hoxha, “biografia” thotë se ishte e shqetësuar, por kështu nuk dëshmojnë dokumentet, madje as varianti i publikuar për Sejfulla Malëshovën (Fq.146).

Në raportin e Shërbimit Britanik të Inteligjencës ndërsa flitet për autorin e poemës me titull “Kremlin” e publikuar në gazetën “Bashkimi” (organ qëndror i frontit nacionalçlirimtar) Nr.54, Shkurt 23, 1945 theksohet.

”Këtu Lame Kodra, i.e. Sejfulla Malëshova, ngre lart dhe idealizon Leninin, Kremlinin dhe komunizmin e tyre.” (HS5/73 TheNational Archives)

E sa për Gogo Nushin dhe Beratin, bashkëkrimineli Gjeneral Xhelal Satarvecka, dëshmon më së miri:

“Në Berat vramë e premë pa hak për t’u marr paratë njerëzve, Beratin e bëmë shtetrrethim që nuk e bëri as fashizmi; filluam e kontrolluam brekët e grave nëpër shtëpia, duke i rrethuar shtëpitë’ e Beratit me mitraloza; duallëm e bëmë çarmatimin e Nahijes, në katundin Perisneka zumë gratë nga sisët e nga shalët, e ku di unë se tjera..”(Trakt’i I.)

Për fatin e keq të shqiptarëve, kjo ishte strategji terrori për gjithë Shqipërinë edhe atëherë kur Enver Hoxha e quan të çliruar. Në “biografi” nuk kuptohet se pse duhet të figuroj shqetësimi i Vaskë Kolecit nga Shkodra, kur për strategjinë e terrorit në Veri ishte kujdesur Gjeneral-Major Mehmet Shehu si Komandant i Operacionit i cili në urdhrin e tij ishte shumë i qartë:

“Reaksioni duhet asgjësuar. Populli duhet organizuar e mobilizuar. Kujt t’i kërkohet arma duhet të dorëzoj ARMËN OSE SHPIRTIN” (AQSH-F.14/APSTR fl.31).

“Biografia” mundohet të na bindë përmes një kabllogrami se çdo ekzekutim, edhe ai i parëndësishmi është bërë me dijeninë e  Enver Hoxhës. Kabllogrami i publikuar i 1 shkurtit të vitit 1945, kur Enver Hoxha urdhëron Mehmet Shehun(Fq.148), nuk dëshmon asgjë sepse ky i fundit ka ekzekutuar shumë njerëz para këtij kabllogrami, ndërsa pas këtij kabllogrami është edhe Gjeneral Spiro Mojsiu që urdhëron Mehmet Shehun (AQSH-F.14/APSTR fl.89).

Strategjia e terrorit që do të pason në “biografi” është thjeshtë një hartim që do ti shërbej plotësimit të kësaj vepre në sasi, por jo edhe biografisë së Enver Hoxhës. Kjo strategji e terrorit sipas Fevziut përfundon me një pasaktësi të rëndë mbi humbjen e jetës së Vasil Shantos në një betejë në brigjet e Liqenit të Shkodrës. Pra, edhe pse e shkruar pas 68 vjetësh, konfirmon versionin komunist, sot kur Raportet e Shërbimit britanik të Inteligjencës, tashmë publike, bëjnë të ditur se u vra me urdhër të Bedri Spahiut.

Por e keqja nuk merr fund këtu, sepse “ikja e anglo-amerikanëve” e dëshmuar sipas dokumenteve komunist, pa asnjë kontribut arkivor britanik ose amerikan, jep një “biografi” të gjemtuar, dhe në mënyrën që është shkruar nuk është e pranueshme as për komunistët, edhe pse janë ata burim i shkakut dhe pasojës.

Varianti që serviret për Kanalin e Korfuzit nga Enver Hoxha si për incidentin ashtu edhe mbrojtjen në Hagë është një falsifikim i kulluar. Sikur mos ti kërkonte ndihmë Titos, ndoshta e vërteta do të ishte quajt ajo e Hoxhës, por dokumentet arkivore të KQ të PKJ dëshmojnë se ndër ndihmat e shumta që Shqipëria kishte kërkuar nga Jugosllavia, ishte edhe hartimi i një përgjigje për Gjykatën e Hagës, meqë shteti shqiptar kishte mungesë të ekspertëve. Koncepti i përgjigjes për çështjen e minave në Kanalin e Korfuzit ishte hartuar në Ministrinë e Punëve të Jashtme të Jugosllavisë, kohë kur raportuesit britanik po sulmonin shtetin jugosllav për vendosjen e minave, ndërsa dokumentet jugosllave sot konfirmojnë këto akuza:

“Jugosllavia ka ndihmuar Shqipërinë në përputhje me strategjinë e sigurimit në Perëndim, nga Deti Jon, e në anën tjetër nga Epiri dhe Janina nga Grekët. Theksohet se Britanikët kishin të dhëna se anija jugosllave “Mlet” kishte vendosur mina në Kanalin e Korfuzit, pranë bregdetit shqiptar, dhe atë, njësitet: M-1, M-2 dhe M-3, në periudhën prej 15 deri më 20 Shtator të vitit 1946, duke u bazuar në periudhën e aksionit në ishullin Saseno dhe rimorkiatorit “Spasilac” (lexo shqip: Shpëtimtari) i cili ka tërhequr në ishullin Saseno një anije me mina”(Arkivi I KQ të PKJ – FNFJ fl.103).

Pra, mbrojtjen që “biografia” duke cituar Enver Hoxhën e quan të miqve dhe dashamirësve të vendit, ishte mbrotje jugosllave për çfarë britanikët u acaruan edhe më shumë dhe vendosën të ikin nga Shqipëria, duke u pasuar me amerikanët, lajm të cilin Hoxhës ia dha, kush tjetër përveç se njërit ndër më të akuzuarit nga Shërbimi Britanik i Inteligjencës, Manol Konomi.

Nuk është e qartë se pse emri i këtij të fundit lakohet shumë pak në “biografi” ndërkohë që figurat e “Opinionit” japin përjetimet e tyre edhe në detaje, ndërsa një Raport i Shërbimit Britanik të Inteligjencës, në ditën kur këtë njeri e shohin Ministër të Drejtësisë bëjnë edhe një raport të detajuar duke e akzuuar si përgjegjës komunist për krime shumë të rënda në zonën e Korçës:

“1.Masakrimin e Xhevdet dhe Bexhet Bulgarecit, në Tetor të vitit 1943, të cilët u kapën duke u çuar ushqime grupeve nacionaliste që po ktheheshin nga një betejë kundër italianëve: së pari ata u prenë hundët, veshët dhe buzët, më pas u nxorën sytë dhe më në fund i gozhduan në pemë,me qëllim për ti terrorizuar njerëzit;

2.Vrasja në Teqen e Turanit të Baba Zylfos, Sabri Panaritit, Refat Goskovës dhe nipit të tij në Nëntor të vitit 1943. Faji i tyre i vetëm ishte se ishin nacionalistë dhe patriot të shkëlqyer;

3.Në fshatin Gjonomadhi komunistët arrestuan Bame Gjonomadhin për shkak se ishte nacionalist. Ata e rropën të gjallë dhe e lanë sheshit me qëllim që njerëzit të terrorizoheshin duke e parë;

4.Por ngjarja më tragjike është varreza e përbashkët e zbuluar në luginën e Shipkës, ku u gjetën 185 kufoma. Ata ishin torturuar, copëtuar, masakruar për shkak se ishin nacionalistë. Ky krim i shëmtuar ishte kryer nga komunistët e zonës së Korçës, udhëheqësi i të cilëve ishte Manol Konomi, njeriu i drejtësisë, i cili në ditët e sotme është Ministër i Drejtësisë në Tiranë.” (HS5/73 The National Archives).

Çorapë me jugosllavët

 Kjo pjesë aq pak e panjohur për lexuesin shqiptar, pas leximit të këtij libri ngelet shumë më e panjohur. Që Koçi Xoxe ishte i preferuari i jugosllavëve këtë të gjithë e dinë, por që ky na paska ftuar njerëz nga Jugosllavia në Byron Politike të PKSH, kjo sikur nuk shkon të shkruhet as në librat e filloristëve; Për takimin e Enver Hoxhës me Stalinin, ishte Xoxe dhe Sprio që e kërkuan nga Titoja, e ai që e organizoi këtë takim; Ndërsa për Kosovën që aq pak dihet, “biografia” nuk zbardhë asgjë sepse të gjithë ata që e kanë dashur dhe e duan Enverin, i kanë lexuar veprat e tij. Po çfarë thonë arkivat rus e jugosllav për Shqipërinë komuniste, dhe a është lënë ndonjë gjurmë në Arkivat e PPSH-së.

T’i marim gjërat me radhë. Partia Komuniste e Jugosllavisë që nga viti 1939 kishte mandat për komunistët shqiptarë. Kjo është edhe arsyeja që komunistët jugosllav Milladin Popoviç dhe Dushan Mugosha do të jenë në vendin tonë. Shqipërinë do ta vizitojnë edhe Svetozar Vukmanoviç Tempo dhe si delegat i KQ të PKJ në Shqipëri më 1942, Bllazho Jovanoviç i cili organizoi dhe krijoi KQ të PKSH. Punën me rininë e organizojnë instruktorët Brano Perovicc dhe Nijaz Dizdareviç. Më 1 Gusht të vitit 1942, Velimir Stojinicc arrin në Shqipëri si instruktor i KQ të PKJ pranë KQ të PKSH, nga 1 Janari 1945 edhe si Shef i misionit jugosllav ndërsa më vonë i dërguar i Jugosllavisë pranë Qeverisë shqiptare. (Arkivi i KQ PKJ – B.P.)

Nuk kuptohet heshtja e Enver Hoxhës dhe “biografisë” për Masakrën e Tivarit…

vijon