EKSKLUZIVE – Dokumenti/ “Bashkimi Shqipëri-Serbi”, Edi Rama vazhdon projektin aty ku e la Enver Hoxha!

Mini Shengeni Ballkanik papritmas u shfaq për opinionin shqiptar, u zbulua se ishte ide e Presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiç, si alternativë ndaj BE-së që në Serbi nga shumë intelektualë u konsiderua marrëzi radikale serbe, por ajo u përqafua shumë shpejtë nga Kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama dhe ai i Maqedonisë së Veriut, Zoran Zaev, të cilët, përveç se “Bashkimi Shqipëri-Serbi” i bashkon dhe një veçori, komunist!

Por çfarë është ajo që ka në kokë Aleksandar Vuçiç dhe që e përqafon Edi Rama, dhe pse u shfaq sot, këshu si në qiell të hapur?!

Sot me çdo komunist shqiptar që flet, nga PSSH dhe LSI, kur lakohet Serbia dhe Beogradi , ekzaltohen, u ndriqojnë sytë dhe e imagjinojnë veten në hapsirën serbe. Por e kaluara jonë e lavdishme ose jo, i ulë në tokë, aty ku ngeci lideri i tyre dhe krimineli më i madh i kombit shqiptar, Enver Hoxha, i cili për pak nuk e bashkoi dot Shqipërinë dhe Serbinë, ose më sakt me ndërhyrjen e Stalinit; Ndryshe, sot Edi Rama dhe Ilir Meta me krenari do të ishin anëtar të Partisë Socialiste të kriminelit Sllobodan Millosheviç.

Meqë shoku Stalin e ndali vrullin socialist të Enver Hoxhës dhe “Traktati mbi Koordinimin e Planeve Ekonomike Bashkimi Doganor dhe Barazimi i Monedhave”  i firmosur me urdhër të dy kriminelëve komunistë, Tito dhe Enver Hoxha, në Beograd më 27 Nëntor të vitit 1946 nga Ministri i Ekonomisë i Shqipërisë, Nako Spiro dhe Ministri i Industrisë i Serbisë, Boris Kidriç, hyri në fuqi dhe u bë nul, pse përmbajtja e tij dhe strategjia e zbatimit aktualizohet 73 vjet pas dështimit nuk është rastësi.

Mini Shengeni i Aleksandar Vuçiçit dhe Edi Ramës ashtu si dhe Traktati i Bashkimit të Titos dhe Enver Hoxhës, zyrtarisht thuhet se ka për qëllim lirinë e lëvizjes së lirë të njerëzve dhe mallërave. Çuditërish edhe në arsyetimin e Traktatit të Titos dhe Enver Hoxhës, arsyetimi ishte po ky!

Derisa Traktati i vitit 1946 korrigjonte kufizimet që ekzistonin nga Traktati i vitit 1926 në mes të Mbretërisë Serbe Kroate Sllovene dhe Mbretërisë së Shqipërisë, dhe bënte unifikimin doganor dhe përdorimin e porteve detare përmes një Protokolli pjesë e Traktatit firmosur në Beograd më 20 Shkurt 1946 nga i Dërguari i Jashtëzakonshëm i Enver Hoxhës, Hysni Kapo dhe Zv/ministri i Jashtëm jugosllav, Vladimir Velebit, nuk dihet pse por Marrëveshja për Aviacionin Civil u firmos në Tiranë më 11 Korrik 1946 nga Enver Hoxha dhe Ministri i jashtëm Jugosllav, Stanoje Simiç. Dhe jo vetëm kaq! Pjesë e Traktatit ishin dhe Formimi i Shoqërive Shqiptare-Jugosllave, ku shin menduar të themelohen Shoqëria Shqiptare-Jugosllave për ndërtimin e rrugëve, Shoqëria Shqiptare-Jugosllave për shfrytëzimin e naftës, Shoqëria Shqiptare-Jugosllave e Elektrikut, Shoqëria Shqiptare-Jugosllave import-eksport, dhe themelimi I Bankës Shqiptare-Jugosllave për çfarë ishte firmosur dhe protokolli.      

Sot realizimi i ëndërrës së bashkimit të Shqipërisë dhe Serbisë nga Edi Rama dhe Aleksandar Vuçiç mund të ndryshoj me protokollet dhe marrëveshjet që duhet frmosen sepse mund të përballen me vështirësitë që rrjedhin nga detyrimet që këto dy shtetet kanë marrë në rrugëtimin drejtë anëtarësimit në Bashkimit Evropian, por qëllimi dhe substanca është po ajo.

Sigurisht, edhe Enver Hoxha kishte parashikuar vështërsitë me të cilat mund të përballet dhe me qëllim të senzibilimit të këtij projekti për bashkimin e Shqipërisë dhe Jugosllavisë, u mendua të botohet revista Shqipëri-Jugosllavi. Në numrin e saj të parë, autor i editorialit ishte krimineli Enver Hoxha, përmbajtjen e së cilës, pa korrigjime, PaFrikë po e boton për herë të parë për lexuesit për të kuptuar jo vetëm sforcimin por dhe politikën e kësaj partie kriminale e cila për fat të keq as sot në mendësinë e saj, nuk ka pësuar ndryshim .  

Ç’ kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri me i lavdishem i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare

Nga Enver Hoxha

Populli Shqiptar nuk është një popull prej origjine sllave, por një studim serioz (dhe shkencor) i historisë së tij, që prej kohërave më të lashta, tregon ne mënyrë të pa diskutushme se afinitete të mbëdha e lidhin me Sllavët e Jugës. Pozita gjeografike dhe ekonomike, natyra e vendit t’onë me traditat dhe zakonet e veta, shpirti liridashës dhe përparimtar, bujarija, karakteri luftarak dhe burrnor i popullit shqiptar janë aq të ngjashme me ato të popujve Jugosllavë sa që i shpjegojnë kiartë prirjet e popullit t’onë për një vëllezërim dhe bashkëpunim sa më të ngushtë me Jugosllavët. Kundra këtyre prirjeve të natyrëshme të të dy popujve, realizimi i të cilave do tu siguronte mirëqenien, lirinë indipendencën, popullit shqiptar dhe popujve të  Jugosllavisë dhe një kohësisht do të ishte një faktor i madh përparimi dhe paqeje në Ballkan dhe në botë, punuan me zellin më të madh dhe me të gjitha mjetet që kishin në dispozicionin e tyre, shovinistat e të dy vendeve t’ona dhe imperialistët Shtypës dhe skllavëronjës qofshin këta Evropianë ose Turq të cilet u përpoqnë të gjakosnin dhe të armiqësonin sa më shumë popullin Shqiptar me popujt Jugosllavë për ta penguar këtë vëllezërim dhe bashkëpunim për mes popujve t’onë.

Por populli Shqiptar dhe popujt e Jugosllavisë ju rezistuan heroikisht valëve të tërbuara të invadorëve, intrigave të dipllomatëve imperialistë të huaj dhe agjentëve të tyre shqiptaro-Jugosllavë, popujt, t’anë mbajtën gjallë dhe të pa vdekshmë ndjenjën e rezistencës më të ashpër që mund të kenë treguar popujt e vegjël që kërcënoheshin në egzistencën e tyre si popuj e si kombe, ata mbajtën gjallë dhe të pa shuar ndjenjat e tyre për liri, për indipencë. Historija e vendeve t’ona është një seri luftrash të ashpra dhe të pa prera, kundra shkelësve  të vendeve t’ona dhe për të fituar lirinë dhe pamvarsinë, populli shqiptar dhe popujt e Jugosllavisë me shpirt dhe me zemër ishin të lidhur kundër të njejtëve armiq, Turq, Austro-Hungarë, Italian, Gjermanë etj. Nër mes intrigave të pa numërta dhe të shumëllojshme të armiqve të vendeve t’ona, të armiqve që lonin me fatin e popujve t’onë dhe e kishin bënë këtë një monellë shkëmbimi, shquante dhe qëndronte e fortë hallka që lidhte ndjenjat dhe aspiratat e popujve Shqiptarë dhe Jugosllavë : lufta për liri, kundra të njejtve armiq. Nër betejat e lashta kundër Turqve, gjaku i njerëzve të Shqipërisë dhe të Jugosllavisë është përzierë për të mbrojtur një ideal të cilin e këndojnë këngët t’ona popullore, me aq zjar dhe krenari sikundër që ishte dhe lufta heroike e popujve t’onë. Këto hallka të shëndosha që lidhin të dy popujt t’onë nuk mund ti këpuste as shpata e shtypësve t’anë, as intrigat e imperialistëve, as vjershat e poetit te imperializmit dhe agjentit Italian, Shovinistit At Gjergj Fishta dhe as shkrimet e Serbo madhit Vlladan Georgoviç. Ndjenjat e vëllezërimit dhe të bashkëpunimit të popullit t’onë dhe të popujve të Jugosllavise, ishte diçka tjetër më e lartë, ishte vullneti i popujve t’anë të pa thyeshmë që kapërxyen ç’do pengesë për të realizuar aspiratat e tyre shekullore të çlirimit të vendeve të tyre nga armiqt e jashtëm dhe të brendëshm dhe për të vendosur të tilla marëdhënje miqësore dhe bashkëpunimi si kundër egzistojnë sot nër mes të dy popujve t’anë, që mund të bëhen shembëll për të gjithë popujt e tjerë. U deshën shekuj përpjekjesh të përgjakëshme për ti arritur këto qëllime, ju desht popujve Shqiptarë dhe Jugosllavë të leftonin me ashpërsi dhe pa pushim për të marë më në fund fuqinë në dorën e tyre, dhe për të rregulluar fatin dhe të ardhmen e tyre ashtu si e mendonin dhe si e donin ata vetë. Një gjë e tillë nuk mund të realizohej pa kryengritjet e mëdha popullore të të dy vendeve tona kundëra të njetit armik fashizmit, dhe kundra të njejtve armiq të brendshëm, vegla të përhershme të okupatorëve dhe armiq të betuar të popujve t’anë. Ideali i çlirimit që frymëzonte popujt t’anë në ndërmarjen e lavdishme siç ishte lufta Nacional Çlirimtare e jonë, i bashkoj popujt Shqiptar dhe Jugosllavë, i vëllazëroj këta dhe i bëri miq të përjetshëm. Lufta e tmerrshme kunder Gjermanëve dhe Italianëve dhe Kuislingave të vendeve t’ona, heroizmat e pa përshkrueshme të popujve Shqiptar dhe Jugosllav, tmeret dhe terrori i okupatorit me djegjet, plaçkitjet dhe masakrat e tyre, u treguan kiarte popujve t’anë se as gjë s’i ndante nër mes tyre, por ç’do gjë i bashkonte. Dhe vllazërimi u mbrujt në luftë, me vuajtje dhe me gjak, dhe në luftë dhe në përpjekje, popujt t’anë realizuan si duhej planet e imperializmit grabitçar, realizizuan qëllimet e borgjezisë reaksionare të vendeve dhe pseudo patriotëve me një qind flamur në xhep. Ndjenjat e pastra dhe fisnike të dy popujve t’anë për njeri jetrin u manifestuan që në ditët e para të rrobërisë s’onë këto u mbrojtën në një hymn të përbashkët të lavdishëm që udhëhoqi heronjt e popujve t’anë në luftën gadhnimtarë të çlirimit.

Me 7 prill të vitit 1939 vendi i jonë u shkel nga Italia fashiste, u tradhtua nga Mbreti Zog i cili për pesëmbëdhjetë vjet me radhë punoj për realizimin e qëllimeve imperialiste të Mussolinit dhe për të pasuruar arkën e tij dhe të bashkëpunëtorëve të tij. Populli Shqiptarë rezistoj me armë kundër invadorit, ay derdhi gjakun e tij në portin e Vlorës, Durrësit, Sarandës, zëri i tij për luftë buçiti në të katër anët e Shqipërisë. Por ç’ka mund të bënte një popull i vogël, i braktisur në fatin e vet përpara një armiku të egër dhe të fuqishëm të cilit i kishin dhënë dorë të lirë njerzit e Munichut, si Chamberlaini, Daladieri etj., të shkelte vendin t’onë, ta bënte këtë një tremplin për luftën kundër popujve të tjerë të Ballkanit dhe kundër Bashkimit Sovietik. Për mbrojtjen e vendit t’onë, u ngrit vetëm zëri i fuqishëm i Bashkimit Sovjetik, mbrojtësi i lirisë, i demokracisë, mbrojtësi i popujve të vegjël. Të gjithë të tjerët bëjtin veshin e shurdhër ose shkruan “të gjuanin peshq” kur nje popull i vogël po leftonte dhe po derdhte gjak. Kur ne Athinë Mataksaj po përpillonte telegram urimi për Mussolinin dhe egzaltonte veprën e tij, kur qeveritarët e Jugosllavisë së vjetër përgatisnin planet e bashkëpunimit me fashizmin, në Beograd, në kryeqytetin e lavdishëm të Titos, shpërthyen demostratat e popullit heroik të Jugosllavisë, në favor të Shqipërisë martire, të shkelur dhe të gjakosur nga fashistat Italian. Populli i Belgradit, kur populli i Shqipërisë leftonte në Durrës e në Vlorë, ay kërkojti armë, për të leftuar krah për krah me popullin vëlla të Shqpipërisë. Ishte kushtrim kundër rezikut fashist që kërcënonte botën e përparuar, ishte një kohësisht kushtrimi kundër i vllezërimit të popujve t’anë, për një mbrojtje të egër, për një ndërmarje të rëndë por të lavdishme.

Rrobërija ishte e rëndë, por në as një moment populli shqiptar nuk u përgjunj përpara armikut, këjo s’ka qenë kurrë zakoni i tij, “Armiku do plumb në kokë, dhe mikut hapi zemrën” thotë populli Shqpitar. Dhe sytë e popullit t’onë drejtoheshin nga malet e larta të mbuluara më borë, atje ku janë mbrojtur shekuj me radhë stërgjyshërit t’anë, atje ku invadorët kanë gjetur vdekjen dhe kanë pësuar disfatat. Tankset e armikut dhe forcat e tija të armatosura deri në dhëmbë na grabitën rrugët, fushat e qytetet, po malet e Shqipërisë janë të popullit t’onë. Ata ngrihen si kështjella të pa thyeshme dhe të përjetshme nga ku do të shpërthejë stuhija mbi armikun; armiku na shkeli vatrat t’ona, na grabiti pasurinë, na vrau e na dogji, por Shqiptari qëndronte si çelik i pa thyer dhe që në ditët e para të rrobërisë filloj me guxim të pa shoq organizimin e rezistencës së madhe. Demostratat shpërthyen nëpër rrugët e qyteteve dhe të fashtrave të Shqipërisë, filluan përleshjet nëpër rrugë me milicët dhe karabinierët e fashizmit, u gjakos populli me armikun. Filluan arrestimet, burgimet, torturat, terrori. As gjë se ndal popullin t’onë, Rinija heroike e vendit t’onë qëndron në ballët e rezistencës. Horizonti ndërkombëtar ishte  errët. Njerzit e Munichut po kthehen triumfatorë në kryeqytet e tyre. Ata kujtojnë se i kanë rregulluar punët me Hitlerin dhe e kanë drejtuar kuçedrën naziste drejt atdheut të lavdishëm të punëtorëve dhe të bujqve Sovietik. Hitleri shpërtheu ofensivën mbi Çekoslovakinë, Pollonjen, ay likuidoj Francën, Ballkani i gjithë u bë preja e Hitlerianëve dhe e fashistëve Italianë. Popujt heroikë të Jugosllavisë kishin filluar luftën heroike të Çlirimit e cila bëhej pishtari dhe shembulli i luftërave çlirimtare të popujve  të rrobëruar të Evropës dhe në radhë të parë të popullit fqinj Shqiptarë. Merita e popujve t’anë, si e popullit Shqiptarë edhe Jugosllav qëndron në faktin se këta qëndruan të pa thyer që në ditët e para të rrobërisë, se besimi në forcat e gjalla të tyre ishte i madh, se ata karakterizohen prej një gjallërije të çuditëshme, karakterizohen nga shpirti i tyre liridashës, përparimtar, dhe luftëtar, dhe se popujt t’anë kurrë se kanë durruar rrobërinë e të huajit, por kanë leftuar me ashpërsinë më të madhe kundër shkelësve të tyre. Armiqt e vendeve t’ona e akuzojnë kur Gjermanija Hitleriane sulmoi Bashkimin Sovietik dhe kendej përpiqen të nxjerin konkluzione të njëllojta me ato që delnin nga kuzina e Goebelsit. Por Lufta e jonë mori hov dhe proporsione të mëdha pas sulmit tradhtar të Gjermanisë Hitleriane kundra Bashkimit të lavdishëm Sovietik. Këjo është më së e vërtetë. pafrike.al © Të gjitha të drejtat e rezervuara

vijon

Në vazhdim të editorialit  “Ç’ kuptim ka dhe ç’ka  bënë direkt ose indirekt, për Luftën Nacional Çlirimtare Shqiptare, Tito, biri me i lavdishem i popujve të Jugosllavisë, si edhe kuptimi i sotçëm në rindërtimin dhe mbrojtjen e indipendencës Shqiptare” botuar në revistën “Shqipëri-Jugosllavi”, autori Enver Hoxha  thekson se “Prralla e Oso Kukës s’pinte ma ujë.” Dhe kush pinte sipas tijë! Malazezët Milladin Popoviç, Vaso Strugari, Filip Popoviçi dhe shqiptari Vasil Shanto. Krimineli Enver Hoxha thotë se vëllezërit malazez s’kanë qenë kurrë armiqtë t’anë si kundër janë përpjekur ti paraqesin agjentët e Austro- Hungarëve dhe italianëve, At Gjergj Fishta dhe Mustafa Kruja me shokë.  Dhe, do të ruaj të pa shuar miqësinë me Bllazho Jovanoviçin. Për ata që nuk e dijnë, ky kriminel serb ishte Pëfaqësues i UDB-së në Qeverinë e Shqipërisë!