Kosova me Asocacion serb, ka vetëm një rrugë!

Kosova anëtare e OKB dhe me Asocacion të komunave me shumicë serbe jo që nuk e ka të ardhmen e sigurt, por nuk ka të ardhme fare! Ndryshimin e situatës gjeopolitike dhe të sigurisë të cilën e demonstroi Rusia, dhe situatën negociatore në të cilën aktualisht ndodhet Kosova përballë Serbisë me ndërmjetësimin e BE, shtetit kosovar i lë vetëm një shteg!

Agim Popoci

Epilogu i takimit në Ohër dhe më pas debati në mes Kryeministrit të Kosovës, Albin Kurti dhe opozitës, kryesisht rreth pikës së Aneksit të Marrëveshjes që flet për implementimin e Nenit 7 të Marrëveshjes, e bënë situatën shumë më shqetësuese se sa themelimi i Asociacionit të komunave me shumicë serbe i cili sot është një akt i cili ka shkel në vitin e tij të tetë që është votuar në parlamentin kosovar!

Raportimi i Kryeministrit Abin Kurti në Parlamentin e Kosovës rreth Marrëveshjes së arritur në Ohër, nuk konfirmoi vetëm hallin e madh që ka shteti kosovar pa opozitë, por dhe situatën e krijuar dhe si sillet qeveria e një shteti pa opozitë!

Në debatin paralementar, si Kryeministri ashtu dhe opozita gjithçka thanë për Asociacionin dhe tradhëtitë rreth tijë, por jo dhe rrugëzgjidhjen nga kjo situatë ku përballë, aktualisht, nuk kanë njëri tjetrin për pushtet, por Serbinë që cenon ekzistencën e shtetit të Kosovës! Nëse kësaj i shtojmë dhe ndërmjetësin tmerrësisht
të dobët të dialogut Kosovë-Serbi, Bashkimin Evropian, situata bëhet shumë serioze!

Meqë i gjithë itinerari i zgjidhjes së çështjes së Kosovës si kryefjalë kishte trajtimin Sui Generis të çështjes, edhe zgjidhja e këtij zotimi Kosovar në Bruksel, e gjenë zgjidhjen pikërisht me një sui generis pasi që me përfundimin e takimit të Ohrit, Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiç i dha një ndihmesë të madhe të
Kosovës kur u shpreh se “Serbia nuk e njehë Planin e Ahtisarit”!

Rreth Asociacionit të përçarë

“Për ta implementuar Nenin 7, Kosova fillon menjëherë negociatat brenda dialogut të lehtësuar nga BE-ja për të krijuar aranzhime dhe garanci specifike për të siguruar nivel të përshtatshëm të vetëmenaxhimit për komunitetin serb në Kosovë, në përputhje me marrëveshjet e mëparshme përkatëse në dialog, siç përcaktohet nga BE-ja lehtësuese,” ishte kjo Pika 7. e Aneksit të Marrëveshjes që buroi nga takimi i Ohrit që rivitalizoi opozitën anemike të Kosovës për ti treguar miletit se sa shumë e don Kosovën ndonëse kemi të bëjmë me një çështje që Albin Kurti e gjeti në sirtarët e qeverisë së po këtyre partive që sot bëjnë patriotin, LDK e PDK; Dhe, gatishmëria e Kryeministrit të raportoj në parlament me ato që kanë ndodhur në Ohër, konfirmoi se Kosova është në hallë vetëm sepse ka një opozitë kaq të dobët përballë një Qeverie që tashmë vërtetë ka marrë kot!

Strategët e komunikimit mund ta kenë mësuar Kryeministrin Albin Kurti se si të sillet përballë një opozite kaq të dobët, por, këta strategë është dashur që debatin në parlament ta përdorin për të sqaruar qytetarin sepse Lulmir Abdixhiku dhe Memli Krasniqi ka kohë që kanë konfirmuar se mendjen e kanë te pushteti!

“Vetëmenaxhimi nuk është as vetëqeverisje as vetadministrim,” tha Albin Kurti duke i kërkuar opozitës që të mos përdorin nocione të skajshme, por, të gjithë ata që i kanë thënë Kryeministrit të Kosovës që zgjidhjen mund ta gjejnë në nocionet e Asociacionit janë të shkollës evropiane, që, si zgjidhjen ashtu dhe temepramentin e kanë zgjidhje të cilën nuk e kanë harmonizuar me temperamentin e shqiptarëve në
Kosovë; Aq më shumë kur pas përvojave në Kroaci dhe Bosnje Hercegovinë, Kosova del para Serbisë me një performancë të këtij lloji, situatën e bënë edhe më serioze.

Pasardhësi i Ibrahim Rugovës që të ardhmen e Kosovës e shef në miqësi të përhershme me SHBA dhe NATO, Lumir Abdixhiku, u shprehë i keqardhur “për të mashtruarit, të përdorurit, të shfrytëzuarit dhe mbi të gjitha për humbjen e kohës së Republikës së Kosovës”, pasi, sipas tij, Asociacioni ishte pranuar në
Marrëveshjen e Ohrit, pa i përfillur kushtet që i kishte vënë në fillim të muajit shkurt vetë Kurti, që Asociacioni të jetë pjesë e marrëveshjes finale dhe të zbatohet vetëm pas njohjes reciproke, edhe kur dihet qartë kërkesa e Aleatëve strategjikë.

Ndërsa pasardhësi i Hashim Thaçit ishte alarmuar pas intervistës së Kryeministrit Kurti në televizionin publik, RTK, ku Memli Krasniqi kishte konstatuar ndërkohë e shprehu nga foltorja e parlamentit se “Kryeministri i Kosovës me një fjali mbrëmë e ka përmbysur të gjithë jetën e tij politike. Po, ka Asociacion dhe ka pasur Asociacion sa herë që ky ka thënë që nuk ka Asociacion!”

Dhe jo vetëm kaq! “Me marrëveshjen në Ohër Kurti ka rrezikuar t’u japë autonomi politike serbëve të Kosovës”, tha Memli Krasniqi nga foltorjaj e parlamentit që në rastin më të mirë mund të jetë retorikë politike e liderit të PDK, por, nëse i fusim në një thesë me homologun e tij nga LDK, nuk mund të dalin me një petk më ndryshe politikani se sa Ramush Haradinaj kur “zgjidhi” çështjen e demarkacionit të kufirit me Malin e Zi vetëm në postin e Kryeministrit!

Në këtë situatë, a mund të marrë rrugëzgjidhje kjo situatë kur qeveria me opozitën nuk janë të përbashkuar as rreth një pike të vetme e lëre me rreth Aneksit të Marrëveshjes, ndërkohë që Kosova duhet ta shfrytëzojë situatën gjeopolitike dhe të sigurisë me të cilën po përballet Bashkimi Evropian pas situatës së krijuar me pushtimin e Rusisë nga Ukraina!

Asociacion me NATO, jo OKB!

Retorika që përdor Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiç, në prag të çdo takimi me Kryeministrin e Kosovës, Albin Kurti, duke përfshirë edhe atë të Ohrit, deri më sot ishte ushqim vetëm për opozitën kosovare pas çdo epilogu të takimeve, jo fal aftësive të Vuçiçit por qëndrimeve politike evropiane të Kurtit!

Që Presidenti i Serbisë nuk e pranon Planin e Ahtisarit nuk është hendikap për Kosovën si palë negociatore dhe realitet i krijuar në Evropë, por një fakt i cili duke pasur parasysh shumë elementë të Marrëveshjes së 27 Shkurtit, në veçanti ajo që ka të bëjë me kishat e Kishës Ortodokse Serbe në Kosovë, do kalojnë jo si
kompromise të dhimbshme që ka pranuar Kurti, që trumbetohen nga opozita kosovare, por kompromise të dhimbshme që janë pranuar një herë me Planin e Ahtisarit dhe sot i kemi në Kushtetutën e Kosovës; Duke mos harruar Nenin që si çekiç qëndron mbi kokën e çdo kosovari, se Plani i Ahtisarit prevalon Kushtetutën e Kosovës!

Dhe, anëtatësimi në Kombet e Bashkuara! Ndonëse përvojat e Kroacisë dhe Bosnje Hercegvoinës na mësojnë se fakti që ishin këto shtete anëtare të OKB nuk e pengoi Slobodan Millosheviçin të sulmoj dhe përgjak si tokën kroate ashtu dhe atë boshnjake, madje në atë të Bosnjes kreu dhe masakrën më të tmerrshme pas luftës së dytë botërore, qeveritë kosovare sërish vazhdojnë ti mëshojnë idesë se Kosova si
nevojë imediate ka anëtarësimin në Kombet e Bashkuara; Edhe pse momenti negociator në të cilën ndodhet është shumë kompleks, dhe gjëja e fundit që i duhet në situatën gjeopolitike dhe të sigurisë në të cilën ndodhet shteti i Kosovës, është anëtarësimi në OKB!

Aq më shumë, kur në këtë moment negociator nga Kosova kërkohet themelimi i Asocacioni të komunave me shumicë serbe!

Që Kryeministri i Kosovës dhe asnjë qytetar i këtij shtetit të mos kompleksohet ta thotë me zë të lartë se me themelimin e Asocacionit të komunave me shumicë serbe i hapet rruga Serbisë për aneksimin veriut, duhet ta ketë pike refernce Rusinë e cilal aneksoi Krimenë nga Ukraina edhe pse ajo ishte shtet anëtar i OKB! Dhe, me fillimin e pushtimit rus, Suedia dhe Finlanda si anëtare të OKB dhe fansa të neutralitetit ushtarak, nuk qëndruan të qeta pse ishin anëtare të OKB por kërkuan anëtarësim të përshpejtuar në NATO në mënyrë që të vazhdojnë të ekzistojnë si shtet.

Sot, Kosova sikur edhe mos të kushtëzohej me Asociacion ose Vetëmenaxhim të serbëve, nevojë imediate ka ekzistencën si shtet dhe jo ato që kërkonë opozita kosovare!

Meqë, gjithçka që ka arritë deri më sot Kosova është mbështetur nga Perëndimi në emër të “sui generis”, edhe kërkesa për anëtarësim në NATO duhet të jetë garancia e vetme për Kosovën përballë një Serbie ekspansioniste dhe tashmë edhe më të armatosurën në Ballkan, pa u kompleksuar fare dhe duke e thënë qartë se i duhet ky anëtarësim thjeshtë për mbrojtjen kolektive që ofron Aleanca Veriatlantike duke
pasur parasysh: “Mbrojtja kolektive do të thotë që një sulm ndaj një aleati konsiderohet një sulm ndaj të gjithë aleatëve.”

Në vitin 1949, qëllimi kryesor i Traktatit themelues të NATO-s ishte krijimi i një pakti të ndihmës së ndërsjellë për të luftuar rrezikun që vinte BRSS-ja, pasi Moska kërkonte të shtrinte kontrollin mbi Evropën Lindore, në Ballkan dhe në pjesët tjera të botës.

Sot, fatkeqësisht Rusia nuk po kërkon por vazhdon dhe shtrihet në Bosnje Hercegovinë ku dita e ditës po e zhvlerëson dhe Marrëveshjen e Daytonit falë satelitëve të tij Aleksandar Vuçiç dhe Millorad Dodik, si dhe politikës së vakët që drejton Bashkimi Evropian në këtë shtet që nuk u bë dot shtet vetëm pse drejtohet
nga një mision evropian.

Çfarë nuk i lejohet Asocacionit të komunave me shumicë serbe e ka thënë qartë Gjykata Kushtetuese, dhe, çfarë nuk mund të bëjë Serbia me këtë Asociacion e thënë qartë Nenet 4 dhe 5 të Traktatit të NATO-s, që do ta garantonin Kosovën si shtet anëtare e NATO-s dhe jo OKB-së.

”Palët do të këshillohen bashkërisht kurdoherë që, sipas mendimit të cilësdo prej tyre, kërcënohet integriteti territorial, pavarësia politike apo siguria e cilësdo prej Palëve,” thotë Neni 4 i Traktatit të NATO-s i cili përveç se do ta ndryshoj retorikën e Aleksandar Vuçiçit me armatimin rus që i ka bërë Serbisë, do ta qetësonte edhe veriun me kriminelët serbë të cilët do të sqaroheshin një herë e mirë për të zotin e
integritetit territorial të Kosovës, dhe çmimin që do të kishte përpjekja për ndryshimin e këtij realiteti!

E për pasardhësit e Aleksandar Vuçiçit që nuk e kanë përjetuar në vepër forcën e NATO-s dhe ju mbushet mendja ta sulmojnë Kosovën pasi ta kenë parë në një ditë të bukur hambarët e tyre plotë me armatim, e vetmja gjë që do ti ndalojë është Neni 5 i Traktatit të NATO-s që i jep fund një herë e mirë edhe historive më Serbinë si fuqi ushtarake në Ballkan:

“Palët bien dakord që një sulm i armatosur kundër një ose më shumë prej tyre në Evropë ose Amerikën e Veriut do të konsiderohet një sulm kundër të gjithëve dhe për rrjedhojë ata bien dakord që, nëse ndodh një sulm i tillë i armatosur, secila prej tyre, duke ushtruar të drejtën e vetëmbrojtjes individuale ose kolektive e njohur nga neni 51 i Kartës së Kombeve të Bashkuara, do të ndihmojë palën ose palët, të
sulmuar kështu duke marrë menjëherë, individualisht dhe në bashkërendim me palët e tjera, një veprim të tillë, siç e gjykon të nevojshme, përfshirë përdorimin e forcës së armatosur, për të rivendosur dhe ruajtur sigurinë e zonës së Atlantikut të Veriut.”/Revista Shenja/